Esta mañá foi a que máis cedo tomei para ir ó mercado, ás nove. Había moito movemento e moita mercancía, xeralmente vou despois de comer e xa hai menos postos abertos e menos xente. E curiosamente os prezos son máis caros tamén pola tarde, cando eu pensaba que ó estar a piques de pechar baixarían o que piden por iso de vender a mercancía antes de rematar o día.
Encántame ir e pasear entre os postos. Sempre te sorprende algo novo. Hoxe entrei no edificio do mercado, xeralmente camiño polos que están afora pero como tiña tempo permitinme ese luxo. Fun dar coa sección das pescadeiras, baixo o tellado do antigo mercado alí estaban as mulleres vendendo o seu peixe, abunda a “morraja” e o “wapote”, collidos no lago.
Fixen unha boa compra, o peor foi levalo todo de volta ás costas, na mochila: 4 libras de arroz por 32 córdobas, 2 de frijoles por 19 córdobas, 1 boa piña por 15 e unha ducia de deliciosas laranxas por 10!
Se o euro está a 30 córdobas, imaxinade qué pouco gastei.
Máis tarde fun á “Quinta de los Chavalos”, a escola ó pé do lago, buscar unha das bicis defenestradas que alí teñen para compoñela para cando chegue Beta. De paso revisei algunha cousiña da miña; o señor do taller en canto viu a primeira xa dixo “Íjole, ésta es de la UCI, hay que resucitarla!”, pero seguro que a deixa moi ben. Os repostos das bicicletas aquí son baratísimos e os amaños tamén: hoxe merquei unha pata de cabra e costoume 32 córdobas (1 euro) e amañar un “punchazo” son uns 7 ou 8 córdobas. Xa vos direi canto foron as dúas bicis xuntas.
Aquí as bicicletas son o transporte por excelencia, un non é nada sen ela, ademais de trasladarte facilmente tamén te sintes máis seguro paseando nela pola rúa sobretodo de noite.
E hoxe mércores tocábame escola “Salomón de la Selva”. Giuseppe, Ryan e mais eu galopando cara alá a iso das 12.30. Na zona do charco xigante fun a pé apoiada na bici, que ía polo medio da auga, e eu tentando apoiarme na beira do camiño onde parecía que o lodo era menos brando e había aínda unha pouca de altura. Librei bastante ben. Pero á volta sí que foi imposible, o pé dereito acabou por completo dentro… Os tres valentes cruzaron polo medio da auga sen moitas consecuencias pero hai que pillarlle o truco. Creo que a partires de agora vou ir en “chinelas” a escoliña e cando chegue mudareinas polas botas perfectamente limpas.
Outra cousa que me pasou foi que a miña bici non ten o gardabarros que impida que o lodo sexa escupido contra toda ti… Pois iso.
A carón da escola, onde un regato que por alí pasa, hai un pilón con auga que está continuamente saíndo por unha mangueira e alí nos refrescamos ó chegar. Hoxe había catro dos rapaces dos maiores (3º, 4º e 5º grado) con catro machetes rozando a finca, o patio; estaban botando unha man á escola. Lástima da cámara!
Os machetes son coma uns coitelos xigantes (e cando digo xigantes quero dicir enormes) que son ferramenta básica e meten un pouco de medo… Imaxinade esa escea nas nosas escolas. Impensable.
Encántame ir e pasear entre os postos. Sempre te sorprende algo novo. Hoxe entrei no edificio do mercado, xeralmente camiño polos que están afora pero como tiña tempo permitinme ese luxo. Fun dar coa sección das pescadeiras, baixo o tellado do antigo mercado alí estaban as mulleres vendendo o seu peixe, abunda a “morraja” e o “wapote”, collidos no lago.
Fixen unha boa compra, o peor foi levalo todo de volta ás costas, na mochila: 4 libras de arroz por 32 córdobas, 2 de frijoles por 19 córdobas, 1 boa piña por 15 e unha ducia de deliciosas laranxas por 10!
Se o euro está a 30 córdobas, imaxinade qué pouco gastei.
Máis tarde fun á “Quinta de los Chavalos”, a escola ó pé do lago, buscar unha das bicis defenestradas que alí teñen para compoñela para cando chegue Beta. De paso revisei algunha cousiña da miña; o señor do taller en canto viu a primeira xa dixo “Íjole, ésta es de la UCI, hay que resucitarla!”, pero seguro que a deixa moi ben. Os repostos das bicicletas aquí son baratísimos e os amaños tamén: hoxe merquei unha pata de cabra e costoume 32 córdobas (1 euro) e amañar un “punchazo” son uns 7 ou 8 córdobas. Xa vos direi canto foron as dúas bicis xuntas.
Aquí as bicicletas son o transporte por excelencia, un non é nada sen ela, ademais de trasladarte facilmente tamén te sintes máis seguro paseando nela pola rúa sobretodo de noite.
E hoxe mércores tocábame escola “Salomón de la Selva”. Giuseppe, Ryan e mais eu galopando cara alá a iso das 12.30. Na zona do charco xigante fun a pé apoiada na bici, que ía polo medio da auga, e eu tentando apoiarme na beira do camiño onde parecía que o lodo era menos brando e había aínda unha pouca de altura. Librei bastante ben. Pero á volta sí que foi imposible, o pé dereito acabou por completo dentro… Os tres valentes cruzaron polo medio da auga sen moitas consecuencias pero hai que pillarlle o truco. Creo que a partires de agora vou ir en “chinelas” a escoliña e cando chegue mudareinas polas botas perfectamente limpas.
Outra cousa que me pasou foi que a miña bici non ten o gardabarros que impida que o lodo sexa escupido contra toda ti… Pois iso.
A carón da escola, onde un regato que por alí pasa, hai un pilón con auga que está continuamente saíndo por unha mangueira e alí nos refrescamos ó chegar. Hoxe había catro dos rapaces dos maiores (3º, 4º e 5º grado) con catro machetes rozando a finca, o patio; estaban botando unha man á escola. Lástima da cámara!
Os machetes son coma uns coitelos xigantes (e cando digo xigantes quero dicir enormes) que son ferramenta básica e meten un pouco de medo… Imaxinade esa escea nas nosas escolas. Impensable.
Tocoume reforzo con Kevin e Luís, dous nenos de 1º grao con moitas dificultades: Luís ten un nivel baixísimo, os números cóstanlle un montón, non é capaz de formalos do dez en diante, tamén ten un sorriso branco, continuo e precioso e uns ollos tan lindos; cando traballo cos de preescolar ás veces se une a nós; é unha dozura de “chavalo”. Kevin é distinto, con moitísimos problemas de concentración e comportamento, encantador cando está tranquilo e responde pero costa conseguir iso (sobre todo cando levas tan pouco tempo coma min e vas estar tan pouco tempo coma min); desgraciadamente, penso que debe ter unha situación bastante dura na casa; sen embargo vai máis adiantado ca Luis aínda que ten moitas carencias.
Traballei cos de preescolar, que en canto me viron entrar no recinto viñeron saudarme cun abrazo. Qué lindos! Son pouquiños, xa os vistes a semana pasada, e estaban desexando cantar.
Traballei cos de preescolar, que en canto me viron entrar no recinto viñeron saudarme cun abrazo. Qué lindos! Son pouquiños, xa os vistes a semana pasada, e estaban desexando cantar.
1 comentario:
Vaia, compartimos a afición polos mercados (eu collina en Rennes coa Bea) e nalgunha semana difícil que tiven alí, o mercado da Plaçe de Lis era coma unha liberación!!
Non che provoca a sensación de estar fóra do mundo por unhas horas? E en cambio é (ou a min mo parece) unha das mellores maneiras de sumerxirse nunha cultura.
Saca fotos!!
Publicar un comentario