Venres:
Esta mañá tiven que dar outro taller para os profesores, nesta ocasión de cancións infantís. Foi máis breve que o outro de percusión corporal pero estivo moi ben tamén, preparara algunhas cancións con guitarra e estívenas ensinando a uns cantos profesores que viñeron.
E aprobeitei para despedirme da xente que alí estaba e agradecerlles a súa amabilidade e o ben que me atopei con eles dende que cheguei. E sorpresivamente recibín un regalo de agradecemento tamén para min.
Tivemos que marchar case correndo da reunión porque tiñamos que estar ás 12 do mediodía onde a estación de servicio Palmira a carón do mercado. Alí agardábanos un tal Lexter que nos ía levar en furgoneta ata o lago onde tomaríamos unha panga para ir ata a illa Zapatera.
Agardamos a que se reunira a xente que con nós tamén ía viaxar e fomos coller a furgo.
Montamos na parte de atrás con varias mulleres e nenas que viven nesa illa e viñeran ese mesmo día ata Granada ou que estudian aquí e voltaban de fin de semana para a illa. Ían cargadas con comida e outros enseres.
Chegamos onde se colle a lancha e a nosa sorpresa foi ver que non era cuberta, tratábase dunha lancha sinxela de madeira, duns 10 metros de longa, cun gran espacio no medio para poñer a mercancía e onde nós puxemos as nosas mochilas, despois cubriron todo cun gran plástico negro para que nada se mollase.
A seguinte sorpresa foi averiguar que a viaxe duraba dúas horas!
Nada máis montar as mulleres comezaron a sacar toallas e chaquetas coas que se cubrir, claro, era pleno mediodía e iamos estar navegando dúas horas a pleno sol e Beta e mais eu tan só levábamos as gorras, as gafas de sol e por sorte unha capa de protector solar.
A viaxe comezou entre as isletas e estaba sendo tranquila, mesmo as mulleres sacaron o almorzo e comeron na lancha. O sol era moi forte e eu decidín sentar no chan da lancha á sombra e cando non levaba nin un minuto alí abaixo sentada sentín un bandazo e erguinme de súpeto para comprobar que a calma da auga cambiara e que as ondas non eran pequeniñas; foi ó pasar a zona das isletas cando o oleaxe cambiou, Beta e mais eu estabamos asombrados co cambio de ritmo da lancha (por non dicir que un pouco asustados, ata que nos acostumbramos…) pero tranquilizaba ver que as mulleres e os nenos seguían tan tranquilos nos seus lugares, entre elas viaxaba unha señora que alomenos tiña 80 anos, velliña velliña; e un neno e unha nena xogaban na proa, no extremo da lancha asomados á auga e movéndose alí coma quen xoga en terra firme. Supoño que a costume e a obrigación desa única opción de viaxe a casa para esas xentes fan que un normalice algo que para nós era estrano.
Chegamos á illa.
Zapatera é parque nacional por razóns de aventura e antigüidade, lugar de culto dos indígenas chorotegas onde foron atopadas moitísimas estatuas precolombinas e petroglifos. Alí hai unhas dúas comunidades repartidas pola illa.
Nós atracamos no pequeno malecón de Sonzapote, onde vive a comunidade do mesmo nome e que traballan dende fai tempo apoiadas por diferentes organizacións e persoas en proxectos moi interesantes: a casa de mulleres, onde fan artesanía e co que gañan invirten nun fondo de saúde, alí tamén fan as reunións da comunidade e fomentan a cooperación e organización entre eles por exemplo á hora de traballalas terras e vender o que producen, e tamén levan un proxecto de turismo sostible moi interesante que foi a onde acudimos nós.
Ofertan lugar onde durmir e tres tempos de comida nun lugar impresionante con vistas ó lago, o Mombacho, a costa de Granada e a illa o Armado. Nunha cabana moi sinxela está o dormitorio e hai un “ranchito” grande onde colocan un par de hamacas para descansar.
Tamén teñen a opción de facer tres rutas pola illa, a subida ós dous cerros e a dos petroglifos. Nós fixemos a subida ó cerro máis pequeno, o Bandera, e mais a dos petroglifos, guiados por un veciño da comunidade, Felícito (ou Licho).
Á marxe de toda a beleza do lugar (árbores, aves…), está a historia humana de Zapatera: hoxe son unhas 17 familias as que viven na illa, unhas 7 en Sonzapote e foron moitas máis as que chegaron alí, cando? Pois fuxindo da sanguinaria “contra” despois da guerra e revolución. Francisca, a muller que nos preparou a cea do venres, contounos que tiveron que marchar por medo, dous dos seus irmáns foron asasinados. E coma ela, tódolos demais.
A maioría das familias non se acostumaron a vivir en Zapatera, polo aillamento, polas dificultades que entrañaba traballar alí (é zona volcánica e o chan polo tanto moi pedregoso) pero as que quedaron lograron saír adiante e son un exemplo de esforzo inmenso. Se coñecérades o “camiño” que teñen que percorrer para vir ó hospital, ó mercado ou a estudiar… ah, e teñen escoliña en Zapatera e por certo ben bonita, moi ben coidada, o profesor ten que quedar alí nun cuartiño anexo á aula para voltar os sábados a estudiar a Granada.
Foi unha visita marabillosa.
Esta mañá tiven que dar outro taller para os profesores, nesta ocasión de cancións infantís. Foi máis breve que o outro de percusión corporal pero estivo moi ben tamén, preparara algunhas cancións con guitarra e estívenas ensinando a uns cantos profesores que viñeron.
E aprobeitei para despedirme da xente que alí estaba e agradecerlles a súa amabilidade e o ben que me atopei con eles dende que cheguei. E sorpresivamente recibín un regalo de agradecemento tamén para min.
Tivemos que marchar case correndo da reunión porque tiñamos que estar ás 12 do mediodía onde a estación de servicio Palmira a carón do mercado. Alí agardábanos un tal Lexter que nos ía levar en furgoneta ata o lago onde tomaríamos unha panga para ir ata a illa Zapatera.
Agardamos a que se reunira a xente que con nós tamén ía viaxar e fomos coller a furgo.
Montamos na parte de atrás con varias mulleres e nenas que viven nesa illa e viñeran ese mesmo día ata Granada ou que estudian aquí e voltaban de fin de semana para a illa. Ían cargadas con comida e outros enseres.
Chegamos onde se colle a lancha e a nosa sorpresa foi ver que non era cuberta, tratábase dunha lancha sinxela de madeira, duns 10 metros de longa, cun gran espacio no medio para poñer a mercancía e onde nós puxemos as nosas mochilas, despois cubriron todo cun gran plástico negro para que nada se mollase.
A seguinte sorpresa foi averiguar que a viaxe duraba dúas horas!
Nada máis montar as mulleres comezaron a sacar toallas e chaquetas coas que se cubrir, claro, era pleno mediodía e iamos estar navegando dúas horas a pleno sol e Beta e mais eu tan só levábamos as gorras, as gafas de sol e por sorte unha capa de protector solar.
A viaxe comezou entre as isletas e estaba sendo tranquila, mesmo as mulleres sacaron o almorzo e comeron na lancha. O sol era moi forte e eu decidín sentar no chan da lancha á sombra e cando non levaba nin un minuto alí abaixo sentada sentín un bandazo e erguinme de súpeto para comprobar que a calma da auga cambiara e que as ondas non eran pequeniñas; foi ó pasar a zona das isletas cando o oleaxe cambiou, Beta e mais eu estabamos asombrados co cambio de ritmo da lancha (por non dicir que un pouco asustados, ata que nos acostumbramos…) pero tranquilizaba ver que as mulleres e os nenos seguían tan tranquilos nos seus lugares, entre elas viaxaba unha señora que alomenos tiña 80 anos, velliña velliña; e un neno e unha nena xogaban na proa, no extremo da lancha asomados á auga e movéndose alí coma quen xoga en terra firme. Supoño que a costume e a obrigación desa única opción de viaxe a casa para esas xentes fan que un normalice algo que para nós era estrano.
Chegamos á illa.
Zapatera é parque nacional por razóns de aventura e antigüidade, lugar de culto dos indígenas chorotegas onde foron atopadas moitísimas estatuas precolombinas e petroglifos. Alí hai unhas dúas comunidades repartidas pola illa.
Nós atracamos no pequeno malecón de Sonzapote, onde vive a comunidade do mesmo nome e que traballan dende fai tempo apoiadas por diferentes organizacións e persoas en proxectos moi interesantes: a casa de mulleres, onde fan artesanía e co que gañan invirten nun fondo de saúde, alí tamén fan as reunións da comunidade e fomentan a cooperación e organización entre eles por exemplo á hora de traballalas terras e vender o que producen, e tamén levan un proxecto de turismo sostible moi interesante que foi a onde acudimos nós.
Ofertan lugar onde durmir e tres tempos de comida nun lugar impresionante con vistas ó lago, o Mombacho, a costa de Granada e a illa o Armado. Nunha cabana moi sinxela está o dormitorio e hai un “ranchito” grande onde colocan un par de hamacas para descansar.
Tamén teñen a opción de facer tres rutas pola illa, a subida ós dous cerros e a dos petroglifos. Nós fixemos a subida ó cerro máis pequeno, o Bandera, e mais a dos petroglifos, guiados por un veciño da comunidade, Felícito (ou Licho).
Á marxe de toda a beleza do lugar (árbores, aves…), está a historia humana de Zapatera: hoxe son unhas 17 familias as que viven na illa, unhas 7 en Sonzapote e foron moitas máis as que chegaron alí, cando? Pois fuxindo da sanguinaria “contra” despois da guerra e revolución. Francisca, a muller que nos preparou a cea do venres, contounos que tiveron que marchar por medo, dous dos seus irmáns foron asasinados. E coma ela, tódolos demais.
A maioría das familias non se acostumaron a vivir en Zapatera, polo aillamento, polas dificultades que entrañaba traballar alí (é zona volcánica e o chan polo tanto moi pedregoso) pero as que quedaron lograron saír adiante e son un exemplo de esforzo inmenso. Se coñecérades o “camiño” que teñen que percorrer para vir ó hospital, ó mercado ou a estudiar… ah, e teñen escoliña en Zapatera e por certo ben bonita, moi ben coidada, o profesor ten que quedar alí nun cuartiño anexo á aula para voltar os sábados a estudiar a Granada.
Foi unha visita marabillosa.
No hay comentarios:
Publicar un comentario