Na Casa dos Tres Mundos ás 8 da mañá había un concurso folklórico de varias escolas públicas de Granada e arredores. Quelo estaba entre o xurado. Os gañadores foron o grupo de Nandaime, varias nenas con cestiñas na cabeza como complemento no traxe típico. Según a zona ou o tipo de baile os traxes cambian. Eu teño ganas de levar para España un traxe típico nica, polo menos unha falda como as das fotos con moito voo; no mercado de Masaya venden o traxe de adulto enteiro por uns 350 córdobas.
As “chinelas” son as sandalias de coiro que usan e a “cotona” a camisola bordada.
Tralo concurso de baile houbo outro moi interesante: Concurso de Lectura en Voz Alta. Tamén, varios nenos de diferentes escolas saían diante dun xurado e de nós (público asistente) a ler un conto cada un, iso a primeira proba; despois o xurado seleccionaba un fragmento dun conto para ler a primeira vista e sobre o que despois se lles facían preguntas de comprensión.
Ó parecer durante a época sandinista (anos 80), houbo inxentes esforzos por parte da revolución de alfabetización do pobo. Según Quelo, o analfabetismo é dun 3%. E os esforzos son grandes porque algúns profesores (como o señor José, de “Salomón de la Selva”) percorren duros camiños tódolos días; mesmo hai algunha escoliña de preescolar preto de Granada que en realidade se ubica na casa dunha veciña, por non haber local para os nenos (é un proxecto da organización do Tío Antonio).
Durante a celebración do concurso unha señora foi repartindo zume e pan doce frito ós asistentes. Un agradable detalle a media mañá.
Hoxe cociñaba Lenya e fixo un prato típico alemán: Kartoffeln Puffer (un guiño para Carmen, jeje!, que saibas que non practico nada). A Celina gustoulle: unha base de “papas” raiadas (patacas) con ovo, fariña e sal coa que se preparan unhas tortas coas que despois se acompaña unha mestura de trociño de mazá con canela, zume de limón e azúcar. Sinxelo e rico.
Ás 4 quedei con Óscar para falar sobre o meu horario e de paso fomos ata o mercado e ó Palí a comparar prezos para a preparación do que será o almorzo e o refrixerio que recibirán os nenos máis os asistentes ó concerto, algo parecido ó do concurso de lectura. Vai cociñar a muller de Don Desiderio, un señor que dá clase de guitarra en “Calli-Tanday” e que vai colaborar con Ritmo en los Barrios para o día do concerto, e por suposto vai ser axudada por voluntarios e outras mamás xa que cociñar 50 libras de arroz non debe ser cousa doada.
Eu aprobeitei e merquei un montón de cousas: xabón, té de rosa de Jamaica (boísimo fervido con canela e tomado frío con azúcar), arroz, piña (outra vez, slurp!), “chilote” (como mazorquiñas pequenas e estreitas coas que a señora Luísa fai un guiso riquísimo), plátano maduro (o de freír) e outras froitas: guayaba de mesa (que nin a señora Luísa nin Enrique coñecían ¡¿?¡ e que estaba moi áceda, botámoslle sal) e “pitaya”, unha froita fermosísima que seica nace dunha pranta que vive coma parásito noutros “palos” (árbore), é de espiñas cun nome que non lembro e ás veces os que cultivan esta froita insertan a pranta no tronco doutras árbores para que floreza ou tamén nace salvaxe desta maneira (púxenvos unha foto no último slide).
As “chinelas” son as sandalias de coiro que usan e a “cotona” a camisola bordada.
Tralo concurso de baile houbo outro moi interesante: Concurso de Lectura en Voz Alta. Tamén, varios nenos de diferentes escolas saían diante dun xurado e de nós (público asistente) a ler un conto cada un, iso a primeira proba; despois o xurado seleccionaba un fragmento dun conto para ler a primeira vista e sobre o que despois se lles facían preguntas de comprensión.
Ó parecer durante a época sandinista (anos 80), houbo inxentes esforzos por parte da revolución de alfabetización do pobo. Según Quelo, o analfabetismo é dun 3%. E os esforzos son grandes porque algúns profesores (como o señor José, de “Salomón de la Selva”) percorren duros camiños tódolos días; mesmo hai algunha escoliña de preescolar preto de Granada que en realidade se ubica na casa dunha veciña, por non haber local para os nenos (é un proxecto da organización do Tío Antonio).
Durante a celebración do concurso unha señora foi repartindo zume e pan doce frito ós asistentes. Un agradable detalle a media mañá.
Hoxe cociñaba Lenya e fixo un prato típico alemán: Kartoffeln Puffer (un guiño para Carmen, jeje!, que saibas que non practico nada). A Celina gustoulle: unha base de “papas” raiadas (patacas) con ovo, fariña e sal coa que se preparan unhas tortas coas que despois se acompaña unha mestura de trociño de mazá con canela, zume de limón e azúcar. Sinxelo e rico.
Ás 4 quedei con Óscar para falar sobre o meu horario e de paso fomos ata o mercado e ó Palí a comparar prezos para a preparación do que será o almorzo e o refrixerio que recibirán os nenos máis os asistentes ó concerto, algo parecido ó do concurso de lectura. Vai cociñar a muller de Don Desiderio, un señor que dá clase de guitarra en “Calli-Tanday” e que vai colaborar con Ritmo en los Barrios para o día do concerto, e por suposto vai ser axudada por voluntarios e outras mamás xa que cociñar 50 libras de arroz non debe ser cousa doada.
Eu aprobeitei e merquei un montón de cousas: xabón, té de rosa de Jamaica (boísimo fervido con canela e tomado frío con azúcar), arroz, piña (outra vez, slurp!), “chilote” (como mazorquiñas pequenas e estreitas coas que a señora Luísa fai un guiso riquísimo), plátano maduro (o de freír) e outras froitas: guayaba de mesa (que nin a señora Luísa nin Enrique coñecían ¡¿?¡ e que estaba moi áceda, botámoslle sal) e “pitaya”, unha froita fermosísima que seica nace dunha pranta que vive coma parásito noutros “palos” (árbore), é de espiñas cun nome que non lembro e ás veces os que cultivan esta froita insertan a pranta no tronco doutras árbores para que floreza ou tamén nace salvaxe desta maneira (púxenvos unha foto no último slide).
Ás 7 quedara con Giuseppe para ver unha obra de teatro na Casa, tamén (é o centro cultural da cidade). A compañía era Teatro Justo Rufino de Managua e a obra “Sopa de Muñecas”. Falaba sobre a violencia intrafamiliar e estivo bastante ben; houbo un breve coloquio ó final onde a xente estivo comentando algunha cousa.
O problema da violencia doméstica en Nicaragua é moi forte, todavía custa moito facelo público e a xente esconde todo tipo de abusos e maltratos, a mulleres e nenos especialmente.
Unha vez rematada a obra fomos ata un local máis ben de "gringos" (estranxeiros), o Imagine, onde un cantante de Managua bastante coñecido en Granada daba un concerto con guitarra, voz e percusión. É Moisés Gadea, de tradición musical pois o seu tío ó parecer xa foi ou é un cantautor recoñecido. Quizais lembre o nome noutro momento.
Unha vez rematada a obra fomos ata un local máis ben de "gringos" (estranxeiros), o Imagine, onde un cantante de Managua bastante coñecido en Granada daba un concerto con guitarra, voz e percusión. É Moisés Gadea, de tradición musical pois o seu tío ó parecer xa foi ou é un cantautor recoñecido. Quizais lembre o nome noutro momento.
No hay comentarios:
Publicar un comentario