Hoxe foi outro día deses tranquilos; bueno, o espertar gracias a unha formiga non foi tan agradable. Á mañá estaban os maduros enriba dun arcón e apareceron cheos de formigas así que fun lavar un e cando o tiña na man notei unha formiga enriba do dedo meñique da man esquerda, mirei e unha formiguiña pegoume xusto nese momento un pedazo mordisco! Cómo morden ou pican as desgraciadas e mira que son cativas!
Hai moitos tipos de formigas aquí pero as principais son catro: dous tipos de formigóns, uns negros e outros vermellos que son doentes e cunhas antenas enormes (a formiga en sí é enorme) e logo hai outros dous tipos de formiguiñas máis pequenas, unhas que non fan nada e son tranquilas no seu camiñar e outras que andan moi rápidas e ás que chaman “hormigas locas” precisamente polo descontrol e rapidez do seu movemento, unha desas foi a que me picou. Tremenda!
Amañecín cedo e aprobeitei para ir a internet e mais ler un pouco. Despois de comer baixei ó centro a un lugar de segunda man onde merquei un par de pezas de roupa para trote. Merquei un vaquero corto noviño por un euro e medio. Había tres seccións na tenda, a premium e outras dúas, xa na premium era barata imaxinade as outras dúas... Na última sección xa non che deixan "tallar" (probar) a roupa, lévala a ollo. Tamén tiñan xoguetes de segunda man pero a verdade bastante feitos polvo...
Ás tres quedara con Celina para ir á piñata da neta da súa mellor amiga. Isto da piñata é algo aburrido para os adultos pois están aí sentados entre os nenos e apenas se relacionan entre eles; mesmo algúns nenos non se levantan das súas cadeiras en todo o tempo que dura a piñata, que por outra banda non é moi longa, unhas dúas horas entre recibir ós invitados, reventar a piñata e máis repartir a comida para os asistentes, que para a ocasión poñen as mellores galas; Celina foi toda guapa.
A nena de hoxe volvía a ir vestida de amarelo e como se fose unha princesiña (para o meu gusto un pouco cursi…). Nós sentamos fóra da casa e recibimos a comida e bebida, un prato de arroz á valenciana e un fresco de cacao.
Durante a merenda ían aparecendo os cans da rúa, sempre famélicos in extremis; dá moita mágoa velos apañando calquer cousa que ula a comida, o outro día vin un comer unha bolsa de plástico completamente baleira e hoxe outro devorou a servilleta na que envolveran un trociño do “cake” do cumpreanos.
Ó remate a mamá da nena veu falar con nós e eu pregunteille se custaba moito preparar a piñata (globos, aluguer de cadeiras, a comida, o vestido da nena e regaliños para os nenos que acuden) e respostoume que levaba 7 meses aforrando para a dichosa piñata! Que lle propuxo á filla ou ir de cea coa familia ou piñata e por suposto gañou piñata. É que o que ela nunca tivera llo quería dar á súa nena.
Máis tarde fomos en bici Celina e mais eu tomar algo á zona de bares, La Calzada. Pedimos un batido riquísimo de papaya, piña e sandía. Había un grupo grande de mozos bailando breakdance no medio da rúa e mentras facían cada un o seu número poñíanse diante dos coches e obrigaban a parar o tráfico durante ó mellor uns 10 minutos, así gañan algúns cartos pasando despois a gorra. Outros cativos moito máis pequenos van pasando á túa beira mentras tomas algo e intentan venderche case calquer cousa. Nada agradable.
Falando con Celina sobre a súa historia persoal quedei abraiada cando me dixo que ela era a 5ª de de 21 irmáns!!! Ai, a abuelita Luísa é a caña, mi madriña! Como dixo Celina, naqueles anos non había televisor.
Deses 21 fillos xa morreron nove (uns por enfermidade ou accidente, un deles morreu nunha manifestación a prol de Daniel Ortega, unha furgoneta da policía bateu contra os asistentes; e varias mulleres finaron por complicacións no parto; Carla é a máis pequena de todos e tiña unha irmá xemelga pero morreu ó nacer) ; outros viven en Costa Rica, onde a emigración nica é moi forte pois a diferencia salarial é enorme. O fillo máis novo de Celina (con 21 anos) de feito está alá.
A Luísa, qué pedazo de muller tan enerxética e activa traballando na casa e con tan boísimo humor, sempre de risas e contando contos… Sufrindo da asma, coas “calenturas” que a deitan na cama e aínda levanta facéndoche unha broma e cun sorriso. Bícame as mans e dáme apertas. Ten 79 anos.
Hai moitos tipos de formigas aquí pero as principais son catro: dous tipos de formigóns, uns negros e outros vermellos que son doentes e cunhas antenas enormes (a formiga en sí é enorme) e logo hai outros dous tipos de formiguiñas máis pequenas, unhas que non fan nada e son tranquilas no seu camiñar e outras que andan moi rápidas e ás que chaman “hormigas locas” precisamente polo descontrol e rapidez do seu movemento, unha desas foi a que me picou. Tremenda!
Amañecín cedo e aprobeitei para ir a internet e mais ler un pouco. Despois de comer baixei ó centro a un lugar de segunda man onde merquei un par de pezas de roupa para trote. Merquei un vaquero corto noviño por un euro e medio. Había tres seccións na tenda, a premium e outras dúas, xa na premium era barata imaxinade as outras dúas... Na última sección xa non che deixan "tallar" (probar) a roupa, lévala a ollo. Tamén tiñan xoguetes de segunda man pero a verdade bastante feitos polvo...
Ás tres quedara con Celina para ir á piñata da neta da súa mellor amiga. Isto da piñata é algo aburrido para os adultos pois están aí sentados entre os nenos e apenas se relacionan entre eles; mesmo algúns nenos non se levantan das súas cadeiras en todo o tempo que dura a piñata, que por outra banda non é moi longa, unhas dúas horas entre recibir ós invitados, reventar a piñata e máis repartir a comida para os asistentes, que para a ocasión poñen as mellores galas; Celina foi toda guapa.
A nena de hoxe volvía a ir vestida de amarelo e como se fose unha princesiña (para o meu gusto un pouco cursi…). Nós sentamos fóra da casa e recibimos a comida e bebida, un prato de arroz á valenciana e un fresco de cacao.
Durante a merenda ían aparecendo os cans da rúa, sempre famélicos in extremis; dá moita mágoa velos apañando calquer cousa que ula a comida, o outro día vin un comer unha bolsa de plástico completamente baleira e hoxe outro devorou a servilleta na que envolveran un trociño do “cake” do cumpreanos.
Ó remate a mamá da nena veu falar con nós e eu pregunteille se custaba moito preparar a piñata (globos, aluguer de cadeiras, a comida, o vestido da nena e regaliños para os nenos que acuden) e respostoume que levaba 7 meses aforrando para a dichosa piñata! Que lle propuxo á filla ou ir de cea coa familia ou piñata e por suposto gañou piñata. É que o que ela nunca tivera llo quería dar á súa nena.
Máis tarde fomos en bici Celina e mais eu tomar algo á zona de bares, La Calzada. Pedimos un batido riquísimo de papaya, piña e sandía. Había un grupo grande de mozos bailando breakdance no medio da rúa e mentras facían cada un o seu número poñíanse diante dos coches e obrigaban a parar o tráfico durante ó mellor uns 10 minutos, así gañan algúns cartos pasando despois a gorra. Outros cativos moito máis pequenos van pasando á túa beira mentras tomas algo e intentan venderche case calquer cousa. Nada agradable.
Falando con Celina sobre a súa historia persoal quedei abraiada cando me dixo que ela era a 5ª de de 21 irmáns!!! Ai, a abuelita Luísa é a caña, mi madriña! Como dixo Celina, naqueles anos non había televisor.
Deses 21 fillos xa morreron nove (uns por enfermidade ou accidente, un deles morreu nunha manifestación a prol de Daniel Ortega, unha furgoneta da policía bateu contra os asistentes; e varias mulleres finaron por complicacións no parto; Carla é a máis pequena de todos e tiña unha irmá xemelga pero morreu ó nacer) ; outros viven en Costa Rica, onde a emigración nica é moi forte pois a diferencia salarial é enorme. O fillo máis novo de Celina (con 21 anos) de feito está alá.
A Luísa, qué pedazo de muller tan enerxética e activa traballando na casa e con tan boísimo humor, sempre de risas e contando contos… Sufrindo da asma, coas “calenturas” que a deitan na cama e aínda levanta facéndoche unha broma e cun sorriso. Bícame as mans e dáme apertas. Ten 79 anos.
No hay comentarios:
Publicar un comentario