Esta entrada quizais poida ser a última que faga polo menos con fotos. Mañá xoves iniciamos a nosa breve viaxe por parte de Nicaragua. Finalmente non poderemos cumplir coa nosa idea de chegar ata o Atlántico baixando o Río San Juan, que fai fronteira con Costa Rica e é obxecto de enemistade entre os dous países. Así que o plan é subir polo centro do país cara o Norte pasando por Matagalpa, Estelí, León e baixar pola costa do Pacífico ata case a fronteira para despois probablemente voltar cara a illa Ometepe, na que eu xa estiven pero non coñecín apenas e así tamén pode disfrutala Beta.
Vós mirade de cando en vez a ver se consigo ir contándovos algo de cómo nos vai pero probablemente non voltedes ver tantas fotos como ata agora. Algún día tiña que chegar a despedida.
Gracias a toda a xente que sei que cotilleou as miñas andainas nicas pois dese xeito e sen sabelo me axudaron, apoiaron e acompañaron o tempo que aquí estiven.
Luns:
Coñecín Aguas Agrias.
Fun cos de “Calli-Tanday” por fin coñecer esa comunidade. Xa vos falei dela na entrada anterior. Está situada nun enclave fermosísimo cun río que forma varias pozas de augas máis que cristalinas.
Nesta ocasión estaban cun proxecto de construcción dunhas coelleiras (Beta participou neste) para tentar o reparto de coellos entre as familias para que consuman outro tipo de carne e mais tiñan tamén unha charla de sexualidade para as mulleres e adolescentes da comunidade.
Entre outros proxectos xa postos en marcha están o do comedor escolar, o forno, o de turismo sostible para visitar a zona do río e comezando o de hortos.
Nesta ocasión tamén lles levamos marañóns, árbores de anacardo cos que intentar a súa producción ó parecer moi ben pagado neste momento.
Foi outra visita moi interesante que rematou cun reconfortante e refrescante baño no río.
Martes:
Fomos rematar recados a Masaya e de paso aproveitamos para coñecer o famoso barrio de Monimbó (isto é para Lupe), do que Ernesto Cardenal dixo no seu día “Monimbó es Nicaragua”.
É un barrio de descendencia chorotega, indíxena, e que todavía hoxe conserva algunhas pecualiaridades desa antiga cultura como o Consello de Anciáns, pero sobre todo é coñecido por significar unha loita importantísima contra os lastres da colonización e especialmente contra a Garda Nacional durante a Revolución de comezos dos 90.
O pobo armouse de valor e fabricou armas caseiras coas que se defender dos abusos que sofrían. Morreron moitos civís que deron a súa vida pola liberdade e nas rúas erguéronlles homenaxes.
Mércores:
Hoxe era o taller en Managua para a organización Música en los Barrios.
Ás sete da mañá saímos para esa gran cidade e despois dunha hora en autobús por fin chegamos. A verdade é que non vimos moito pero o que vimos non me gustou nada, supoñíase que estabamos no centro e aquelo non tiña nin pés nin cabeza; parecía un polígono industrial máis ben situado ás aforas que o centro da cidade. E por non falar do tráfico e o caos que parecía reinar por tódalas rúas polas que pasabamos.
Demasiado bulliciosa, desordeada e pouco agradable, con moita sensación de inseguridade. Nada que ver coa histórica Granada.
O taller foi nunha tenda de música chamada BansBach, nunha aula de piano ó fondo do local. Asistiron profesores nicas da organización e unha voluntaria alemana que vai quedar durante un ano traballando alí, bendito ánimo o seu!
Dende as 9.30 ata as 5 fixen os dous talleres de Granada, con descanso no medio, claro.
E con isto xa por fin remato os meus compromisos e traballos aquí. Agora a disfrutar dos días que me quedan.
No hay comentarios:
Publicar un comentario