Sábado 14, Domingo 15 nas Isletas e Luns 16.

Sábado:
Fomos con Celina e Yasir a Masaya, ó mercado. Vai achegándose o final desta viaxe e quero levar algún que outro recordo de aquí e este é o lugar por excelencia para mercar artesanía nica, colares, traxes, chinelas, hamacas…
Teremos que voltar porque quedounos de novo por ver o barrio de Monimbó e creo que é imprescindible segundo a Lonely Planet e tamén segundo Ernesto Cardenal.

Gústame moitísimo ir a Masaya, non me importa repetir unha e outra vez. Os mercados teñen algo especial dende logo e o de Masaya situado ó pé dese gran parking de autobuses que van a calquer lugar, coa xente subindo para venderche o que sexa mentras estás agardando a que arranque, dende a tortilla ou os frescos típicos ata pastillas desparasitadoras e de vez en cando ata sube algún predicador.

Domingo:
Fantástico día. Veu Sara ata Granada; ela é unha rapaza que traballa en Lugo e colabora cun organismo que se chama INPRUH (ou INPRHU, non estou segura) . Durante un mes estará en Somoto, unha vila ó norte do país, máis recóndito e máis frío ca Granada.
Tiñamos planeado visitar as isletas do lago arredor de Granada, algo que aínda non fixeramos e que é visita indispensable pola súa proximidade e beleza, sobre todo.
A idea partíu de Ivania e Pedro, os amigos de Celina, e pareceunos perfecto para un día de domingo. Eles encargábanse de atopar unha panga que nos fixera bo prezo para o traslado ata as illas.
Coincidíu todo perfecto pois Sara chegou dende Somoto xusto a tempo para vir canda nós. Só nos faltou Yasir, que estaba un pouco maliño da gripe.

O paseo é ben fermoso entre os mantos de prantas que crecen na auga, illas de vexetación selvática e aves. Hai unha illa ben pequena coñecida como a Illa dos Monos, evidente por qué, tan só hai monos nela, os “araña” e os “cara branca”; cando a panga se achegou foron saíndo de un en un esperando recibir seguro algún tipo de regalo en forma de banano (con nós non fixeron negocio…) e quedounos a todos a dúbida de qué demo vivían estando alí porque asegúrovos que era unha illa ben pequeniña comparada coas que había arredor.

Hai unhas 300 isletas espalladas polo lago e a mágoa é que un bo número delas son privadas, posesións propiedade das familias máis poderosas de Granada e Nicaragua en xeral, os Chamorro ou os Pellas (lido “pelas” así que vénlles como anel ó dedo o apelido… en fin), por exemplo. E vimos o cartel doutra illa (ben pequena por certo) que se vendía por uns 100.000 dólares, non quero imaxinar o que algunha das outras con gran casa, muros, xardíns…etc podería chegar a costar.
Nós paramos nunha coñecida como “Corre Viento”. Aí hai un pequeno restaurante con mesiñas baixo “ranchitos” (construccións con estructura de madeira e tellado de follas de coco). Nesta illa Celina tiña á súa comadre vivindo nunha das humildes casiñas que a habitan e nós situámonos nesa parte. Coñecimos ós nenos da familia, Jerry e Alfonso (o afillado de Celina), un par de encantadores “chigüines” que nos levaron de paseo pola illa e cos que Beta fixo moi boas migas.

Trala ruta botamos un baño moi divertido co que abrimos o apetito. Celina traía a comida preparada e puxémonos as botas co polo que ela cociñou e mais cos peixes cos que a súa comadre nos obsequiou, riquííííísimos. Precioso regalo.
Ó final un montón de pequenos se xuntaron onde estabamos nós e xogaron ó baseball con Pedro e Beta no pequeno espacio que compartíamos mentras degustabamos uns riquísimos cocos que un señor veu prepararnos machete en ristre: bebimos a auga e comémola sabrosísima carne que iamos tamén preparando para os xogadores servíndolles pequeniñas racións de vez en cando.

Foi unha das excursións máis bonitas (senón a máis) das que levo feito dende que cheguei aquí.
A despedida foi triste sobre todo para Alfonso, un dos cativos, quedou amolado na beira da illa mentras a panga se alonxaba, especialmente pola marcha de Beta co que conectara un montón.


Luns:
Beta marchou con “Calli-Tanday” a Aguas Agrias para coñecer esa zona moi especial por moitas razóns. Alí andan nun proxecto de hortos e el estaba especialmente interesado. Máis adiante contarei por qué é especial esa zona e a súa xente.
Eu tiña a mañá libre e quedei con Sara (que pasou a noite en casa de Celina) para ensinarlle o mercado de Granada, seica en Somoto non hai nada parecido e a froita, por exemplo, escasea e sae moito máis cara que aquí. Todo lle gustou agás o calor, alá no norte é máis fresco e dicía que non sabía cómo eu fora capaz de aguantar aquí todo este tempo, a verdade é que nin eu mesma o sei…
Á unha marchou cara Managua.

Ás catro e media fun cara “Calli-Tanday” dar a miña penúltima clase ós rapaces. Anuncieilles que ó día seguinte sería a despedida, sniff.
Beta chegou de Aguas Agrias, deixaran alí dous semilleiros prantados e a finca do futuro horto toda limpiña; para rematar a xornada deuse un baño na poza que lle dá nome á zona e que está situada no medio do río de augas limpas e clarísimas.
Ah, para rematar ese día, esa noite Beta matou un alacrán no baño da nosa habitación.