Resumo do 9 ó 15 de novembro.

Síntoo, non son capaz de levar a regularidade de antes. Para a semana que vén teredes o resumo seguinte.
Apertas!

Luns:
Despois do concerto tivemos día de descanso e qué mellor ocasión para ensinarlle ó meu querido Beta o máis destacado de Granada.
Nada máis erguernos fomos camiñando pola rúa principal, a Atravesada ou do Comercio, moi preto da nosa casa actual, cara a Casa dos Tres Mundos onde ía estar Oscar recollendo os últimos detalles do concerto. Botámoslle unha man e seguimos a ruta.
O parque central e o mercado, que xa vos dixen mil veces que me encanta, así que cómo non tiña que facer de anfitriona nese lugar. Eu ía extasiada coma sempre ollando para a xente, os postos, o bule-bule xeral e Beta extasiado pola calor… así que paramos mercar unhas gafas de sol e mais unha pucha no posto de Ivania e Pedro. Continuamos e adentrámonos paseniñamente polas encrucilladas da froita, verduras, legumes, cereais, carnes, queixos… De súpeto Beta me rogou que por favor marcháramos de alí que lle ía mal! Ai, qué crueldade a miña para un primeiro día nica meter en pleno mediodía en semellante lugar a ese bendito neófito, non o pensei moito pero é que me gusta tanto ese lugar que estaba desexando que él tamén disfrutara del canto antes. Pero non sei se lle chegará a gustar tanto como a min, xa veremos, ó mellor xa o estropeei.

Fomos comer onde Celina e recibíunos a avoa. Alí recollemos a bici nova e marchamos de excursión cara o lago Cocibolca. Na ruta paramos no taller ó que me gusta levar a compoñer as bicicletas para facerlle un par de apaños de última hora á bici “nova” e xa preparados emprendimos de novo a excursión. Pasámolo malecón e entramos cara o paseo fluvial e centro turístico. Nun dos chiringuitos da praia tomamos algo vendo cómo ameazaba choiva e mais unha fermosa garza branca pousar nun embarcadeiro de madeira. E comezou a chover, mellor dito diluviar, claro. Intentamos librarnos do peor correndo coma almas que leva o diaño cara o taller onde quedaramos para devolver 10 córdobas (non tiñan cambio para nos dar, qué raro neste país…) e chegamos completamente mollados e manchados polo lodo que nos autosalpicábamos. Alí resguardámonos un ratiño e en vista de que non tiña trazas de parar (penso que era unha choiva torrencial debida en parte ó furacán Ida que acababa de pasar pola costa Atlántica de Nicaragua) tivemos que saír sen remedio.

E sen máis remedio Beta rompeu a chancla nada máis tocala auga coa forza que esta traía! Tivemos que subir cara o centro por unha “rúa” (por chamala de algunha maneira) que era puro lodo e corrente de auga!
Podédesvos imaxinar cómo chegamos á casa, aiii, qué peniña dabamos…
Non estivo nada mal para o primeiro día de inmersión nica (jajaja!) do meu querido Beta.

Martes:
Tamén lle metín caña levándoo á escola “Juan Diego”, onde a profesora de 5º grao lle deixou toda a clase para él, tódolos nenos de golpe para explicarlles divisións e multiplicacións por dúas cifras. Creo que houbo algún momento no que o pasou un pouquiño mal. E normal, na súa vida deu clase e por riba con estes túzaros “chavalos” coma primeira experiencia, toma!
Para min foi a miña primeira experiencia en solitario (Quelo xa se despedira) e non me foi nada mal. Mais remato agotada desa tremenda fazaña de dar 50 minutos de clase a 5 graos de primaria, entre o calor e o percorrido que hai que facer para chegar ata alí… Pero así todo é moi gratificante.
De volta en Granada tocoume “Calli-Tanday” pola tarde, eran máis que habitualmente, uns 7 cos que estiven ensinando a interpretar unhas partituras de percusión corporal. A clase foi moi boa.
Contra as 7 da tarde Beta xa non podía máis, a falta de costume.


Mércores:
Tocáballe a Beta ir coa xente de “Calli-Tanday” a Malacatoya e Tepalón (como fixera eu unha vez). A min tocábame ó mediodía arrancar cara “Salomón de la Selva”. Fun buscar a Giuseppe e para alá fomos. Como o luns chovera tanto os famosos charcos que hai no percorrido cara a escoliña eran case piscinas e intentei ir preparada xa que a semana pasada non sei se lembrades metera o pé dereito enteiro coa bota en “puritito” lodo. Entón pensei en levar as miñas chanclas plásticas do mercado (típico modelo nica) para poñelas para atravesar o charco máis grande. E ó chegar á escola lavar os pés na mangueira que hai enchendo o pilón onde van beber os nenos.

Nada máis chegar ó charco mudei de calzado e propúxenme seriamente cruzar polo medio, algo que sempre fan Giuseppe, Ryan e o profesor José con éxito, mollándose un pouco pero con éxito. O meu amigo Giuseppe cruzou primeiro e fixei a traxectoria por el feita para repetila. Encallei nas pedras! Para non perder o equilibrio non me quedou máis remedio que pousar o pé dereito no medio e medio da auga, puaj! A bici seguíu cara diante pola inercia e o pé saíu da auga sen chancla! E tiven que acabar de determe e cun pé desnudo voltar para atrás a tentar de recuperar a “chinela”, cómo? Pois metendo a man na zona onde cría que podia estar, puaj! Aiii, qué noxo me deu… o pobre Giuseppe veu socorrerme e tamén el entrou na auga comigo e cun pao afanouse por salvarme a “chinela” con consecuencias para el, non daba sacado o seu pé do lodo onde se meteu. En fin, que tiven que convencelo para que parara que total non pagaba a pena ese sufrimento por un par de chinelas que costaban 30 córdobas (1 euro).
E ríndonos, por non chorar, fun cara a escola pedaleando cos pantalóns doblados por riba das rodillas, cunha chinela cutre-plástica verde no pé esquerdo, o dereito desnudiño e ámbolos dous manchados de “merda” ata as canelas.
“Maloserá que ó chegar á escola non nos poidamos limpar coa auguiña da mangueira do pilón!” Xa! Aí non rematou a historia, xusto ese día, tiña que ser xusto ese día, rompera a tubería e a escola estaba sen auga! E isto é para a miña nai: as toalliñas húmidas antibacterianas que me mercache para traer salváronnos a vida, levaban no fondo da miña mochila exactamente un mes e sen usar e qué mellor ocasión. Tivemos que meter os pés no pilón pequeno (como dixo Giuseppe, o peor que podía pasar é que aí tivera bebido algunha vaca) e rematamos de limparnos coas benditas toalliñas húmidas. Os nenos que andaban por alí partíanse de risa coa historia da chinela e dicíanme que non me preocupara que seguro flotaba e a collía.

Como inesperada compensación, unha nai que vive preto de alí apareceunos cun delicioso pratiño de yuca ben cocidiña con ensalada de repolo aliñada con laranxa agria (moi rico ese aliño), un para cada voluntario e profesor, qué riquiña!

Como non había auga as clases remataron antes.
Á volta para casa fun descalza todo o tempo. Menuda fregoteada me peguei na ducha.
Beta chegou tamén con historias das comunidades. Gustoulle.


Xoves:
Tocábame voltar para a mesma escola e fíxeno con novas chinelas cutre-plásticas vermellas. Beta viña esta vez comigo. Chegamos ó famoso charco e a que non adiviñades qué pasaba esta vez? Unhas dez vacas andaban bebendo (e mais facendo outras cousas) arredor e no medio e medio! E houbo que pasar, claro. Esta vez fixen a traxectoria que fan os de aquí, pola beira da dereita e logo en diagonal polo centro; pois xa me vedes espantando unha vaca que me coincidía xusto diante da miña traxectoria! Algúns veredes o vídeo que o gracioso de Beta me gravou, para o recordo…
Pero crucei, mollándome pero crucei. Esta vez sí había auga na escola e o aseo foi moito máis completo.
Cando chegamos estaban os maiores estaban recibindo unha charla sobre os dereitos dos nenos e adolescentes.

No receso todos xogaron ó baseball e Beta iniciouse no deporte de maior éxito en Nicaragua, penso eu. Nas rúas e case en calquer lugar sempre ves a alguén xogando a batear.
Durante este receso houbo unha reunión de nais e pais cos profesores para falar dos usos que se lle ían dar na comunidade ó forno que hai no patio da escola e onde varias nais van cocer pan. Así que o partido durou moitísimo máis do normal.


Venres:
Día do meu primeiro obradoiro.
Ás 8 da mañá comezaron a aparecer os primeiros alumnos e alumnas. E eu comezaba a poñerme un pouco nerviosa pola responsabilidade: un obradoiro dunhas 4 horas sobre percusión corporal a alumnos profesores nicas e estranxeiros, en xeral profesionais da música.
Foi bastante ben, entretidos e moi agradecidos por todo o que lles transmitín, a maioría das cousas aprendidas por min noutros obradoiros onde fun eu moi ben ensinada. Rematei co xogo dos vasos e se os vírades alongando a duración do taller case unha hora máis, todos coma posuídos polo ritmo golpeando cadanseu vaso contra a mesa e sen poder parar, qué gratificante para min! A xente marchou mostrándome moito agradecemento.

O malo foi a nova que me deu Beta nada máis saír do obradoiro, a bici que eu empreguei todo este tempo partira pola metade. Era visto que podía ocorrer pois xa ma prestaran soldada, un erro por parte da persoa que anteriormente a tivo pois foi unha solución temporal a que tomou e outro erro pola miña parte collela sabendo que estaba soldada; o caso é que de súpeto tivemos que solucionar nós o problema doutro. E menos mal que non rompeu baixando dende o Tepeyac, costa para abaixo, porque podía ter ocorrido algo peor.
Cando na escoliña me deixaron a bici foi coa condición de amañala e por suposto devolvela ben así que tiña enriba a responsabilidade (non sei se xusta ou non) de solucionar a papeleta.
O caso foi que ó chegar á casa onde agora estamos a parella que tamén están aquí de inquilinos en seguida nos quixeron axudar a atopar outro cadro para a bicicleta, de segunda man, claro, que aquí pódese conseguir por 150 córdobas perfectamente. E nós dixémoslles que a ver qué facíamos, que se o atopaban pois que vale pero que non se tomaran molestias que non lles correspondían…blablabla, o caso é que nese momento comezou un capítulo que nos está dando dende onte (martes 17) bastantes bastantes dores de cabeza.

Esa tarde quedaramos coa Luísa para ir á súa casa rozarlle no patio de diante. Levaba dous meses vivindo coa Celina e o monte chegáballe á parte de diante da casa, dicía ela. Marchou o mércores para alá e fíxoo poñéndose moi triste; como Celina pillara a gripe e estaba un pouco mala, a Luísa cando se despedíu de min acabou cos ollos cheos de bágoas e pedíndome que lle botara un ollo á súa filla, “le pido que me mire por mi flaca”, susurrou.
É tan linda a Luísa que non puiden evitar dicirlle que lle iriamos facer unha visita á súa casiña, a ela e máis á Carla, e que lle botaríamos unha man. E así foi. Aí quen máis deu o callo foi o Beta, con machete e pá.
Coñecimos a súa pequena comunidade, un asentamento ó pé da estrada que vai cara Masaya onde a maioría son descendentes dela.
Regalounos un “noni”, unha froita ben rara que seica ten diferentes propiedades terapéuticas.
Dous dos detalles máis divertidos foron a tela coa que tiña tapadiños ós seus fillos verdes e con plumas, os “chocoyitos”, na súa gaiola, tiña exactamente as cores da bandeira de España e dixo que lla deran en Costa Rica; e o outro era a outra tela que facía de felpudo na casa, unha camiseta de propaganda para a campaña política dun congresista americano, Bob Duckworth.

Foi moi agradable a visita. Para marchar acompañáronnos ata a parada do bus a avoa, a Carla e outros dous dos moitos netos que ten a Luísa, Carlos e Diana.

Cando chegamos de volta na casa xa nos conseguiran o cadro da bici, pedíronnos por él 200 córdobas e aceptamos pois nos dixo o inquilino que estaba moi ben e que blablabla… Púxose a montalo ipso facto. A verdade é que practicamente non houbo posibilidade de réplica e no momento alegrámonos moitísimo de xa ter solución para un problema que persoalmente me preocupou bastante cando xurdíu. A día de hoxe nunca me arrepentirei máis de ter aceptado o trato. Xa vos contarei, se teño humor.

Máis tarde estaba prevista unha festa sorpresa de despedida para Quelo por parte de tódolos voluntarios de Ritmo en los Barrios. Era unha marcha moi especial despois dun ano aquí colaborando, un traballo e axuda moi importante durante este curso así que había que agradecerlle a súa inmensa adicación e interese. Pero foi unha sorpresa ó estilo nica, é dicir, o sorprendido apareceu antes ca maioría dos invitados, tan só o recibimos Sarah, Lenya e mais eu…bueno, e a Colibrí (nome artístico dunha rapaza que é cantante) que foi quen o trouxo case á forza ata a escola onde era a festa.
Oscar dixérame que era unha festa de “trajes” e eu debido ó aviso de última hora asusteime pensando que era de disfraces e claro, non tiña nada preparado para min e Beta para as 7 da tarde pero xa Oscar me aclarou que unha festa de “trajes” significaba que cada un levaba algo de comer: “yo traje esto”, “él trajo lo otro”… Menos mal.

Tamén veu Giuseppe, co que quedáramos para cear, e moita máis xente. Ó final entregóuselle un certificado ou diploma da súa participación de un ano no proxecto de Ritmo en los Barrios. Foi bonito.