Qué nervios... Só quedan cinco días para a miña viaxe a Nicaragua. Cinco días!
Despois de dúbidas acerca de se estaba facendo o correcto (a gripe A, o problema en Honduras, a cara de susto de miña nai...) finalmente decidín que sí, que quen non arrisca non vive e eu quero vivir esta experiencia.
Despois de dúbidas acerca de se estaba facendo o correcto (a gripe A, o problema en Honduras, a cara de susto de miña nai...) finalmente decidín que sí, que quen non arrisca non vive e eu quero vivir esta experiencia.
Supoño que os meus medos-nervios son normais ante a inminencia do despegue dese avión (que tamén debo confesar que me dá un pouquiño de impresión... un pouquiño bastante, para ser de todo sincera) pero as estadísticas din tamén que debo collelo, seica hai máis posibilidades de que ó saír agora pola porta me leve por diante case calquer cousa. Así que polas estadísticas e por todas as cousas que me imaxino verei e vivirei, para diante.
Este blogue pretende ser (espero conseguilo) un diario da miña estancia alá. Para que quen me coñece saiba qué ando a facer e para que outras persoas se animen tamén a colaborar no proxecto musical de Ritmo en los Barrios na cidade de Granada e ó mesmo tempo coa xente que coñecín de Axunica na mesma cidade, que levan a cabo proxectos sociais en barrios de Granada e nas comunidades rurais.
Este blogue pretende ser (espero conseguilo) un diario da miña estancia alá. Para que quen me coñece saiba qué ando a facer e para que outras persoas se animen tamén a colaborar no proxecto musical de Ritmo en los Barrios na cidade de Granada e ó mesmo tempo coa xente que coñecín de Axunica na mesma cidade, que levan a cabo proxectos sociais en barrios de Granada e nas comunidades rurais.
A ver se todo sae ben e consigo manter unha rutina bloguera.
No hay comentarios:
Publicar un comentario