Obras en "Juan Diego" e as miñas clases (27 de outubro)

Coma tódolos martes dende que cheguei, dirección escuelita “Juan Diego”, no Tepeyac.

Agarro bici dirección cementerio e alí collo un bus; hoxe non me cobraron de máis, sen case mirar ó rapaz que cobraba dinlle 10 córdobas e nin me rechistou, ou sexa, que ese é o prezo, e nada de doce como me cobraron dous listillos as veces pasadas. Ó ser considerada “gringa” aprovéitanse da miña suposta ignorancia dos prezos e mesmo che discuten, como me fixo un a última vez pero nesta ocasión asegureime e pasei a levar eu a iniciativa, nada de preguntar canto é. E saíu ben.

Atopeime con Quelo no camiño á escola, despois de baixar do autobús. De novo él fixo a ruta en bici.

A escoliña está en obras e lembrei cando estabamos nós coas nosas… pero creo que as medidas de seguridade sonche bastante diferentes, os nenos aquí seguen xogando nos columpios a pesares de que o soldador está xusto á súa beiriña. Ademais, se xa non tiñan moito espacio agora unha das aulas é un taller, provisional, está claro pero están na recta final de curso e andan coas pesadas cadeiras de aquí para alá facendo traslados según as necesidades.

Hoxe tedes fotos das miñas clases, de dúas polo menos, cos de 1º grao e preescolar. Traballei cos de 2º, 3º e 4º e 5º, que en música están xuntos. Quelo xa me deu hoxe aínda máis protagonismo para ir facendo pouco a pouco a transición de profesores pois cando el marche eu me encargarei das súas clases e xa que leva todo o curso él con eles pois se faría un pouco duro que de súpeto ocupara eu o seu lugar.

Traballei ritmos sinxelos con percusión corporal, cancións con xestos e movemento e mais cantamos algunha canción tocando eu a guitarra ou acompañándome Quelo.

Estivo en xeral moi ben. E son tan cariñosos, xa só coa mirada son cariñosos.

O paseo de volta a Granada sempre é agradable. Parei nunha boa panadería preto do cemiterio (creo que xa vola mencionei, El Esfuerzo) e alí merquei de novo pan e hoxe trouxen tamén uns pasteis riquísimos e grandes, cada un 6 córdobas.

Ás catro tiña clase en “Calli-Tanday” pero antes pasei por unha tenda de artesanía para turistas e había unhas chinelas idénticas ás que merquei no mercado de Masaya e de non costarme máis de 20 córdobas (menos dun euro) nesa tenda pasaban a 100 córdobas!

Fixen unha foto á casa na que se inspira a noveliña que estou lendo e mais doutras casas de camiño á casa comunal. Xa as veredes máis abaixo.

E hoxe en “Calli-Tanday” tamén houbo moi poucos nenos, só 6. Cando cheguei estaban a facer artesanía na aula de preescolar que alí teñen, artesanía que despois venden e por exemplo tamén os españois que veñen de voluntarios (moitos de Lugo con Axunica) as traen para vender aquí.

Pero a clase foi moi ben, aprenden rápido e creo que lles gustan as clases pois sempre me decato de que estiveron practicando, o que é boa sinal.

Encántame esta clase, quizais porque son maiores que a maioría dos nenos onde dou clase e estou máis acostumada a esa idade ou por eles mesmos probablemente, a verdade é que son encantadores e reaccionan con todo o proposto, teñen ilusión e son divertidos e boa xente.

Voltei para casa camiñando con Verónica e Marbelý, que me foron ensinando palabras nicas; creo que me van ensinar moitas máis das que eu aprendería soa ademais porque é un falar que algunha xente vai perdendo, por exemplo a propia Marbelý comentaba que ela falaba moito máis “nica” do que o facía agora, quizais por abandoar a súa comunidade e vir para a cidade e estudiar unha lingua máis estandarizada, o “español”, que é como lle chaman.

Foi un paseo moi agradable e constructivo.

Mañá vou cos de “Calli-Tanday” a unha comunidade rural nun lugar chamado Malacatoya, onde para ir hai que cruzar en barcaza, qué emocionante! Leva unha hora chegar alí. Espero ter fotos e información interesante para ensinarvos. Teño que levar a comida e auga, Celina acompañoume a unha venta preto da casa para comprar pan de molde, queixo “amarelo” e xamón, todo carísimo comparado coa relación cantidade-prezo que se manexa noutros productos no mercado: o pan de molde 21 córdobas, cada loncha de queixo 3,50 (merquei 5) e o paquetiño doutras 5 lonchas de xamón 26 córdobas.

Voltamos para casa eu correndo e xogando ó pilla-pilla con Yasir, foi divertidísimo pero cheguei chorreando (tampouco é moi raro). E mentras me refrescaba coa piña Celina decatouse de que levaba a camiseta do revés, andivera con ela mal posta toda a tarde coas etiquetas colgando! E comenteille que iso en España significaba que che darían un regalo e efectivamente tiven un regalo pois cando cheguei do cíber despois das clases Celina me tiña preparado un prato cunha especie de tortilla española no centro e rodeada por trociños de maduro frito facendo unha especie de debuxo culinario, todo un detalle. Ese foi o meu regalo.