O día comezou hoxe un pouco peor do que rematou.
Fun á escola “Angela Morales” a acompañar á profesora para observar as súas clases alí e ver cómo traballaba e coñecer ós nenos. Como esa mañá choveu poucos nenos se presentaron. E tampouco saquei fotos da escola porque non me provocou a mesma boa impresión que outras. Foi xa estrano dende o comezo, os nenos facían o que lles daba a real gana sen practicamente ningún tipo de control e carecían de total orde na realización das tarefas. Varias cousas me provocaron unha sensación estrana pero non quero extenderme con este sentimento un pouco máis negativo que o doutros días, supoño que tamén tocaba.
Cheguei pronto a Granada e fun mercar un par de libros á Casa dos Tres Mundos, un precisamente ambientado en Granada: La casa de la piedra Bocona, de Martine Dreyfus Bendaña, escritora de Managua. Faime ilusión ler unha noveliña que recrea a vida nesta cidade e na que se mencionan lugares que xa coñezo, é coma estar un pouco máis aquí dentro.
Máis tarde contaríame Guillem que esa pedra existe realmente e que todavía se pode ver na esquina da casa. Teño que fixarme ben.
Así que como hoxe tiña tempo merquei ingredientes e cociñei un prato de pasta con verduras, nada do outro mundo. Costoume coller o punto ó sal, o que aquí empregan é distinto ó noso e é moitísimo máis suave. Tampouco conseguín sacarlle o sabor que quería, ó mellor é polo aceite de “ajonjolí”. Pero comeuse case todo.
A tarde foi relaxada na casa e aproveitei para sacar fotos a Luísa, Celina, Yasir… hoxe deulle por disfrazarse de superpolicía do espacio!
Acompañei a Celina a internet para aclararlle algunhas cousas do correo porque non todavía non o entende moi ben e así botarlle unha man. E por certo, outra que tamén ten facebook.
Quedara con Guillem a iso das 5 e pico e antes pasei polo mercado para coller un par de piñas (non sei qué me pasa aquí que teño antoxo de piña, pero bestial!); e alá fun cara o Hospital Viejo (a zona onde vive), cargada con dúas pedazo piñas, tres plátanos maduros e unha libra de queixo de freír. E soltóuseme a cadea da bici; nada máis baixar un señor púxoseme ó lado para botarme unha man. A xente polo xeral é tremendamente amable e entregada.
Guillem levoume ver un hospedaxe que vai montar cunha socia “tica” (de Costa Rica) porque ó mellor cambio de lugar de residencia para un máis fresco por razóns que contarei máis adiante, pero debo aclarar que non é nunca por atoparme mal onde estou; ó contrario, a idea de marchar prodúceme moita tristeza xa que cada vez estou mellor coa familia pero vai ter que ser así.
Comezou a diluviar mentras nos desplazábamos coas bicis ata a casiña verde que será en breve unha bonita e agradable hospedería e chegamos máis ou menos secos, o problema veu cando non daba parado e a min non me quedaba outro remedio máis que vir para casa. E o de onte aínda non foi nada comparado coa tromba de hoxe, cómo arreciou miña naiciña! Así cheguei, coma se me tiveran tirado enteiriños vinte baldes de auga por riba… Pero foi divertido, sí.
Ó chegar á casa da miña familia nica a auga estaba caendo xa pola parede do salón e facendo tremendos charcos no porche; e así continuou looooongo rato. Lembrei as casiñas que estes días vou vendo que se erguen enriba da terra, directamente enriba, e que non son máis que de taboleiros de madeira ou planchas simples de cinc. Aillamento nulo. E nada máis saír de Granada hai zonas rurais sen siquera luz pública, cómo o deben de pasar cando hai trombas deste tipo…
Seica estamos aínda no estación de inverno do trópico (a húmida); tan só distinguen dúas, verán e inverno. Cara novembro vai comezando o verán que pega duro en abril e maio (cómo será, se eu agora xa me derreto...). O caso é que, apesares do que eu estou a contarvos sobre a choiva, este ano está sendo de bastante sequía; outubro é o mes dos furacáns e as enormes tormentas que traen a auga necesaria para os cultivos de millo e frijol e realmente dende que eu cheguei e xa dende antes case non está a chover nada, así está a ocorrer que a moitos agricultores que invirten moito esforzo e cartos neses cultivos se lles están estragando, o que provocará non só o maior empobrecemento desas familias labregas senón tamén a subida xeral do prezo dos cereais para toda a poboación.
Fun á escola “Angela Morales” a acompañar á profesora para observar as súas clases alí e ver cómo traballaba e coñecer ós nenos. Como esa mañá choveu poucos nenos se presentaron. E tampouco saquei fotos da escola porque non me provocou a mesma boa impresión que outras. Foi xa estrano dende o comezo, os nenos facían o que lles daba a real gana sen practicamente ningún tipo de control e carecían de total orde na realización das tarefas. Varias cousas me provocaron unha sensación estrana pero non quero extenderme con este sentimento un pouco máis negativo que o doutros días, supoño que tamén tocaba.
Cheguei pronto a Granada e fun mercar un par de libros á Casa dos Tres Mundos, un precisamente ambientado en Granada: La casa de la piedra Bocona, de Martine Dreyfus Bendaña, escritora de Managua. Faime ilusión ler unha noveliña que recrea a vida nesta cidade e na que se mencionan lugares que xa coñezo, é coma estar un pouco máis aquí dentro.
Máis tarde contaríame Guillem que esa pedra existe realmente e que todavía se pode ver na esquina da casa. Teño que fixarme ben.
Así que como hoxe tiña tempo merquei ingredientes e cociñei un prato de pasta con verduras, nada do outro mundo. Costoume coller o punto ó sal, o que aquí empregan é distinto ó noso e é moitísimo máis suave. Tampouco conseguín sacarlle o sabor que quería, ó mellor é polo aceite de “ajonjolí”. Pero comeuse case todo.
A tarde foi relaxada na casa e aproveitei para sacar fotos a Luísa, Celina, Yasir… hoxe deulle por disfrazarse de superpolicía do espacio!
Acompañei a Celina a internet para aclararlle algunhas cousas do correo porque non todavía non o entende moi ben e así botarlle unha man. E por certo, outra que tamén ten facebook.
Quedara con Guillem a iso das 5 e pico e antes pasei polo mercado para coller un par de piñas (non sei qué me pasa aquí que teño antoxo de piña, pero bestial!); e alá fun cara o Hospital Viejo (a zona onde vive), cargada con dúas pedazo piñas, tres plátanos maduros e unha libra de queixo de freír. E soltóuseme a cadea da bici; nada máis baixar un señor púxoseme ó lado para botarme unha man. A xente polo xeral é tremendamente amable e entregada.
Guillem levoume ver un hospedaxe que vai montar cunha socia “tica” (de Costa Rica) porque ó mellor cambio de lugar de residencia para un máis fresco por razóns que contarei máis adiante, pero debo aclarar que non é nunca por atoparme mal onde estou; ó contrario, a idea de marchar prodúceme moita tristeza xa que cada vez estou mellor coa familia pero vai ter que ser así.
Comezou a diluviar mentras nos desplazábamos coas bicis ata a casiña verde que será en breve unha bonita e agradable hospedería e chegamos máis ou menos secos, o problema veu cando non daba parado e a min non me quedaba outro remedio máis que vir para casa. E o de onte aínda non foi nada comparado coa tromba de hoxe, cómo arreciou miña naiciña! Así cheguei, coma se me tiveran tirado enteiriños vinte baldes de auga por riba… Pero foi divertido, sí.
Ó chegar á casa da miña familia nica a auga estaba caendo xa pola parede do salón e facendo tremendos charcos no porche; e así continuou looooongo rato. Lembrei as casiñas que estes días vou vendo que se erguen enriba da terra, directamente enriba, e que non son máis que de taboleiros de madeira ou planchas simples de cinc. Aillamento nulo. E nada máis saír de Granada hai zonas rurais sen siquera luz pública, cómo o deben de pasar cando hai trombas deste tipo…
Seica estamos aínda no estación de inverno do trópico (a húmida); tan só distinguen dúas, verán e inverno. Cara novembro vai comezando o verán que pega duro en abril e maio (cómo será, se eu agora xa me derreto...). O caso é que, apesares do que eu estou a contarvos sobre a choiva, este ano está sendo de bastante sequía; outubro é o mes dos furacáns e as enormes tormentas que traen a auga necesaria para os cultivos de millo e frijol e realmente dende que eu cheguei e xa dende antes case non está a chover nada, así está a ocorrer que a moitos agricultores que invirten moito esforzo e cartos neses cultivos se lles están estragando, o que provocará non só o maior empobrecemento desas familias labregas senón tamén a subida xeral do prezo dos cereais para toda a poboación.
Nicaragua é un país de inmensa fermosura e inmensa miseria.
Despois de cear comimos unha das piñas enteiriña! Celina ensinoume que ela lle bota sal cando está un pouco áceda e, a min que non me gusta mesturar doce con salgado (para min a piña entra dentro da categoría de doce), encantoume! Así foi, que entre Celina, Lenya e máis eu (sobre todo a gran devoradora fun eu…) papamos unha “mazotroncha” piña. Qué ben me sentou.
Seguín sacando algunha foto e estivemos de conversa, falando de pan, de comidas, da marea que nos ía arrastrar pola noite… Foi moi agradable.
No hay comentarios:
Publicar un comentario