San Juan de Oriente (25 de outubro)

Esta noite espertei de súpeto pensando que o tellado da casa caera. Ás tantas da madrugada houbo un estruendo nas planchas de cinc tremendo e como non escoitei que ninguén da casa se erguera pois tampouco o fixen eu (saír da mosquitera dáme un pouco de pereza). Ó final resultaron ser os gatos, coma tódalas noites; gatos da rúa que se pasean, corren, pelexan… nos tellados das casas e causan tremendo ruído rebotando no cinc.

Con Celina, Yasir, unha parella de rapaces amigos deles e mais Giuseppe fomos de excursión a outro dos chamados “pueblos blancos”, San Juan de Oriente. Cando lía a guía pensaba que se chamaban así por seren de casiñas brancas e non é o caso. A peculiaridade que teñen é que venden artesanía e en San Juan a especialidade é a artesanía precolombina, artística e utilitaria, pezas fermosas en barro reproducindo formas mitolóxicas aztecas ou con decoración animal, vexetal ou xeométrica. Algúns son pintados rematada a cocción (son de colores máis vivos) e outros se decoran antes da cocción facendo con punzóns os diferentes relevos que despois conforman o debuxo.

É realmente bonita esa artesanía e moi barata, baratísima tendo en conta o prezo ó que se pagaría algo feito artesanalmente en Galicia, por exemplo, e se un busca nas casas onde hai fornos aí sae aínda máis barato pois eles despois o distribúen a outras tendas onde xa lle suben un pouco o prezo pero aínda así segue saíndo moi barato. Por exemplo, por un portavelas de mesa do tamaño dun coco grande (para que vos fagades unha idea), todo decorado e coas ventás para a luz con formas de estrelas pedíannos 80 córdobas, que veñen sendo menos de 3 euros!
A excursión foi con Pedro e Ivania, a parella amiga de Celina, que se tomaron o domingo día libre. Teñen unha tendiña enfronte da porta principal do mercado onde venden roupa principalmente e abren tódolos días, seica o de onte foi unha excepción na súa rutina.
Con eles andivemos de paseo por San Juan e cruzamos a estrada para ir de novo ó mirador de Catarina, xa é a segunda vez para min e Giuseppe e na entrada ó estranxeiros cóbrannos 20 córdobas e ós nicas 2 así que pensamos en non entrar pero Ivania fixo presión ó garda e deixounos entrar por 5 córdobas a cada un. Nótase que traballando no mercado o seu é a negociación.
Mereceu a pena estar de novo alí porque a luz do día era distinta e distinguíase moito mellor o que había ó lonxe máis alá da lagoa, víase perfectamente Granada e o lago Cocibolca e mesmo as montañas ó fondo deste.
Xa voltando cara a parada do bus antoxóuselles un “raspado”, un invento nica feito con xeo raiado co que fan unha boliña e despois cuberto por mel de piña, de tamarindo e leite condensado cos que crean un cadro de cores moi brillantes. A máquina para raiar o xeo era ben curiosa. Podedes vela nas fotos.

Chegamos a Granada e pasamos mercar ós últimos postos abertos do mercado: arroz, frijoles e aceite, que mercan por litros en bolsiñas de plástico. E falando das bolsiñas de plástico, cando alá hai grandes campañas de concienciación para que deixemos de empregalas aquí están sendo realmente un problema, utilízanas a cotío e sobre todo á hora de servir os “frescos” e os xeados, véndenos en bolsas de plástico ás que lles fan un furadiño nunha esquina para ir despois chupando do zume ou do xeado; e a pesares de que hai papeleiras (tampouco moitas) a xente ten o costume horrible de tiralo todo ó chan, dende os buses caen os botes de coca-cola ou “gaseosas” (bebidas con gas de diferentes sabores), nas rúas rematado o “fresco” a bolsa vai ó piso… A verdade é que en xeral non hai coidado dos espacios públicos, urbanos e naturais, e uns lugares tan fermosos estanse vendo inundados de non paralo pronto pola marea das bolsas.

Á noite fun ó cíber da esquina. Ultimamente cambiei a outro tamén cerca de casa que é máis barato e máis rápido co cal evitei ó dono de relixioso fervor durante uns días pero onte tiven que voltar e de novo sáin rindo de alí. Xa me mira raro, quédaseme fitando como analizándome e eu simplemente non reacciono ata que me fai cuestións como de novo as que me fixo onte ó ir marchar:
-Señorita, usted de dónde es si me lo permite?
-De España.
-Ah, y allí en España hablan así como usted?
-Disculpe?
-Pues si por eso usted habla así, como una española.
-Supongo que sí, soy de España y hablo como una española, no es lo normal? Buenas noches!
Por suposto que a súa pregunta tiña un dobre sentido; a estas alturas xa non me asusto pero un día vou acabar dicíndolle que se limite a darme o ordenador e punto.