Día de defuntos e a boa xente nica (2 e 3 de novembro)

O día de defuntos non houbo clase en Nicaragua e tamén foi a primeira vez na que en moitos traballos se deu todo o día coma festivo pois ata agora somentes libraban ata o mediodía.

Dende Ritmo en los Barrios conseguiran unha entrevista nun canal de televisión con sede en Managua, o canal 2, para un programa matinal de éxito. Foron ata alá Oscar, Quelo, o profesor Juan, Lenya e Sara xunto con varios pequenos que tocaban a frauta. Ás 8 da mañá erguinme para ver o programa e tiven que agardar ata máis das nove para ver á xente.
Fixéronlles unha entrevista non moi longa pero suficiente para publicitar o proxecto e sobre todo falar do vindeiro concerto. Oscar e Lenya foron os protagonistas da mesma e os nenos con Sara e Juan os que apareceron tocando.

Ó mediodía quedara con Quelo para ir rematar con algúns dos patrocinios e tranquilamente fomos ó centro. Facía moi bo día, para variar, pero Granada parecía Lugo os domingos; non había ninguén pola rúa, notábase tanto que era festivo, eu imaxinaba que tal vez sairían pasear ó parque ou polas rúas pois algúns locais estaban abertos sen embargo reinaba o silencio. Foi moi agradable moverse na bici sen o tráfico de tódolos días, a xente, o ruído… E iso que Granada é tranquila sen embargo nótase que é unha cidade especialmente en certas rúas, como a Atravesada ou do Comercio, a máis transitada xa que é a que desemboca no mercado, nunha das principais paradas de buses, están a maioría dos locais comerciais por aí espallados, tendas, barberías, ventas, postos na rúa de CDs, “hot-dogs”, limpabotas, os cambistas… En fin, a máis bullangueira.
Coa calor e o ir e vir apeteceunos tomar algo e Quelo comentoume dunha pequena pastelería onde servían un marabilloso doce de tres leites. Alá fomos.
Huuummm, boísimo!

Acabamos tendo unha interesante conversa acerca da actitude de algúns estranxeiros cando veñen aquí, un pouco paternalista con respecto á sociedade nicaragüense e quizais ás veces demasiado crítica ou cunha moralina insoportable.

O que creo que sobre todo hai que facer é aprender da inocencia e espontaneidade que todavía posúen e que a nosa sociedade xa logo perdeu. Polo menos o que levo vivido ata agora nos sitios a onde fun é que a xente é na súa maioría moi cordial, amable, xenerosa e de falar cariñoso; ás veces chego a un lugar e miro a alguén e ó botarlle eu un sorriso sempre me respostan con outro, a pesares de ser “chela” (estranxeira) nunca atopei a ninguén que me mirara raro ou desconfiado ou me evitara. E sobre todo, a pesares de que a educación é moi moi básica en xeral, ler e escribir, son xente tremendamente correcta no trato, ata agora tampouco din con ninguén que fose bruto ou maleducado falando, xurase ou soltase expresións malsoantes. A dozura e corrección é a tónica. Mesmo nas escolas, por moitos problemas que poida haber nas casiñas e familias, problemas que ás veces ves claramente no comportamento ou reaccións dos rapaces, endexamais ningún neno ou nena me falou inadecuadamente nin me sentín agredida de ningún xeito.
E a sinxeleza, a felicidade con tan pouco, o disfrute das cousiñas pequenas, a ilusión por aprender cousas novas, as cariñas de satisfacción e alegría (e moitas risas ás veces) provocado por algún xesto meu nas clases de música por exemplo son día a día recompensas nas que fixarse, levar para sempre e negarse a esquecer nunca.

E algo coma isto é o que me pasa na escola “Juan Diego”, a dos martes. Hoxe fun coa guitarra e todos querían que tocara, que cantara… sempre hai os “Bos días, Belén!” ó chegar ou o “Adeus Belén!” ó marchar. Eles piden polas cancións que lles gustan e son case todas. E cantan emocionados berrando e piden sempre máis.