Non souben qué dicir...

Onte fun a afortunadísima víctima dun engano: preparáronme unha marabillosa FESTA SORPRESA de despedida!

Tras non sei cantos días tramando esta historia, Beíña, Laura, Markis, Miguel, Álvaro, Saúl, Iriña, Pablo, Juan, Beta e mesmo Javi! apareceron detrás dunha pancarta laranxa berrando!!! E eu era completamente ignorante, en realidade diso se tratan as festas sorpresa evidentemente... O caso é que como coincidía o cumpre de Markis pois decidiron facer engano dobre e os dous recibimos regalo, je.

MilMillóns de Infinitas Gracias por un dos mellores regalos do mundo, ou non, o mellor regalo do mundo: VOÇÉ.

Xa sei que soa un pouquiño ñoño pero é o que hai.

A estas horas ando cos preparativos todavía, tampouco é de extrañar, en fin...

Preparativos...

Qué nervios... Só quedan cinco días para a miña viaxe a Nicaragua. Cinco días!

Despois de dúbidas acerca de se estaba facendo o correcto (a gripe A, o problema en Honduras, a cara de susto de miña nai...) finalmente decidín que sí, que quen non arrisca non vive e eu quero vivir esta experiencia.

Supoño que os meus medos-nervios son normais ante a inminencia do despegue dese avión (que tamén debo confesar que me dá un pouquiño de impresión... un pouquiño bastante, para ser de todo sincera) pero as estadísticas din tamén que debo collelo, seica hai máis posibilidades de que ó saír agora pola porta me leve por diante case calquer cousa. Así que polas estadísticas e por todas as cousas que me imaxino verei e vivirei, para diante.

Este blogue pretende ser (espero conseguilo) un diario da miña estancia alá. Para que quen me coñece saiba qué ando a facer e para que outras persoas se animen tamén a colaborar no proxecto musical de Ritmo en los Barrios na cidade de Granada e ó mesmo tempo coa xente que coñecín de Axunica na mesma cidade, que levan a cabo proxectos sociais en barrios de Granada e nas comunidades rurais.

A ver se todo sae ben e consigo manter unha rutina bloguera.