Xa reservada a habitación en Zapatera, á noite do xoves acompañei a Giueseppe a casa e atopámonos co seu veciño, un rapaz novo ó que o meu amigo Giuseppe se lle ocorreu preguntarlle que outra alternativa había para ir á illa Zapatera. Resulta que Quelo me dixera que á unha do mediodía do venres saía unha furgoneta dende a gasolinera do mercado para levar ós habitantes das isletas ata o lago e alí coller unha “panga” para cruzar ata a illa. O caso é que a Giuseppe parecíalle que chegaríamos a unha hora na que non poderíamos aproveitar demasiado a tarde dese venres xa que aquí vén oscurecendo a iso das 5.30 e confiamos no seu veciño para unha alternativa máis madrugadora e aproveitable: coller un bus ata Rivas e alí un taxi ata o porto de San Jorge, onde tomar un ferry para a illa.
Así o fixemos. Ás 10.30 da mañá estabamos no porto de San Jorge. Pero… aquí veu a sorpresa: NON HABÍA FERRY A ZAPATERA! Nin que dicir ten que nos acordamos do rapaz en cuestión…
Plan B: ou ir á outra illa á que se vai dende ese porto, illa Ometepe, ou coller cara a zona das praias do Pacífico, San Juan del Sur, por exemplo.
Finalmente gañou Ometepe, a illa máis grande dentro dun lago. Unha illa por outra.
Na barca xuntámonos con outros tres españois. E qué barca, sen comentarios.
Chegamos unha hora despois a esa illa de dous volcáns: "Ometepetl" en lingua nahuatl significa dúas montañas, "ome"=dous e "tepe"=cerro; ten forma de oito e en cada unha das súas metades érguense imponentes o volcán Madera (o máis pequeno e cunha lagoa no seu cráter) e o Concepción (segundo volcán máis grande de Nicaragua e aínda activo).
A barca atracou en Moyogalpa a iso das 12 do mediodía e decidimos coller un bus cara unha zona coñecida como Charco Verde. Eu imaxinaba que iso sería unha vila ó pé do lago, como unha zona turística con algún hoteliño. O bus chegou a un punto da estrada onde nos mandaron baixar; o único que alí había era un cartel que dicía “Welcome Charco Verde” ó pé dunha entrada cara un camiño longo. Dez minutos andando por ese vieiro entre fincas vaiadas con vacas pastando nelas e eu preguntándome que a onde ía dar. Finalmente chegamos a un recinto con cabañas de dous pisos e un restaurante baixo un gran porche de tella á beira do lago. Iso era Charco Verde.
Alí quedamos. Comemos no restaurante e fomos facer as rutas que se marcaban. E aí atopei a razón de “Charco Verde”: o lago entra por unha zona da praia facendo unha lagoa pequena cara o interior da illa e con árbores “acuáticas” (non sei cómo se chamarían) nas beiras (fixádevos nas fotos). Para cruzar esa lingua de auga hai unha pequena pontiña de madeira e alí había varios pequenos pescando con rede á maneira tradicional, por suposto vestidos. Continuando a ruta puidemos ver xigantes nidos de termitas, árbores fermosas e paxaros incribles: a urraca nica, unha fermosísima ave de ás azuis e unha pequena cresta de dúas plumas da mesma cor; e o “pato chancho”: cando os escoitamos por primeira vez pensamos que había un chancho bañándose na lagoa pero cando comezamos a subir unha pequena colina seguimos escoitando máis e máis gruñidos que xa non sabía un se eran chanchos ou focas… Finalmente resultaron ser unha especie de ánade (creo que esa sería a especie) cun pico afiado e curvo e que emite ese son impresionante, moreas deles pousados nas árbores gruñindo coma chanchos, realmente, e mirando cara o mar pousados nas árbores.
Voltamos ó hotel.
Ó día seguinte Giuseppe e Carlos (un rapaz co que nos xuntamos e que traballa para Inxenieiros sen fronteiras en Jinotega, ó norte do país preto da fronteira con Honduras) querían ir pescar. Erguéronse moi cedo.
Ó espertar fun almorzar o de sempre, o de case tódolos días aquí: gallopinto (arroz mesturado cos frijoles que tiñen o arroz lixeiramente dunha cor morada), queixo frito e ovos, esta vez sen maduro. Despois un baño no lago.
A idea para ese sábado en Ometepe era subir ó volcán Concepción, de 1600 metros de altura dos que só está permitido subir uns 1200. Voltamos a Moyogalpa e alí buscamos un guía que por 200 córdobas por cada un nos organizou a saída.
Unha furgoneta levounos ata La Concepción, o pobo onde sae a ruta cara o volcán.
Comezamos a camiñata: a primeira parte máis sinxela por ser case cha pero ai, a segunda! Subir como por unha escaleira de escalóns pequenos ou grandes, feitos por raíces ou por terra e cunha pendente máis que pronunciada onde máis que un kilómetro parece que fixéramos 10. Iso era o que parecía se por exemplo un me vía a min, literalmente empapada en suor, qué digo empapada, ¡chorreando! Foi dura a subida esa, chegou un punto no que case me arrepinto de ter aceptado pero nese momento quedaban uns 400 metros, os 400 metros peores da miña vida!
O peor de todo foi que cando por fin chegamos á zona que chaman o mirador, sentámonos sen remedio a coller folgos e estaba un pouquiño nublado; agardamos, respiramos e cando nos decatamos, a néboa cubría irremediablemente todo ó noso arredor. Foi o peor que podía ocorrer, perdemos unha vista única dende alá arriba e ese era o obxectivo primeiro.
O mellor foi todo o bosque tropical que cruzamos, as prantas, os animais e os seus ruídos e cómo non tódalas cousas que nos contou Luís, o guía: os indíxenas que habitaban Ometepe eran os “chorotegas”, adoraban á ceiba (gran árbore), facían sacrificios nos volcáns e fumaban “chiltagre”, unha folla que enrollaban para facer tabaco; ensinounos prantas con follas poderosas como remedios naturais diferentes, unhas frotándose serven como repelente de insectos e outras tiñan auténtico olor a allo, estas maceradas e tratadas non lembro cómo servían para facer cataplasmas para dores de músculos ou osos; puidemos observar ó “mono congo”, manadas deles que nos observaban dende as pólas das árbores e ruxían no medio do bosque facendo un estruendo case atemorizador; e lembrei a Fernando cando vin tantos tipos de formigas diferentes ás que vira ata agora, unhas vermellas transportando trozos de folliñas que quintuplicaban o seu tamaño, mesmo unha levaba a outra formiga subida enriba da folla, impresionante! E a máis impresionante foi unha que vin en Charco Verde destacando sobre unha vaia branca, ese sí que é un formigón xigante, os formigóns mencionados en veces anteriores non tiñan nada que ver con ese, xúrovos que era de longa coma o meu meñique, negra e cuns pedazo de dentes asomando da cabeza… Luís contou que a mordida é moi doorosa, como a dunha avespa.
E capítulo aparte son as volvoretas, cantos tipos e qué fermosas! O de que son enormes xa volo comentara, pois puidemos ver algunha con cada á como cada unha das miñas mans; dende que cheguei e as vin por primeira vez veuse á miña memoria un conto esquecido que lin de cativa, creo que era un cómic e para ser máis exactos, xuraría que era de Tintín (Miguel, axúdame!) e ocorría que os protagonistas chegaban nas súas andainas a un val que estaba ateigado de volvoretas xigantes e de moitas cores diferentes; sempre me gustaba aquela imaxe daquel lugar plagado de volvoretas de fantasía e aquí son verdadeiramente así: hai unha especialmente fermosa que era gris escura pero cando se abre por completo ten toda unha gran mancha azul brillante dun extremo ó outro, é a “morfo”; e outra é a “ojo de búho”, cun gran ollo debuxado no seu lateral inferior, desta conseguín unha boa foto; tamén está a “tigre”… Imaxinádeas acompañándoas continuamente na ruta e voando tan tranquilas ó teu arredor, magníficas.
Seica nese bosque tamén hai “mono cara branca” e “monos araña”, máis agresivos e mesmo teñen visto boas constrictor. Por sorte nós non vimos ningún destes últimos.
A baixada do volcán foi a mil por hora, seguindo a Luís coma unha frecha. As rodillas tremaban coma varas. Conseguímolo finalmente. Ó parecer a subida ó outro volcán, o Madera, é mesmo peor, son 4 horas de subida e 4 de baixada e un dos tramos afundido no lodo; pero seica compensa cando ó chegar ó cráter se pode ver unha lagoa de auga xeada no seu interior. A verdade é que despois de baixar do Concepción o noso pensamento era o de dilatar ó máximo calquer subida a outro volcán.
Para baixar ata Moyogalpa outra vez Luís conseguíunos un “rai” nunha furgoneta por 10 córdobas cada un. Xa no pobo buscamos un hostal rexentado por unha parella de norteamericanos, ben maiores, que levaban 10 anos vivindo no Caribe e viñan de Nova York. Era un sitio que en principio non chamaba nada de nada a atención pero en cambio daba gusto ver as habitacións, relimpias e cun grande ventilador no teito. Pagamos 10 dólares cada un.
Fomos cear a un restaurante, “Ranchitos”, ben posto a modo de porche de madeira e palla, como algún tipo de cabana.
Era noite de Halloween e algunha xente nova ía disfrazada pola rúa.
Á mañá seguinte había que voltar para Granada cedo porque tiñamos o primeiro ensaio de “Ritmo en los barrios” a iso das 9 da mañá. Collimos o primeiro ferry ás 6, ese sí que era unha barca en condicións e non o do primeiro día.
Así o fixemos. Ás 10.30 da mañá estabamos no porto de San Jorge. Pero… aquí veu a sorpresa: NON HABÍA FERRY A ZAPATERA! Nin que dicir ten que nos acordamos do rapaz en cuestión…
Plan B: ou ir á outra illa á que se vai dende ese porto, illa Ometepe, ou coller cara a zona das praias do Pacífico, San Juan del Sur, por exemplo.
Finalmente gañou Ometepe, a illa máis grande dentro dun lago. Unha illa por outra.
Na barca xuntámonos con outros tres españois. E qué barca, sen comentarios.
Chegamos unha hora despois a esa illa de dous volcáns: "Ometepetl" en lingua nahuatl significa dúas montañas, "ome"=dous e "tepe"=cerro; ten forma de oito e en cada unha das súas metades érguense imponentes o volcán Madera (o máis pequeno e cunha lagoa no seu cráter) e o Concepción (segundo volcán máis grande de Nicaragua e aínda activo).
A barca atracou en Moyogalpa a iso das 12 do mediodía e decidimos coller un bus cara unha zona coñecida como Charco Verde. Eu imaxinaba que iso sería unha vila ó pé do lago, como unha zona turística con algún hoteliño. O bus chegou a un punto da estrada onde nos mandaron baixar; o único que alí había era un cartel que dicía “Welcome Charco Verde” ó pé dunha entrada cara un camiño longo. Dez minutos andando por ese vieiro entre fincas vaiadas con vacas pastando nelas e eu preguntándome que a onde ía dar. Finalmente chegamos a un recinto con cabañas de dous pisos e un restaurante baixo un gran porche de tella á beira do lago. Iso era Charco Verde.
Alí quedamos. Comemos no restaurante e fomos facer as rutas que se marcaban. E aí atopei a razón de “Charco Verde”: o lago entra por unha zona da praia facendo unha lagoa pequena cara o interior da illa e con árbores “acuáticas” (non sei cómo se chamarían) nas beiras (fixádevos nas fotos). Para cruzar esa lingua de auga hai unha pequena pontiña de madeira e alí había varios pequenos pescando con rede á maneira tradicional, por suposto vestidos. Continuando a ruta puidemos ver xigantes nidos de termitas, árbores fermosas e paxaros incribles: a urraca nica, unha fermosísima ave de ás azuis e unha pequena cresta de dúas plumas da mesma cor; e o “pato chancho”: cando os escoitamos por primeira vez pensamos que había un chancho bañándose na lagoa pero cando comezamos a subir unha pequena colina seguimos escoitando máis e máis gruñidos que xa non sabía un se eran chanchos ou focas… Finalmente resultaron ser unha especie de ánade (creo que esa sería a especie) cun pico afiado e curvo e que emite ese son impresionante, moreas deles pousados nas árbores gruñindo coma chanchos, realmente, e mirando cara o mar pousados nas árbores.
Voltamos ó hotel.
Ó día seguinte Giuseppe e Carlos (un rapaz co que nos xuntamos e que traballa para Inxenieiros sen fronteiras en Jinotega, ó norte do país preto da fronteira con Honduras) querían ir pescar. Erguéronse moi cedo.
Ó espertar fun almorzar o de sempre, o de case tódolos días aquí: gallopinto (arroz mesturado cos frijoles que tiñen o arroz lixeiramente dunha cor morada), queixo frito e ovos, esta vez sen maduro. Despois un baño no lago.
A idea para ese sábado en Ometepe era subir ó volcán Concepción, de 1600 metros de altura dos que só está permitido subir uns 1200. Voltamos a Moyogalpa e alí buscamos un guía que por 200 córdobas por cada un nos organizou a saída.
Unha furgoneta levounos ata La Concepción, o pobo onde sae a ruta cara o volcán.
Comezamos a camiñata: a primeira parte máis sinxela por ser case cha pero ai, a segunda! Subir como por unha escaleira de escalóns pequenos ou grandes, feitos por raíces ou por terra e cunha pendente máis que pronunciada onde máis que un kilómetro parece que fixéramos 10. Iso era o que parecía se por exemplo un me vía a min, literalmente empapada en suor, qué digo empapada, ¡chorreando! Foi dura a subida esa, chegou un punto no que case me arrepinto de ter aceptado pero nese momento quedaban uns 400 metros, os 400 metros peores da miña vida!
O peor de todo foi que cando por fin chegamos á zona que chaman o mirador, sentámonos sen remedio a coller folgos e estaba un pouquiño nublado; agardamos, respiramos e cando nos decatamos, a néboa cubría irremediablemente todo ó noso arredor. Foi o peor que podía ocorrer, perdemos unha vista única dende alá arriba e ese era o obxectivo primeiro.
O mellor foi todo o bosque tropical que cruzamos, as prantas, os animais e os seus ruídos e cómo non tódalas cousas que nos contou Luís, o guía: os indíxenas que habitaban Ometepe eran os “chorotegas”, adoraban á ceiba (gran árbore), facían sacrificios nos volcáns e fumaban “chiltagre”, unha folla que enrollaban para facer tabaco; ensinounos prantas con follas poderosas como remedios naturais diferentes, unhas frotándose serven como repelente de insectos e outras tiñan auténtico olor a allo, estas maceradas e tratadas non lembro cómo servían para facer cataplasmas para dores de músculos ou osos; puidemos observar ó “mono congo”, manadas deles que nos observaban dende as pólas das árbores e ruxían no medio do bosque facendo un estruendo case atemorizador; e lembrei a Fernando cando vin tantos tipos de formigas diferentes ás que vira ata agora, unhas vermellas transportando trozos de folliñas que quintuplicaban o seu tamaño, mesmo unha levaba a outra formiga subida enriba da folla, impresionante! E a máis impresionante foi unha que vin en Charco Verde destacando sobre unha vaia branca, ese sí que é un formigón xigante, os formigóns mencionados en veces anteriores non tiñan nada que ver con ese, xúrovos que era de longa coma o meu meñique, negra e cuns pedazo de dentes asomando da cabeza… Luís contou que a mordida é moi doorosa, como a dunha avespa.
E capítulo aparte son as volvoretas, cantos tipos e qué fermosas! O de que son enormes xa volo comentara, pois puidemos ver algunha con cada á como cada unha das miñas mans; dende que cheguei e as vin por primeira vez veuse á miña memoria un conto esquecido que lin de cativa, creo que era un cómic e para ser máis exactos, xuraría que era de Tintín (Miguel, axúdame!) e ocorría que os protagonistas chegaban nas súas andainas a un val que estaba ateigado de volvoretas xigantes e de moitas cores diferentes; sempre me gustaba aquela imaxe daquel lugar plagado de volvoretas de fantasía e aquí son verdadeiramente así: hai unha especialmente fermosa que era gris escura pero cando se abre por completo ten toda unha gran mancha azul brillante dun extremo ó outro, é a “morfo”; e outra é a “ojo de búho”, cun gran ollo debuxado no seu lateral inferior, desta conseguín unha boa foto; tamén está a “tigre”… Imaxinádeas acompañándoas continuamente na ruta e voando tan tranquilas ó teu arredor, magníficas.
Seica nese bosque tamén hai “mono cara branca” e “monos araña”, máis agresivos e mesmo teñen visto boas constrictor. Por sorte nós non vimos ningún destes últimos.
A baixada do volcán foi a mil por hora, seguindo a Luís coma unha frecha. As rodillas tremaban coma varas. Conseguímolo finalmente. Ó parecer a subida ó outro volcán, o Madera, é mesmo peor, son 4 horas de subida e 4 de baixada e un dos tramos afundido no lodo; pero seica compensa cando ó chegar ó cráter se pode ver unha lagoa de auga xeada no seu interior. A verdade é que despois de baixar do Concepción o noso pensamento era o de dilatar ó máximo calquer subida a outro volcán.
Para baixar ata Moyogalpa outra vez Luís conseguíunos un “rai” nunha furgoneta por 10 córdobas cada un. Xa no pobo buscamos un hostal rexentado por unha parella de norteamericanos, ben maiores, que levaban 10 anos vivindo no Caribe e viñan de Nova York. Era un sitio que en principio non chamaba nada de nada a atención pero en cambio daba gusto ver as habitacións, relimpias e cun grande ventilador no teito. Pagamos 10 dólares cada un.
Fomos cear a un restaurante, “Ranchitos”, ben posto a modo de porche de madeira e palla, como algún tipo de cabana.
Era noite de Halloween e algunha xente nova ía disfrazada pola rúa.
Á mañá seguinte había que voltar para Granada cedo porque tiñamos o primeiro ensaio de “Ritmo en los barrios” a iso das 9 da mañá. Collimos o primeiro ferry ás 6, ese sí que era unha barca en condicións e non o do primeiro día.
Un capítulo un pouco escuro desta viaxe de volta de hoxe foi o “mangante” do cobrador do bus Rivas-Granada, que nos cobrou a cada un 25 córdobas de máis, o dobre do prezo do billete! Discutímoslle que a mesma viaxe de ida nos costara 24 córdobas pero non houbo maneira, 55 córdobas nos mangou. Pero agora xa aprendín, se un non sabe o prezo co cal non está preparado para dar os cartos xustos sen ningún atisbo de dúbida, hai que preguntar a algún outro pasaxeiro e despois, no caso de que o tipo siga insistindo, definitivamente negarse a pagar. Máis tarde Quelo me diría que os dos autobuses de Managua (este facía Rivas-Managua) eran especialmente falsos (por dicilo suavemente).
Baixamos no empalme para Granada e alí agardamos un bus que fai a ruta Nandaime-Granada. E sentado atrás ía Óscar, o coordinador de “Ritmo en los Barrios”, tamén cara o ensaio. E na seguinte parada subiron a profesora e tan só tres nenos dos da escoliña “Juan Diego” (deberían ser 14). Eses tres valentes viñan completamente empapados (completamente…) xa que levaba chovendo toda a mañá: Franklin, Jason e Melva. Os únicos que se atreveron a desafiar ó tempo e que cumpriron máis que responsablemente co seu compromiso.
Non puiden evitar sentirme un pouco responsable da súa molladura… Víalos tiritar polo frío que estaban a coller. Busquei unha solución.
Ó ensaio faltaron un montón de nenos seguramente pola choiva, é que de feito aquí cando chove moito momentos previos ás horas de clase os nenos xa non aparecen. Imaxinade estar durante 5 horas coas roupas por completo molladas enriba dun… por non falar de cómo se poñen os camiños.
Portáronse xenial os que estiveron, de marabilla: atentos, escoitando en todo momento as recomendacións dos profes, facendo os exercicios de quecemento para a voz, mirando para os compañeiros das outras escolas, mesmo a afinación era moito mellor do que un podía imaxinar vendo cómo o facían nos ensaios durante as clases de música… Víaselles moi nerviosos tan só por esta proba, Melva dicíame que lle sudaban as mans.
E foi moi emocionante escoitar cada unha das cancións, sobre todo cando cantaron todos xuntos “Nicaragua, Nicaragüita”… Imaxinade o que pode ser o día do concerto, non quero nin pensalo: co esceario preparado, os profesores e colaboradores todos con uniforme de “cotona” (camisa típica) que imos poñer, as nenas que bailan cos seus traxes típicos, o Carlos Mejía cos Palacagüina… Máis de unha van precisar panos.
Este fin de semana estivo moi cargado de aventura e anécdotas.
1 comentario:
Sego léndote e é ¡¡¡Impresionante, fermosísimo,...,!!!!!! Unha queda abraiada vendo ese pedaciño de selva que nos amosas nas fotos.
¡¡¡Estás feita toda unha exploradora!!! Ensínanos máis fotos de bichos e prantas, ¡é un paraíso!!!
MUAKIS.
Publicar un comentario