Últimos días Nicas, a despedida.

Dende a última entrada pasamos o último fin de semana nica en Ometepe, a illa dos vocáns.

Cruzamos ata alí en ferry e como apunte anecdótico, unha hora de ida con videoclips de Enrique Iglesias e (atención!) unha hora de volta con outro de José Luis Perales! Imposible durmir.

Fai máis dun mes xa estiven alí con Giuseppe e Carlos, cando a extenuante subida ó Concepción. Pero Beta tiña que coñecelo lugar, así que aproveitamos para visitar o outro extremo da illa, a zona de vento máis salvaxe na praia de Sto. Domingo.

Aproveito para mandar unha mensaxe a tódolas persoas de espíritu viaxeiro (que creo que non o fixen en todo o tempo que levo escribindo aínda que supoño que as miñas fotos eran proba disto) para que se animen a visitar Nicaragua, o que vin é para darlle un bo repaso, do Pacífico ó Atlántico cruzando polo interior, merece moitííííííísimo o esforzo de 15 horas de avión e por riba é moi económica. E se alguén quere indicacións, aquí me tedes para o que poida aportar.

Preto desta praia de Santo Domingo hai unhas pozas de auga volcánica (fría...) coñecidas como "Ojo de Agua", un remanso de paz ó pé dunhas augas clarísimas nas que foi un pracer dobre bañarse, dobre porque estivemos sábado e domingo pola mañá (repetimos de tanto que nos gustou).

A praia de Sto. Domingo é unha zona á beira do lago na que hai varios lugares de hospedaxe para turistas e comedores. Sitúase xusto na estrada (bueno, novamente por chamala de algunha maneira chamámoslle estrada) que cruza a illa comunicando os dous cerros (Concepción e Madera) e polo tanto as poboacións que neles viven. Tremenda a situación da que é a estrada principal, tremenda... Por ela pasan as bicis, furgonetas, busetas, motos, vacas, cabalos... pois iso, tódolos habitantes da illa.

Foron uns últimos días de relax para xa afacerse á idea de que hai que abandonar este país. A verdade é que se me fai todo estrano: o tempo que levo aquí paréceme agora un suspiro, ás veces cóstame crer todo o que vin e vivín cando reviso os centos de fotos e vídeos que fun facendo ó longo destes dous meses. Realmente é un lugar acolledor, cun ritmo de vida tan tranquilo (madialeva, co calor que vai como para andar ás présas...) que invita a quedar por moito máis tempo e coñecelo enteiro. Esa é unha mágoa que levo, non ter coñecido tantos lugares de seguro tan fermosos e non coñecer esta cultura tanto como me gustaría; pero non reina o pesimismo en min senón a alegría de sentirme realizada co que me propuxen e coas expectativas máis que colmadas, dende  aquelas profesionais ata as persoais, quizais as máis importantes, non?

Son moitas as cousas que levo comigo, imposible explicalas intentando concentrarme co sonido do reggaeton de fondo neste cíber da rúa do Comercio.

E triste? Pois para qué negalo, sí que me sinto triste pero tamén iso é bo porque como tamén lle dicía a Celina (se nós sentimos un vacío cando os deixamos por uns días de viaxe, imaxinade ela na casa) se as despedidas doen significa que o que as precedeu foi moi moi bo, para min para sempre inesquecible.

Aiii...

ATA SEMPRE, NICARAGUA!!!

2 de Decembro: praia Majagual, hummmm...

Ás 10 da mañá collemos o transporte para a praia.

Onte esquecín comentar algo importante acerca da fauna que hai nestas praias, os pelícanos. Bogan nas ondas entre voo e voo, algúns máis acrobáticos nos que se lanzan en picado contra o superficie do mar e noutros parecen xogar coas crestas das ondas imitando ós surfeiros. Son un espectáculo en primeira liña de praia.

Este mércores foi sensacional. Un auténtico día de praia, redondo, perfecto, marabilloso nunha bahía de ensoño.

(Estaba intentando poñervos fotos pero saen moi pequeniñas no blogue así que se queredes ver algo podédelas atopar en internet, serán moito mellores)

Majagual é unha praia solitaria a carón de Madera, moito máis concurrida, así que practicamente a disfrutamos para nós sós.

A auga ten a temperatura ideal para estar nela durante horas.

Vivimos o solpor completo do Pacífico dende dentro e dende fóra das augas nicas.

Mañá cara Ometepe.

Do 30 de Novembro ó 1 de Decembro: San Juan del Sur.

Onte decateime de que estabamos a facer un traxecto máis longo do normal cando xa estabamos montando no bus que vai de Granada a Rivas; quero dicir que dende Managua podiamos ter collido xa un bus directo a Rivas e non lembrei que o había e fomos por Granada. Bueno, qué se lle vai facer.

Chegamos a San Juan del Sur nun bus que collimos nun empalme de Rivas, noutro traxecto ateigado de xente, no que nos tocou ir de pé e no que o cobrador que vai pasando polo corredor de asento en asento era bastante (suavizando) gordecho, por riba!

Finalmente baixamos no nosos destino a iso das 5.30. Fomos ata a zona da praia e descubrimos o super turístico que é este pobo. É unha bahía bastante pechada, hai dúas montañas en cada extremo, a da dereita coroada por un Cristo enorme que lembra ó Corcovado de Rio de Janeiro, fondeadas na auga un montón de embarcacións de recreo e ó pé da praia bastantes "ranchitos-chiringuitos". Non nos gustou.

Despois de buscar un hostal moi acolledor rexentado por unha señora moi simpática (Hostal Nina), fomos cear e ata o día seguinte.

Hoxe buscamos transporte noutro hostal (Casa Oro) onde amañan desplazamentos ás praias dos arredores cara o Norte e o Sur de San Juan. Escollimos cara o Norte e fomos á Bahía de Majagual, á praia Madera.

Acompañados por un montón de guiris surfeiros e as súas táboas, collimos rumbo á costa máis salvaxe de por aquí.

Unha vez alí fuximos do campamento base surfeiro e adentrámonos na praia, así descubrimos que era moito máis longa e solitaria camiñando máis alá.

Acampamos baixo un ranchito abandoado que debeu de ser un antigo bar. Probamos a auga e descansamos ata que nos entrou a fame. Para solucionar esto último camiñamos un pouquiño máis ata ver un cámping cunha entrada cara un camiño que conducía a outro ranchito de comida nica.

Comemos moi ben.

Gustounos o lugar e decidimos buscar aloxamento para durmir ó pé da praia polo menos unha noite. Iso será mañá. Reservamos nun hospedaxe alí ó lado. O encargado contounos que a praia de Majagual quedaba virando á esquerda e xa me falaran moi ben dela así que non puidemos agardar máis para vela.

E qué fermosa! E moito mellor para nadar, máis tranquila que a Madera así que non había tanto guiri surfeiro, e con todo os meus respetos para os surfeiros pero é que andamos buscando outro tipo de ambiente, con menos aglomeración de xente e corcho.

Hoxe durmimos en San Juan, mañá no paraíso, ou case.