tag:blogger.com,1999:blog-86981255108959093372024-03-13T19:22:25.367-07:00A miña primeira gran viaxe, Nicaragua.Unknownnoreply@blogger.comBlogger39125tag:blogger.com,1999:blog-8698125510895909337.post-76636013561695165532009-12-07T14:21:00.000-08:002009-12-07T14:23:46.103-08:00Últimos días Nicas, a despedida.<div style="text-align: justify;">Dende a última entrada pasamos o último fin de semana nica en Ometepe, a illa dos vocáns.<br />
<br />
Cruzamos ata alí en ferry e como apunte anecdótico, unha hora de ida con videoclips de Enrique Iglesias e (atención!) unha hora de volta con outro de José Luis Perales! Imposible durmir.<br />
<br />
</div><div style="text-align: justify;">Fai máis dun mes xa estiven alí con Giuseppe e Carlos, cando a extenuante subida ó Concepción. Pero Beta tiña que coñecelo lugar, así que aproveitamos para visitar o outro extremo da illa, a zona de vento máis salvaxe na praia de Sto. Domingo.<br />
</div><div style="text-align: justify;">Aproveito para mandar unha mensaxe a tódolas persoas de espíritu viaxeiro (que creo que non o fixen en todo o tempo que levo escribindo aínda que supoño que as miñas fotos eran proba disto) para que se animen a visitar Nicaragua, o que vin é para darlle un bo repaso, do Pacífico ó Atlántico cruzando polo interior, merece moitííííííísimo o esforzo de 15 horas de avión e por riba é moi económica. E se alguén quere indicacións, aquí me tedes para o que poida aportar.<br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Preto desta praia de Santo Domingo hai unhas pozas de auga volcánica (fría...) coñecidas como "Ojo de Agua", un remanso de paz ó pé dunhas augas clarísimas nas que foi un pracer dobre bañarse, dobre porque estivemos sábado e domingo pola mañá (repetimos de tanto que nos gustou).<br />
</div><div style="text-align: justify;">A praia de Sto. Domingo é unha zona á beira do lago na que hai varios lugares de hospedaxe para turistas e comedores. Sitúase xusto na estrada (bueno, novamente por chamala de algunha maneira chamámoslle estrada) que cruza a illa comunicando os dous cerros (Concepción e Madera) e polo tanto as poboacións que neles viven. Tremenda a situación da que é a estrada principal, tremenda... Por ela pasan as bicis, furgonetas, busetas, motos, vacas, cabalos... pois iso, tódolos habitantes da illa.<br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Foron uns últimos días de relax para xa afacerse á idea de que hai que abandonar este país. A verdade é que se me fai todo estrano: o tempo que levo aquí paréceme agora un suspiro, ás veces cóstame crer todo o que vin e vivín cando reviso os centos de fotos e vídeos que fun facendo ó longo destes dous meses. Realmente é un lugar acolledor, cun ritmo de vida tan tranquilo (madialeva, co calor que vai como para andar ás présas...) que invita a quedar por moito máis tempo e coñecelo enteiro. Esa é unha mágoa que levo, non ter coñecido tantos lugares de seguro tan fermosos e non coñecer esta cultura tanto como me gustaría; pero non reina o pesimismo en min senón a alegría de sentirme realizada co que me propuxen e coas expectativas máis que colmadas, dende aquelas profesionais ata as persoais, quizais as máis importantes, non?<br />
</div><div style="text-align: justify;">Son moitas as cousas que levo comigo, imposible explicalas intentando concentrarme co sonido do reggaeton de fondo neste cíber da rúa do Comercio. <br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">E triste? Pois para qué negalo, sí que me sinto triste pero tamén iso é bo porque como tamén lle dicía a Celina (se nós sentimos un vacío cando os deixamos por uns días de viaxe, imaxinade ela na casa) se as despedidas doen significa que o que as precedeu foi moi moi bo, para min para sempre inesquecible.<br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Aiii...<br />
</div><div style="text-align: justify;">ATA SEMPRE, NICARAGUA!!!<br />
</div>Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-8698125510895909337.post-89303861983424430752009-12-03T14:48:00.000-08:002009-12-03T14:50:41.878-08:002 de Decembro: praia Majagual, hummmm...<div style="text-align: justify;">Ás 10 da mañá collemos o transporte para a praia. <br />
</div><div style="text-align: justify;">Onte esquecín comentar algo importante acerca da fauna que hai nestas praias, os pelícanos. Bogan nas ondas entre voo e voo, algúns máis acrobáticos nos que se lanzan en picado contra o superficie do mar e noutros parecen xogar coas crestas das ondas imitando ós surfeiros. Son un espectáculo en primeira liña de praia.<br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Este mércores foi sensacional. Un auténtico día de praia, redondo, perfecto, marabilloso nunha bahía de ensoño.<br />
</div><div style="text-align: justify;">(Estaba intentando poñervos fotos pero saen moi pequeniñas no blogue así que se queredes ver algo podédelas atopar en internet, serán moito mellores)<br />
</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Majagual é unha praia solitaria a carón de Madera, moito máis concurrida, así que practicamente a disfrutamos para nós sós.<br />
</div><div style="text-align: justify;">A auga ten a temperatura ideal para estar nela durante horas.<br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Vivimos o solpor completo do Pacífico dende dentro e dende fóra das augas nicas.<br />
</div><div style="text-align: justify;">Mañá cara Ometepe.<br />
</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8698125510895909337.post-85211663876222490962009-12-01T18:20:00.000-08:002009-12-01T18:20:00.748-08:00Do 30 de Novembro ó 1 de Decembro: San Juan del Sur.<div style="text-align: justify;">Onte decateime de que estabamos a facer un traxecto máis longo do normal cando xa estabamos montando no bus que vai de Granada a Rivas; quero dicir que dende Managua podiamos ter collido xa un bus directo a Rivas e non lembrei que o había e fomos por Granada. Bueno, qué se lle vai facer.<br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Chegamos a San Juan del Sur nun bus que collimos nun empalme de Rivas, noutro traxecto ateigado de xente, no que nos tocou ir de pé e no que o cobrador que vai pasando polo corredor de asento en asento era bastante (suavizando) gordecho, por riba!<br />
</div><div style="text-align: justify;">Finalmente baixamos no nosos destino a iso das 5.30. Fomos ata a zona da praia e descubrimos o super turístico que é este pobo. É unha bahía bastante pechada, hai dúas montañas en cada extremo, a da dereita coroada por un Cristo enorme que lembra ó Corcovado de Rio de Janeiro, fondeadas na auga un montón de embarcacións de recreo e ó pé da praia bastantes "ranchitos-chiringuitos". Non nos gustou.<br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Despois de buscar un hostal moi acolledor rexentado por unha señora moi simpática (Hostal Nina), fomos cear e ata o día seguinte.<br />
</div><div style="text-align: justify;">Hoxe buscamos transporte noutro hostal (Casa Oro) onde amañan desplazamentos ás praias dos arredores cara o Norte e o Sur de San Juan. Escollimos cara o Norte e fomos á Bahía de Majagual, á praia Madera. <br />
</div><div style="text-align: justify;">Acompañados por un montón de guiris surfeiros e as súas táboas, collimos rumbo á costa máis salvaxe de por aquí.<br />
</div><div style="text-align: justify;">Unha vez alí fuximos do campamento base surfeiro e adentrámonos na praia, así descubrimos que era moito máis longa e solitaria camiñando máis alá.<br />
</div><div style="text-align: justify;">Acampamos baixo un ranchito abandoado que debeu de ser un antigo bar. Probamos a auga e descansamos ata que nos entrou a fame. Para solucionar esto último camiñamos un pouquiño máis ata ver un cámping cunha entrada cara un camiño que conducía a outro ranchito de comida nica. <br />
</div><div style="text-align: justify;">Comemos moi ben.<br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Gustounos o lugar e decidimos buscar aloxamento para durmir ó pé da praia polo menos unha noite. Iso será mañá. Reservamos nun hospedaxe alí ó lado. O encargado contounos que a praia de Majagual quedaba virando á esquerda e xa me falaran moi ben dela así que non puidemos agardar máis para vela.<br />
</div><div style="text-align: justify;">E qué fermosa! E moito mellor para nadar, máis tranquila que a Madera así que non había tanto guiri surfeiro, e con todo os meus respetos para os surfeiros pero é que andamos buscando outro tipo de ambiente, con menos aglomeración de xente e corcho.<br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Hoxe durmimos en San Juan, mañá no paraíso, ou case.<br />
</div><div align="justify"><br />
</div><div align="justify"><br />
</div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8698125510895909337.post-3336509582297096932009-11-30T11:52:00.000-08:002009-11-30T11:52:07.188-08:00Do 28 ó 30 de Novembro, finalmente León.<div style="text-align: justify;">Esquecéusenos comentar de Estelí que como pobo non ten case ningún atractivo, agás o Parque Central e a Catedral pero o resto é un discorrer de rúas con comercios de roupa americana e zapatos en casas dunha soa pranta carentes do pasado colonial de Granada ou León, que foi finalmente o noso destino dende o Sábado.<br />
</div><div style="text-align: justify;">Recibimos a Sara diante da Catedral de Estelí e houbo cambio de plans e en vez de ir á Estanzuela marchamos directamente para León. Valoramos que era mellor aproveitar os dous días ben alí que non ir ás présas e correndo o domingo a León xa que Sara tiña que estar de volta en Somoto o luns ás 2.<br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Despois de comer relaxadamente e poñernos os tres ó día, emprendemos a viaxe León nun autobús que tiña os altofalantes tan grandes como as rodas! Un bus deses escolares amarelos americanos dos anos 60 ou 70 (vai ti a saber...) no que nos puxeron un DVD cos grandes éxitos en vídeoclip do reggaeton e marchamos dúas horas sufrindo os distorsionados graves que facían retumbar a chatarra do chan.<br />
</div><div style="text-align: justify;">Sara deu por falar co seu acompañante e pedíulle datos sobre León e cando eu me unín á conversa ocorréuseme preguntarlle polos <a href="http://www.vianica.com/sp/activity/11/hervideros-de-san-jacinto">"hervideros de San Jacinto"</a> que coñecera por internet e me parecía interesante visitar; resulta que estaban no camiño a León, uns 20 kms antes, así que cuadrábanos perfecto facer unha parada nesa vila, visitar o lugar e despois continuar cara León. Así o fixemos.<br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Nada máis entrar no pobo veu recibirnos un neno correndo preguntándonos que se podía ser o noso guía, claro! A él uníronse outros sete cos que acabamos paseando entre as "fumarolas", ata nos ofreceron unha bolsa chea de barro con marabillosas propiedades para a pel e os "piquetes" de zancudos (ai, abríronseme os ollos de desexo...) pero resultaba difícil cargar con aquel fardo de barro fervendo recén recollido dun furado volcánico.<br />
</div><div style="text-align: justify;">A visita foi breve pero agradable, os nenos de aquí fanse querer dende o primeiro momento.<br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Voltamos coller o bus. Chegamos a León e buscamos hostal. Xa instalados demos un pequeno paseo ata o restaurante vexetariano que nos suxerira o señor do bus e que nos decepcionou un pouco. O mellor un guitarrista e cantante que nos deleitou cun concerto privado e que o facía realmente ben, mesmo nos cantou a Aute coa súa peculiar voz rasgada.<br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Ó día seguinte, domingo, marchamos á praia de Las Peñitas nun bus (amarelo deses...) cargado ata os topes de seres humanos apiñados coma sardiñas en lata, os polos que van ó matadeiro case van máis cómodos (con todo o respeto para os pobre poliños que van ó matadeiro). Un non entende cómo son capaces de seguir deixar entrando xente, e veña máis xente... e cando parece que non colle ninguén máis aínda meten a unha rapaza preñada á que lle asoma a barriga pola porta, un saco de sabe Deus qué e un feixe de sillas de plástico! Increíble, e a xente non di nada, bueno, corrixo, houbo un valente que alá polo medio do corredor berrou que xa estaba cheo como media hora antes de saír pero con esa excepción e mais nós que tamén fixemos algún comentario ninguén máis dixo nada.<br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Pero por fin chegamos á praia, ó Pacífico.<br />
</div><div style="text-align: justify;">Disfrutamos dun día de praia para o que non teño palabras, na miña vida pasei tanto tempo dentro da auga. Foi realmente unha gozada meterse por fin nese Oceáno.<br />
</div><div style="text-align: justify;">Outra manada de nenos pasou a metade da tarde xogando con nós.<br />
</div><div style="text-align: justify;">Chegamos todos un pouquiño queimados á habitación (tranqui, mami, que temos cremiñas e tampouco foi para tanto).<br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Hoxe luns emprendemos camiño cara San Juan del Sur e as praias dos arredores.<br />
</div><div style="text-align: justify;">Ata nova crónica!<br />
</div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8698125510895909337.post-29534027659353914712009-11-27T14:46:00.000-08:002009-11-27T15:43:50.054-08:0026 e 27 de novembro: camiño a Estelí.<div style="text-align: justify;">Iniciamos a nosa breve viaxe por terras nicas.<br />
</div><div style="text-align: justify;">Ás 8 da mañá collimos buses cos seguintes itinerarios: Granada-Masaya, Masaya-Tipitapa, Tipitapa-Matagalpa e finalmente Matagalpa-Estelí.<br />
</div><div style="text-align: justify;">A rota vai percorrendo a vía coñecida como Panamericana, que cruza América Central. E dende Tipitapa comezan as montañas a aparecer ó lonxe ata xa a estrada ir incrustada entre elas a partires de Matagalpa.<br />
</div><div style="text-align: justify;">A idea primeira era facer noite nesta cidade e coñecer unha finca de café de Comercio Xusto que había en San Ramón sen embargo mudamos de parecer nada máis chegar. Entre que chovía e non nos pareceu moi atractivo o lugar, decidimos seguir rumbo ó norte cara Estelí e aproveitar así máis o tempo.<br />
</div><div style="text-align: justify;">O camiño en bus foi interesante por ver paisaxes novas e pola ambientación que os vendedores e predicadores ambulantes (incluído un cantante...) crean entre cada parada, realmente delirante cando todos suben e comezan a canturrear os seus productos dese xeito tan gracioso co que aquí se anuncian.<br />
</div><div style="text-align: justify;">Toda esta área é de cafetais e ó longo da estrada pode un ver grandes naves precedidas por grandes esplanadas onde persoas traballan organizando grandes cantidades de café. <br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Chegamos a Estelí a iso das 4 e buscamos hostal. Sempre asesorados pola guía, fomos dar ó Sacuanjoche. Alí estamos por 100 córdobas cada un.<br />
</div><div style="text-align: justify;"><a href="http://www.vianica.com/sp/visit/esteli">Estelí</a> é agradable por ser moito máis tranquilo, limpo e ordenado ca Granada, non sei se isto é debido á diferencia que soe haber entre os "nortes" e os "sures". E é moi curiosa a súa organización das rúas, a partires do parque central (común en tódalas cidades nicas) distribúese coma unha cuadrícula perfecta cara os catro puntos cardinais e as rúas non teñen os típicos nomes de rúas senón que se chaman 1ª Noroeste, 2ª Sureste... e así cada unha. Hoxe preguntamos que por qué e a resposta foi que ó ir medrando a cidade quixeron poñerlles nomes pero que a xente nunca os empregaba co que acabaron por chamalas así oficialmente.<br />
</div><div style="text-align: justify;">Outra cousa moi rica é a temperatura, ai qué descanso, non suamos en todo o día! Esta zona montañosa central é moito máis fresca ca o resto do país.<br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Esta mañá acudimos a un lugar de información chamado Casa Estelí onde nos comentaron cómo facer para ir a tres lugares interesantes nos arredores. Descartamos a reserva Miraflor porque requeriría saír de aquí polo menos ás 6 da mañá se é que queriamos voltar no día, que era a idea, así que optamos por ir a outro lugar chamado Pueblo Nuevo, dende onde coller un bus ata outro chamado El Bosque no que se supoñía que había un xacemento paleontolóxico de bastante interese.<br />
</div><div style="text-align: justify;">Ás 9:45 saíu o bus cara Pueblo Nuevo. Chegamos en torno ás 11.30 da mañá e fomos ó concello preguntar polos guías para o xacemento, tal e como poñía a LonelyPlanet. Ó preguntar o que fixeron foi mandarlle ó señor de mantenemento que nos guiara ata a Casa da Cultura onde unha tal Marta era a encargada de organizar esas cousas; pero a tal Marta non estaba entón pasamos ó plan B: na guía dicía que en casa "Doña Selina" daban de comer "comida corriente" (así lle chaman) e mais amañaban tamén o dos guías e alí nos levou.<br />
</div><div style="text-align: justify;">A nosa primeira sorpresa foi ver cómo era "Doña Selina", o lugar, unha casa particular onde no patio había dúas mesiñas para comer e mais unha cociña de leña ó aire libre onde unha rapaza preparaba as famosas "tortillas". Un lugar moi curioso. Alí comentamos o que queriamos e a filla de Doña Selina nos presentou ós conductores do bus que estaba aparcado diante do restaurante e que alí estaban almorzando, eles facían a ruta pola estrada (camiño de terra, pedras e furados) que ía ata o Bosque. E xa nos dixeron que sí nos levaban, que coméramos tranquilos que agardaban por nós (¿!).<br />
</div><div style="text-align: justify;">A comida que nos ofreceu Doña Selina estaba boísima: arroz, frijoles, ensalada e guacamole con acompañamento de 2 tortillas e fresco de "avenita" para beber. Todo por 30 córdobas cada un.<br />
</div><div style="text-align: justify;">Subimos ó bus e a viaxe foi de case unha hora entre campos de tabaco (seica de Estelí é un dos tabacos máis importantes polo menos de CentroAmérica), bosque e as pequenas e tan humildes casiñas familiares feitas nesta rexión de adobe e ladrillo. <br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">A distancia non era moita dende Pueblo Nuevo pero a velocidade do bus non pasaba dos 10 por hora...Chegamos unha hora máis tarde e descendimos dese bólido diante dunha pequena ponte colgante á beira do camiño. Alí dixérannos que tiñamos que preguntar por un señor que vixiaba o lugar. Nada máis cruzar a ponte veu ó noso encontro e levounos ata a parte de arriba do pequeno cerro onde se supoñía que estaban os restos, e digo se "supoñía" porque alí non había NADA, bueno, escusando pola "suposta" pelvis dun "megaterio" (especie de oso perezoso de 6 metros existente hai 32.000 anos), a verdade é que indistinguible do resto do pedregal que había naquel furado.<br />
</div><div style="text-align: justify;">Seica os restos xa descubertos están en Managua para ser restaurados. E as instalacións eran bastante boas (e todavía sen rematar) para o lugar perdido do mundo onde fomos dar, parece que teñen moitos plans con este xacemento pero todos para despois da nosa visita.<br />
</div><div style="text-align: justify;">Ás dúas pasaba de novo o bus de volta que xa dende aí nos trouxo directamente a Estelí.<br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Total, que o máis interesante do día foron os "divertidos" e bonitos traxectos en bus observando os personaxes que por estes pululaban.<br />
</div><div style="text-align: justify;">Mañá chega dende Somoto Sara, a rapaza de Lugo coa que coincidíramos o domingo nas isletas. A idea é ir ata a reserva natural do Tisey, con rutas a miradores e un salto de auga chamado <a href="http://www.vianica.com/sp/activity/12/yendo-de-excursi-n-hacia-la-cascada-el-salto-de-la-estanzuela">Estanzuela</a>. Probablemente durmamos alí.<br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">E xa vos seguirei contando.<br />
</div>Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-8698125510895909337.post-43439754876234220422009-11-25T18:39:00.000-08:002009-11-25T18:40:31.347-08:00Do 23 ó 25 de Novembro: Aguas Agrias, Monimbó e taller en Managua.<div style="text-align: justify;">Esta entrada quizais poida ser a última que faga polo menos con fotos. Mañá xoves iniciamos a nosa breve viaxe por parte de Nicaragua. Finalmente non poderemos cumplir coa nosa idea de chegar ata o Atlántico baixando o Río San Juan, que fai fronteira con Costa Rica e é obxecto de enemistade entre os dous países. Así que o plan é subir polo centro do país cara o Norte pasando por Matagalpa, Estelí, León e baixar pola costa do Pacífico ata case a fronteira para despois probablemente voltar cara a illa Ometepe, na que eu xa estiven pero non coñecín apenas e así tamén pode disfrutala Beta.<br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Vós mirade de cando en vez a ver se consigo ir contándovos algo de cómo nos vai pero probablemente non voltedes ver tantas fotos como ata agora. Algún día tiña que chegar a despedida.<br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Gracias a toda a xente que sei que cotilleou as miñas andainas nicas pois dese xeito e sen sabelo me axudaron, apoiaron e acompañaron o tempo que aquí estiven.<br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Luns:<br />
</div><div style="text-align: justify;">Coñecín Aguas Agrias.<br />
</div><div style="text-align: justify;">Fun cos de “Calli-Tanday” por fin coñecer esa comunidade. Xa vos falei dela na entrada anterior. Está situada nun enclave fermosísimo cun río que forma varias pozas de augas máis que cristalinas.<br />
</div><div style="text-align: justify;">Nesta ocasión estaban cun proxecto de construcción dunhas coelleiras (Beta participou neste) para tentar o reparto de coellos entre as familias para que consuman outro tipo de carne e mais tiñan tamén unha charla de sexualidade para as mulleres e adolescentes da comunidade. <br />
</div><div style="text-align: justify;">Entre outros proxectos xa postos en marcha están o do comedor escolar, o forno, o de turismo sostible para visitar a zona do río e comezando o de hortos. <br />
</div><div style="text-align: justify;">Nesta ocasión tamén lles levamos marañóns, árbores de anacardo cos que intentar a súa producción ó parecer moi ben pagado neste momento.<br />
</div><div style="text-align: justify;">Foi outra visita moi interesante que rematou cun reconfortante e refrescante baño no río.<br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div><embed flashvars="cy=bb&il=1&channel=3386706919820034616&site=widget-38.slide.com" name="flashticker" quality="high" salign="l" scale="noscale" src="http://widget-38.slide.com/widgets/slideticker.swf" style="height: 320px; width: 400px;" type="application/x-shockwave-flash" wmode="transparent"></embed><br />
<div style="text-align: left; width: 400px;"><a href="http://www.slide.com/pivot?cy=bb&at=un&id=3386706919820034616&map=1" target="_blank"><img border="0" ismap="true" src="http://widget-38.slide.com/p1/3386706919820034616/bb_t042_v000_s0un_f00/images/xslide1.gif" /></a> <a href="http://www.slide.com/pivot?cy=bb&at=un&id=3386706919820034616&map=2" target="_blank"><img border="0" ismap="true" src="http://widget-38.slide.com/p2/3386706919820034616/bb_t042_v000_s0un_f00/images/xslide2.gif" /></a> <a href="http://www.slide.com/pivot?cy=bb&at=un&id=3386706919820034616&map=F" target="_blank"><img border="0" ismap="true" src="http://widget-38.slide.com/p4/3386706919820034616/bb_t042_v000_s0un_f00/images/xslide42.gif" /></a><br />
</div></div><br />
<br />
<div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Martes: <br />
</div><div style="text-align: justify;">Fomos rematar recados a Masaya e de paso aproveitamos para coñecer o famoso barrio de Monimbó (isto é para Lupe), do que Ernesto Cardenal dixo no seu día “Monimbó es Nicaragua”.<br />
</div><div style="text-align: justify;">É un barrio de descendencia chorotega, indíxena, e que todavía hoxe conserva algunhas pecualiaridades desa antiga cultura como o Consello de Anciáns, pero sobre todo é coñecido por significar unha loita importantísima contra os lastres da colonización e especialmente contra a Garda Nacional durante a Revolución de comezos dos 90. <br />
</div><div style="text-align: justify;">O pobo armouse de valor e fabricou armas caseiras coas que se defender dos abusos que sofrían. Morreron moitos civís que deron a súa vida pola liberdade e nas rúas erguéronlles homenaxes.<br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div><embed flashvars="cy=bb&il=1&channel=3386706919820034746&site=widget-ba.slide.com" name="flashticker" quality="high" salign="l" scale="noscale" src="http://widget-ba.slide.com/widgets/slideticker.swf" style="height: 320px; width: 400px;" type="application/x-shockwave-flash" wmode="transparent"></embed><br />
<div style="text-align: left; width: 400px;"><a href="http://www.slide.com/pivot?cy=bb&at=un&id=3386706919820034746&map=1" target="_blank"><img border="0" ismap="true" src="http://widget-ba.slide.com/p1/3386706919820034746/bb_t047_v000_s0un_f00/images/xslide1.gif" /></a> <a href="http://www.slide.com/pivot?cy=bb&at=un&id=3386706919820034746&map=2" target="_blank"><img border="0" ismap="true" src="http://widget-ba.slide.com/p2/3386706919820034746/bb_t047_v000_s0un_f00/images/xslide2.gif" /></a> <a href="http://www.slide.com/pivot?cy=bb&at=un&id=3386706919820034746&map=F" target="_blank"><img border="0" ismap="true" src="http://widget-ba.slide.com/p4/3386706919820034746/bb_t047_v000_s0un_f00/images/xslide42.gif" /></a><br />
</div></div><br />
<br />
<div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Mércores:<br />
</div><div style="text-align: justify;">Hoxe era o taller en Managua para a organización Música en los Barrios. <br />
</div><div style="text-align: justify;">Ás sete da mañá saímos para esa gran cidade e despois dunha hora en autobús por fin chegamos. A verdade é que non vimos moito pero o que vimos non me gustou nada, supoñíase que estabamos no centro e aquelo non tiña nin pés nin cabeza; parecía un polígono industrial máis ben situado ás aforas que o centro da cidade. E por non falar do tráfico e o caos que parecía reinar por tódalas rúas polas que pasabamos.<br />
</div><div style="text-align: justify;">Demasiado bulliciosa, desordeada e pouco agradable, con moita sensación de inseguridade. Nada que ver coa histórica Granada. <br />
</div><div style="text-align: justify;">O taller foi nunha tenda de música chamada BansBach, nunha aula de piano ó fondo do local. Asistiron profesores nicas da organización e unha voluntaria alemana que vai quedar durante un ano traballando alí, bendito ánimo o seu!<br />
</div><div style="text-align: justify;">Dende as 9.30 ata as 5 fixen os dous talleres de Granada, con descanso no medio, claro.<br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">E con isto xa por fin remato os meus compromisos e traballos aquí. Agora a disfrutar dos días que me quedan.<br />
</div><br />
<div><embed flashvars="cy=bb&il=1&channel=3386706919820034894&site=widget-4e.slide.com" name="flashticker" quality="high" salign="l" scale="noscale" src="http://widget-4e.slide.com/widgets/slideticker.swf" style="height: 320px; width: 400px;" type="application/x-shockwave-flash" wmode="transparent"></embed><br />
<div style="text-align: left; width: 400px;"><a href="http://www.slide.com/pivot?cy=bb&at=un&id=3386706919820034894&map=1" target="_blank"><img border="0" ismap="true" src="http://widget-4e.slide.com/p1/3386706919820034894/bb_t024_v000_s0un_f00/images/xslide1.gif" /></a> <a href="http://www.slide.com/pivot?cy=bb&at=un&id=3386706919820034894&map=2" target="_blank"><img border="0" ismap="true" src="http://widget-4e.slide.com/p2/3386706919820034894/bb_t024_v000_s0un_f00/images/xslide2.gif" /></a> <a href="http://www.slide.com/pivot?cy=bb&at=un&id=3386706919820034894&map=F" target="_blank"><img border="0" ismap="true" src="http://widget-4e.slide.com/p4/3386706919820034894/bb_t024_v000_s0un_f00/images/xslide42.gif" /></a><br />
</div></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8698125510895909337.post-2214840362828700892009-11-24T18:25:00.000-08:002009-11-24T18:26:54.475-08:00Do Venres 20 ó Domingo 21 de Novembro, Illa Zapatera.<meta content="text/html; charset=utf-8" http-equiv="Content-Type"></meta><meta content="Word.Document" name="ProgId"></meta><meta content="Microsoft Word 11" name="Generator"></meta><meta content="Microsoft Word 11" name="Originator"></meta><link href="file:///C:%5CDOCUME%7E1%5Cuser%5CCONFIG%7E1%5CTemp%5Cmsohtml1%5C01%5Cclip_filelist.xml" rel="File-List"></link><style>
<!--
/* Font Definitions */
@font-face
{font-family:SimSun;
panose-1:2 1 6 0 3 1 1 1 1 1;
mso-font-alt:宋体;
mso-font-charset:134;
mso-generic-font-family:auto;
mso-font-format:other;
mso-font-pitch:variable;
mso-font-signature:1 135135232 16 0 262144 0;}
@font-face
{font-family:"\@SimSun";
panose-1:0 0 0 0 0 0 0 0 0 0;
mso-font-charset:134;
mso-generic-font-family:auto;
mso-font-format:other;
mso-font-pitch:variable;
mso-font-signature:1 135135232 16 0 262144 0;}
/* Style Definitions */
p.MsoNormal, li.MsoNormal, div.MsoNormal
{mso-style-parent:"";
margin:0cm;
margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:12.0pt;
font-family:"Times New Roman";
mso-fareast-font-family:SimSun;
mso-fareast-language:ZH-CN;}
@page Section1
{size:612.0pt 792.0pt;
margin:70.85pt 3.0cm 70.85pt 3.0cm;
mso-header-margin:36.0pt;
mso-footer-margin:36.0pt;
mso-paper-source:0;}
div.Section1
{page:Section1;}
-->
</style><br />
<div style="text-align: justify;">Venres: <br />
Esta mañá tiven que dar outro taller para os profesores, nesta ocasión de cancións infantís. Foi máis breve que o outro de percusión corporal pero estivo moi ben tamén, preparara algunhas cancións con guitarra e estívenas ensinando a uns cantos profesores que viñeron. <br />
E aprobeitei para despedirme da xente que alí estaba e agradecerlles a súa amabilidade e o ben que me atopei con eles dende que cheguei. E sorpresivamente recibín un regalo de agradecemento tamén para min. <br />
<br />
Tivemos que marchar case correndo da reunión porque tiñamos que estar ás 12 do mediodía onde a estación de servicio Palmira a carón do mercado. Alí agardábanos un tal Lexter que nos ía levar en furgoneta ata o lago onde tomaríamos unha panga para ir ata a illa Zapatera. <br />
Agardamos a que se reunira a xente que con nós tamén ía viaxar e fomos coller a furgo. <br />
Montamos na parte de atrás con varias mulleres e nenas que viven nesa illa e viñeran ese mesmo día ata Granada ou que estudian aquí e voltaban de fin de semana para a illa. Ían cargadas con comida e outros enseres. <br />
Chegamos onde se colle a lancha e a nosa sorpresa foi ver que non era cuberta, tratábase dunha lancha sinxela de madeira, duns 10 metros de longa, cun gran espacio no medio para poñer a mercancía e onde nós puxemos as nosas mochilas, despois cubriron todo cun gran plástico negro para que nada se mollase. <br />
A seguinte sorpresa foi averiguar que a viaxe duraba dúas horas! <br />
<br />
Nada máis montar as mulleres comezaron a sacar toallas e chaquetas coas que se cubrir, claro, era pleno mediodía e iamos estar navegando dúas horas a pleno sol e Beta e mais eu tan só levábamos as gorras, as gafas de sol e por sorte unha capa de protector solar. <br />
A viaxe comezou entre as isletas e estaba sendo tranquila, mesmo as mulleres sacaron o almorzo e comeron na lancha. O sol era moi forte e eu decidín sentar no chan da lancha á sombra e cando non levaba nin un minuto alí abaixo sentada sentín un bandazo e erguinme de súpeto para comprobar que a calma da auga cambiara e que as ondas non eran pequeniñas; foi ó pasar a zona das isletas cando o oleaxe cambiou, Beta e mais eu estabamos asombrados co cambio de ritmo da lancha (por non dicir que un pouco asustados, ata que nos acostumbramos…) pero tranquilizaba ver que as mulleres e os nenos seguían tan tranquilos nos seus lugares, entre elas viaxaba unha señora que alomenos tiña 80 anos, velliña velliña; e un neno e unha nena xogaban na proa, no extremo da lancha asomados á auga e movéndose alí coma quen xoga en terra firme. Supoño que a costume e a obrigación desa única opción de viaxe a casa para esas xentes fan que un normalice algo que para nós era estrano. <br />
<br />
Chegamos á illa. <br />
Zapatera é parque nacional por razóns de aventura e antigüidade, lugar de culto dos indígenas chorotegas onde foron atopadas moitísimas estatuas precolombinas e petroglifos. Alí hai unhas dúas comunidades repartidas pola illa. <br />
Nós atracamos no pequeno malecón de Sonzapote, onde vive a comunidade do mesmo nome e que traballan dende fai tempo apoiadas por diferentes organizacións e persoas en proxectos moi interesantes: a casa de mulleres, onde fan artesanía e co que gañan invirten nun fondo de saúde, alí tamén fan as reunións da comunidade e fomentan a cooperación e organización entre eles por exemplo á hora de traballalas terras e vender o que producen, e tamén levan un proxecto de turismo sostible moi interesante que foi a onde acudimos nós. <br />
Ofertan lugar onde durmir e tres tempos de comida nun lugar impresionante con vistas ó lago, o Mombacho, a costa de Granada e a illa o Armado. Nunha cabana moi sinxela está o dormitorio e hai un “ranchito” grande onde colocan un par de hamacas para descansar. <br />
Tamén teñen a opción de facer tres rutas pola illa, a subida ós dous cerros e a dos petroglifos. Nós fixemos a subida ó cerro máis pequeno, o Bandera, e mais a dos petroglifos, guiados por un veciño da comunidade, Felícito (ou Licho). <br />
<br />
Á marxe de toda a beleza do lugar (árbores, aves…), está a historia humana de Zapatera: hoxe son unhas 17 familias as que viven na illa, unhas 7 en Sonzapote e foron moitas máis as que chegaron alí, cando? Pois fuxindo da sanguinaria “contra” despois da guerra e revolución. Francisca, a muller que nos preparou a cea do venres, contounos que tiveron que marchar por medo, dous dos seus irmáns foron asasinados. E coma ela, tódolos demais. <br />
A maioría das familias non se acostumaron a vivir en Zapatera, polo aillamento, polas dificultades que entrañaba traballar alí (é zona volcánica e o chan polo tanto moi pedregoso) pero as que quedaron lograron saír adiante e son un exemplo de esforzo inmenso. Se coñecérades o “camiño” que teñen que percorrer para vir ó hospital, ó mercado ou a estudiar… ah, e teñen escoliña en Zapatera e por certo ben bonita, moi ben coidada, o profesor ten que quedar alí nun cuartiño anexo á aula para voltar os sábados a estudiar a Granada. <br />
Foi unha visita marabillosa. <br />
</div><div style="text-align: justify;"><div><embed align="middle" flashvars="cy=bb&il=1&channel=3386706919819941825&site=widget-c1.slide.com" name="flashticker" quality="high" salign="l" scale="noscale" src="http://widget-c1.slide.com/widgets/slideticker.swf" style="height: 320px; width: 400px;" type="application/x-shockwave-flash" wmode="transparent"></embed><br />
<div style="text-align: left; width: 400px;"><br />
<div><embed align="middle" flashvars="cy=bb&il=1&channel=3386706919819941825&site=widget-c1.slide.com" name="flashticker" quality="high" salign="l" scale="noscale" src="http://widget-c1.slide.com/widgets/slideticker.swf" style="height: 320px; width: 400px;" type="application/x-shockwave-flash" wmode="transparent"></embed><br />
<div style="text-align: left; width: 400px;"><a href="http://www.slide.com/pivot?cy=bb&at=un&id=3386706919819941825&map=1" target="_blank"><img border="0" ismap="ismap" src="http://widget-c1.slide.com/p1/3386706919819941825/bb_t042_v000_s0un_f00/images/xslide1.gif" /></a> <a href="http://www.slide.com/pivot?cy=bb&at=un&id=3386706919819941825&map=2" target="_blank"><img border="0" ismap="ismap" src="http://widget-c1.slide.com/p2/3386706919819941825/bb_t042_v000_s0un_f00/images/xslide2.gif" /></a> <a href="http://www.slide.com/pivot?cy=bb&at=un&id=3386706919819941825&map=F" target="_blank"><img border="0" ismap="ismap" src="http://widget-c1.slide.com/p4/3386706919819941825/bb_t042_v000_s0un_f00/images/xslide42.gif" /></a><br />
</div></div><br />
</div></div><br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
</div><br />
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8698125510895909337.post-76013347349162001642009-11-23T15:09:00.001-08:002009-11-23T15:12:00.755-08:00Do Martes 17 ó Xoves 19 de novembro.<meta content="text/html; charset=utf-8" http-equiv="Content-Type"></meta><meta content="Word.Document" name="ProgId"></meta><meta content="Microsoft Word 11" name="Generator"></meta><meta content="Microsoft Word 11" name="Originator"></meta><link href="file:///C:%5CDOCUME%7E1%5Cuser%5CCONFIG%7E1%5CTemp%5Cmsohtml1%5C01%5Cclip_filelist.xml" rel="File-List"></link><style>
<!--
/* Font Definitions */
@font-face
{font-family:SimSun;
panose-1:2 1 6 0 3 1 1 1 1 1;
mso-font-alt:宋体;
mso-font-charset:134;
mso-generic-font-family:auto;
mso-font-format:other;
mso-font-pitch:variable;
mso-font-signature:1 135135232 16 0 262144 0;}
@font-face
{font-family:"\@SimSun";
panose-1:0 0 0 0 0 0 0 0 0 0;
mso-font-charset:134;
mso-generic-font-family:auto;
mso-font-format:other;
mso-font-pitch:variable;
mso-font-signature:1 135135232 16 0 262144 0;}
/* Style Definitions */
p.MsoNormal, li.MsoNormal, div.MsoNormal
{mso-style-parent:"";
margin:0cm;
margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:12.0pt;
font-family:"Times New Roman";
mso-fareast-font-family:SimSun;
mso-fareast-language:ZH-CN;}
@page Section1
{size:612.0pt 792.0pt;
margin:70.85pt 3.0cm 70.85pt 3.0cm;
mso-header-margin:36.0pt;
mso-footer-margin:36.0pt;
mso-paper-source:0;}
div.Section1
{page:Section1;}
-->
</style><br />
<div style="text-align: justify;">Martes: <br />
Derradeiro día na escola “Juan Diego”, no Tepeyac. Por sela última semana de clases xa había moitos menos nenos polo que xuntamos nunha soa aula ós de preescolar, primeiro e segundo grao; despois estiven con 3º e finalmente cunha selección de 4º e 5º que quedaron ata o final pero por obrigación porque a grande maioría xa fuxiran da escola antes de tela clase comigo. Digamos que aquí todo é un pouco máis anárquico. <br />
Coma sempre, as clases foron moi ben pero tiven que despedirme e a pesares do pouquiño tempo que estiven alí houbo algún “chavalo” dos que me deu moita mágoa facelo; foi o caso de Marta e Jordin, de 1º grao, David de 2º e Franklin, Yelsin e Jason de 4º, entre outros. Déronme uns abrazos espontáneos tan sinceros e cariñosos… non teño palabras. <br />
<br />
A profesora Dona Chilo foi quen pechou as últimas portas e comentounos se queriamos ir con ela coñecer onde vivía. Ante esa invitación tan especial non podiamos dicir que non. Agarramos as bicicletas e fomos polo camiño que vai máis alá da escola, atravesando un sendeiro de pedras enormes que conformaban o piso desa estrada, un camiño entre bananos e outras árbores fermosas e enormes, un camiño verde verde verde con casiñas de madeira. <br />
A casiña de Dona Chilo é moi nova, construída en bloque e moi pequena. Ten un patio tamén rodeado por bananos que lle dan sombra á terra e a un alpendre de madeira onde ten a cociña de leña e os “trastes”. Polo patio había moitas aves e entre elas destacaban as “pitas de guinea”, negras e moteadas de branco e retratadas na cerámica de San Juan de Oriente. Invitounos a un refrixerio de refresco e galletas e ía tamén ofrecernos de comer pero quedáramos con Celina e non puidemos aceptar. Unha señora encantadora a Doña Chilo, humilde profesora da Juan Diego. ¿Comentei xa que o salario dun profesor aquí son unhas 2000 córdobas ó mes? <br />
Marchamos de contado para comezar o descenso dende o Tepeyac a Granada. <br />
<div><embed align="middle" flashvars="cy=bb&il=1&channel=3386706919819857594&site=widget-ba.slide.com" name="flashticker" quality="high" salign="l" scale="noscale" src="http://widget-ba.slide.com/widgets/slideticker.swf" style="height: 320px; width: 400px;" type="application/x-shockwave-flash" wmode="transparent"></embed><br />
<div style="text-align: left; width: 400px;"><a href="http://www.slide.com/pivot?cy=bb&at=un&id=3386706919819857594&map=1" target="_blank"><img border="0" ismap="ismap" src="http://widget-ba.slide.com/p1/3386706919819857594/bb_t042_v000_s0un_f00/images/xslide1.gif" /></a> <a href="http://www.slide.com/pivot?cy=bb&at=un&id=3386706919819857594&map=2" target="_blank"><img border="0" ismap="ismap" src="http://widget-ba.slide.com/p2/3386706919819857594/bb_t042_v000_s0un_f00/images/xslide2.gif" /></a> <a href="http://www.slide.com/pivot?cy=bb&at=un&id=3386706919819857594&map=F" target="_blank"><img border="0" ismap="ismap" src="http://widget-ba.slide.com/p4/3386706919819857594/bb_t042_v000_s0un_f00/images/xslide42.gif" /></a><br />
</div></div><br />
Aiii, e nesta parte comezou a odisea da semana… A bici que tan amablemente nos amañaran saíu rá! Dende que Beta a agarrou camiño de volta da casa da profesora comezou a saírselle a cadea cada dous por tres e por riba o pedal esquerdo estaba frouxo, e tan frouxo que ó pouco de chegar á estrada principal perdeuno sen remedio… Iso unido ó caso da cadea fixo que a viaxe de volta que desexábamos fose un paseo fotográfico de despedida do Tepeyac (especialmente para min) se convertira nun paseo horrible de volta do Tepeyac, baixo o sol do mediodía, por riba! O que soe levar unha media hora levounos ben máis dunha hora, o peor foi para Beta que tiña que empurrarse cos pés para avanzar. <br />
E claro, lembrámonos da “bicoca” de cuadro que nos conseguira e vendera o tipo co que vivimos. <br />
<br />
A marchas forzadas chegamos a Granada, cansos e esfameados, pero antes de ir comer fomos deixar a bici no taller de sempre. Ata o día seguinte tiña que quedar alí a “burra”. <br />
Ademais había como unha plaga de mosquitos pequeniños xusto nesa zona, a beira do lago, víanse por miles voando arredor dun e facendo nubes de bichos que tentabas evitar que se che meteran por boca, nariz e ollos. <br />
Á tarde eu tiña que ir despedirme a “Calli-Tanday”, levei uns pasteliños para todos. Din unha clase máis curta do normal e despois nos reunimos no porche e falamos un rato. Estaba Ana Mª, esa muller de Lugo que leva tantos anos loitando coa xente de aquí, e entre ela e algún dos rapaces que viven alí na casa comunal estiveron contándonos cousas do pasado das xentes que agora viven en Aguas Agrias (as familias de algúns dos meus alumnos, Luis, Marbelís e Érika, Luciano ou Yamilé). <br />
Os seus pais viviron a revolución e a loita de fins dos 80 a comezos dos 90 na zona montañosa de Matagalpa, ó norte de Nicaragua, zona de cafetais. Unha loita contra o dictador Somoza, apoiado polo goberno Reagan. Cando a guerra rematou estas persoas seguiron sendo perseguidas polos da “contra”, guerrilleiros do bando perdedor que axusticiaban ós homes na montaña e violaban ás nenas e mulleres despois de roubalas das súas casas. <br />
A situación era tan dura e peligrosa que centos de familias tiveron que escapar das súas aldeas e iniciaron unha loita de ocupación mediante o traballo das terras na zona de Aguas Agrias para posteriormente asentarse alí. Estes labregos e labregas mantivéronse unidos e aínda hoxe forman unha das comunidades mellor organizadas, exemplo de traballo cooperativo en grande parte producto da loita conxunta que arrastran dende fai tantos anos.<br />
</div>Esta historia revivirédela máis adiante na Illa Zapatera. Aquí vos deixo unha foto dos meus alumnos e alumnas e de parte da xente que traballa na casa comunal.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://3.bp.blogspot.com/_epYQqvbTCr4/SwsVXX-AjFI/AAAAAAAAAAs/oqg62w-D6Zs/s1600/100_2642.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/_epYQqvbTCr4/SwsVXX-AjFI/AAAAAAAAAAs/oqg62w-D6Zs/s400/100_2642.JPG" /></a><br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
Mércores e Xoves: <br />
Beta foi a Malacatoya e Tepalón. <br />
Eu quedei encargada de ir mirar da bicicleta. Pedinlle a Celina que me acompañara e as dúas asistimos á confirmación do desastre do famoso e tan fantástico cadro da bicicleta: estaba soldado! <br />
Toma! O cadro vello precisamente partira por estar soldado e acabábannos de vender outro igual e por riba co mesmo problema, menudo cara o tipo! <br />
Ademais houbo que pagar as pezas novas do pedal e discos dianteiros co que finalmente fixemos (entre cuadro, o agradecemento ó tipo e isto último) un desembolso de 420 córdobas!!! Con eses cartos case podiamos mercar dúas bicis “enteiras” de segunda man… <br />
O cabreo co que regresei á casa era monumental e foi medrando a medida que comprobaba como o problema da cadea realmente non estaba solucionado, un problema de axustes na montaxe do cadro. <br />
<br />
Esa tarde non puiden ir a “Salomón de la Selva” pois Beta levara a outra bicicleta ata a casa comunal. E esa outra bicicleta tampouco estaba nada ben dos pedais co cal tiña tal pánico a que se me rompera polo camiño de furados, pedras e charcos que hai que facer dirección a “Salomón” que preferín non voltar tampouco o xoves e aproveitar para devolvelas bicis o máis enteiras posibles á escola onde nolas deixaran. <br />
A verdade é que o xoves pola mañá amanecín bastante disgustada por todo, polo da bicicleta e a impotencia de non poder solucionar case nada pero sobre todo por non irme despedir a “Salomón” dos profesores e dos nenos, especialmente dos de preescolar e 1º grao cos que tivera máis relación. <br />
Chamei a Giuseppe, conteille a historia e pedinlle que se despedira por min. <br />
<br />
Esa mañá do xoves propúxenlle a Beta ir visitar os pobos artesáns de Catarina e San Juan de Oriente. Despois de comer fomos devolvelas bicis e o profesor Mario agradeceunos moito os amaños que lles fixéramos. <br />
Quedábanos un importante encargo por resolver. Non sei se lembrades que no meu primeiro fin de semana aquí en Granada Quelo me levara en bici coñecer un centro de menores que hai ó final do camiño do lago, “Los Quinchos, Casa Lago”, onde os rapaces facían artesanía de hamacas e pulseiras. Eles nos pediran un balón de fútbol sala para xogar alí e eu fixéralle o encargo a Beta de traelo dende España pois aquí son moi difíciles de conseguir e bastante caros. <br />
Como xa non tiñamos bicis tivemos que agarrar un taxi, acordar un prezo con el por levarnos ata alí, esperar uns minutos a entregar o balón e volvernos traer ata o centro. Tamén foi unha xogada a do taxista, primeiro díxonos 50 córdobas por todo e estando xa no coche volteille preguntar que en canto quedáramos e vai e me di que 80 córdobas! Deixémolo aí. <br />
<br />
Chegamos á entrada do centro e alí estaban algúns dos rapaces que eu coñecera, entre eles Sergio, un que eu lembraba especialmente. Rapidamente baixamos do coche, recibíronnos con abrazos e de seguido adiviñaron por qué estabamos alí; tiñades que ver as súas caras e as reaccións, voltaron a abrazarnos de tal xeito que todos os malos rollos dos dous últimos días desapareceron de golpe. <br />
Foi unha mágoa que todo fose tan rápido porque nin puiden saudar ó profesor Ricardo, que estaba por alí e co que tivéramos tamén unha bonita “platicada” naquela visita e mesmo nin me decatei de sacarnos unha foto cos rapaces. Cando o taxi xa arrancara vimos sáir ó profesor e pedinlle a Beta que sacar unha foto de todos dicíndonos adeus, non saíu moi ben por ir dentro do coche e en movemento pero alomenos teño algo para recordar. <br />
<br />
</div><br />
Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-8698125510895909337.post-80049204308559765262009-11-22T14:06:00.001-08:002009-11-22T16:18:01.868-08:00Sábado 14, Domingo 15 nas Isletas e Luns 16.</meta><meta content="Word.Document" name="ProgId"></meta><meta content="Microsoft Word 11" name="Generator"></meta><meta content="Microsoft Word 11" name="Originator"></meta><link href="file:///D:%5CWindows%5CTemp%5Cmsohtml1%5C01%5Cclip_filelist.xml" rel="File-List"></link><style>
<!--
/* Font Definitions */
@font-face
{font-family:SimSun;
panose-1:2 1 6 0 3 1 1 1 1 1;
mso-font-alt:宋体;
mso-font-charset:134;
mso-generic-font-family:auto;
mso-font-format:other;
mso-font-pitch:variable;
mso-font-signature:1 135135232 16 0 262144 0;}
@font-face
{font-family:"\@SimSun";
panose-1:0 0 0 0 0 0 0 0 0 0;
mso-font-charset:134;
mso-generic-font-family:auto;
mso-font-format:other;
mso-font-pitch:variable;
mso-font-signature:1 135135232 16 0 262144 0;}
/* Style Definitions */
p.MsoNormal, li.MsoNormal, div.MsoNormal
{mso-style-parent:"";
margin:0cm;
margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:12.0pt;
font-family:"Times New Roman";
mso-fareast-font-family:SimSun;
mso-ansi-language:ES;
mso-fareast-language:ZH-CN;}
@page Section1
{size:612.0pt 792.0pt;
margin:70.85pt 3.0cm 70.85pt 3.0cm;
mso-header-margin:36.0pt;
mso-footer-margin:36.0pt;
mso-paper-source:0;}
div.Section1
{page:Section1;}
-->
</style><br />
<div style="text-align: justify;">Sábado: <br />
Fomos con Celina e Yasir a Masaya, ó mercado. Vai achegándose o final desta viaxe e quero levar algún que outro recordo de aquí e este é o lugar por excelencia para mercar artesanía nica, colares, traxes, chinelas, hamacas… <br />
Teremos que voltar porque quedounos de novo por ver o barrio de Monimbó e creo que é imprescindible segundo a Lonely Planet e tamén segundo Ernesto Cardenal. <br />
<br />
Gústame moitísimo ir a Masaya, non me importa repetir unha e outra vez. Os mercados teñen algo especial dende logo e o de Masaya situado ó pé dese gran parking de autobuses que van a calquer lugar, coa xente subindo para venderche o que sexa mentras estás agardando a que arranque, dende a tortilla ou os frescos típicos ata pastillas desparasitadoras e de vez en cando ata sube algún predicador. <br />
<div><embed align="middle" flashvars="cy=bb&il=1&channel=3386706919819767147&site=widget-6b.slide.com" name="flashticker" quality="high" salign="l" scale="noscale" src="http://widget-6b.slide.com/widgets/slideticker.swf" style="height: 320px; width: 400px;" type="application/x-shockwave-flash" wmode="transparent"></embed><br />
<div style="text-align: left; width: 400px;"><a href="http://www.slide.com/pivot?cy=bb&at=un&id=3386706919819767147&map=1" target="_blank"><img border="0" ismap="ismap" src="http://widget-6b.slide.com/p1/3386706919819767147/bb_t000_v000_s0un_f00/images/xslide1.gif" /></a> <a href="http://www.slide.com/pivot?cy=bb&at=un&id=3386706919819767147&map=2" target="_blank"><img border="0" ismap="ismap" src="http://widget-6b.slide.com/p2/3386706919819767147/bb_t000_v000_s0un_f00/images/xslide2.gif" /></a> <a href="http://www.slide.com/pivot?cy=bb&at=un&id=3386706919819767147&map=F" target="_blank"><img border="0" ismap="ismap" src="http://widget-6b.slide.com/p4/3386706919819767147/bb_t000_v000_s0un_f00/images/xslide42.gif" /></a><br />
</div></div><br />
Domingo: <br />
Fantástico día. Veu Sara ata Granada; ela é unha rapaza que traballa en Lugo e colabora cun organismo que se chama INPRUH (ou INPRHU, non estou segura) . Durante un mes estará en Somoto, unha vila ó norte do país, máis recóndito e máis frío ca Granada. <br />
Tiñamos planeado visitar as isletas do lago arredor de Granada, algo que aínda non fixeramos e que é visita indispensable pola súa proximidade e beleza, sobre todo. <br />
A idea partíu de Ivania e Pedro, os amigos de Celina, e pareceunos perfecto para un día de domingo. Eles encargábanse de atopar unha panga que nos fixera bo prezo para o traslado ata as illas. <br />
Coincidíu todo perfecto pois Sara chegou dende Somoto xusto a tempo para vir canda nós. Só nos faltou Yasir, que estaba un pouco maliño da gripe. <br />
<br />
O paseo é ben fermoso entre os mantos de prantas que crecen na auga, illas de vexetación selvática e aves. Hai unha illa ben pequena coñecida como a Illa dos Monos, evidente por qué, tan só hai monos nela, os “araña” e os “cara branca”; cando a panga se achegou foron saíndo de un en un esperando recibir seguro algún tipo de regalo en forma de banano (con nós non fixeron negocio…) e quedounos a todos a dúbida de qué demo vivían estando alí porque asegúrovos que era unha illa ben pequeniña comparada coas que había arredor. <br />
</div><div style="text-align: justify;"><div><embed align="middle" flashvars="cy=bb&il=1&channel=3386706919819770873&site=widget-f9.slide.com" name="flashticker" quality="high" salign="l" scale="noscale" src="http://widget-f9.slide.com/widgets/slideticker.swf" style="height: 320px; width: 400px;" type="application/x-shockwave-flash" wmode="transparent"></embed><br />
<div style="text-align: left; width: 400px;"><a href="http://www.slide.com/pivot?cy=bb&at=un&id=3386706919819770873&map=1" target="_blank"><img border="0" ismap="ismap" src="http://widget-f9.slide.com/p1/3386706919819770873/bb_t047_v000_s0un_f00/images/xslide1.gif" /></a> <a href="http://www.slide.com/pivot?cy=bb&at=un&id=3386706919819770873&map=2" target="_blank"><img border="0" ismap="ismap" src="http://widget-f9.slide.com/p2/3386706919819770873/bb_t047_v000_s0un_f00/images/xslide2.gif" /></a> <a href="http://www.slide.com/pivot?cy=bb&at=un&id=3386706919819770873&map=F" target="_blank"><img border="0" ismap="ismap" src="http://widget-f9.slide.com/p4/3386706919819770873/bb_t047_v000_s0un_f00/images/xslide42.gif" /></a><br />
</div></div>Hai unhas 300 isletas espalladas polo lago e a mágoa é que un bo número delas son privadas, posesións propiedade das familias máis poderosas de Granada e Nicaragua en xeral, os Chamorro ou os Pellas (lido “pelas” así que vénlles como anel ó dedo o apelido… en fin), por exemplo. E vimos o cartel doutra illa (ben pequena por certo) que se vendía por uns 100.000 dólares, non quero imaxinar o que algunha das outras con gran casa, muros, xardíns…etc podería chegar a costar. <br />
Nós paramos nunha coñecida como “Corre Viento”. Aí hai un pequeno restaurante con mesiñas baixo “ranchitos” (construccións con estructura de madeira e tellado de follas de coco). Nesta illa Celina tiña á súa comadre vivindo nunha das humildes casiñas que a habitan e nós situámonos nesa parte. Coñecimos ós nenos da familia, Jerry e Alfonso (o afillado de Celina), un par de encantadores “chigüines” que nos levaron de paseo pola illa e cos que Beta fixo moi boas migas. <br />
<br />
Trala ruta botamos un baño moi divertido co que abrimos o apetito. Celina traía a comida preparada e puxémonos as botas co polo que ela cociñou e mais cos peixes cos que a súa comadre nos obsequiou, riquííííísimos. Precioso regalo. <br />
Ó final un montón de pequenos se xuntaron onde estabamos nós e xogaron ó baseball con Pedro e Beta no pequeno espacio que compartíamos mentras degustabamos uns riquísimos cocos que un señor veu prepararnos machete en ristre: bebimos a auga e comémola sabrosísima carne que iamos tamén preparando para os xogadores servíndolles pequeniñas racións de vez en cando. <br />
<br />
<div><embed align="middle" flashvars="cy=bb&il=1&channel=3386706919819779687&site=widget-67.slide.com" name="flashticker" quality="high" salign="l" scale="noscale" src="http://widget-67.slide.com/widgets/slideticker.swf" style="height: 320px; width: 400px;" type="application/x-shockwave-flash" wmode="transparent"></embed><br />
<div style="text-align: left; width: 400px;"><a href="http://www.slide.com/pivot?cy=bb&at=un&id=3386706919819779687&map=1" target="_blank"><img border="0" ismap="ismap" src="http://widget-67.slide.com/p1/3386706919819779687/bb_t042_v000_s0un_f00/images/xslide1.gif" /></a> <a href="http://www.slide.com/pivot?cy=bb&at=un&id=3386706919819779687&map=2" target="_blank"><img border="0" ismap="ismap" src="http://widget-67.slide.com/p2/3386706919819779687/bb_t042_v000_s0un_f00/images/xslide2.gif" /></a> <a href="http://www.slide.com/pivot?cy=bb&at=un&id=3386706919819779687&map=F" target="_blank"><img border="0" ismap="ismap" src="http://widget-67.slide.com/p4/3386706919819779687/bb_t042_v000_s0un_f00/images/xslide42.gif" /></a><br />
</div></div><br />
<br />
Foi unha das excursións máis bonitas (senón a máis) das que levo feito dende que cheguei aquí. <br />
A despedida foi triste sobre todo para Alfonso, un dos cativos, quedou amolado na beira da illa mentras a panga se alonxaba, especialmente pola marcha de Beta co que conectara un montón. <br />
<br />
<br />
Luns: <br />
Beta marchou con “Calli-Tanday” a Aguas Agrias para coñecer esa zona moi especial por moitas razóns. Alí andan nun proxecto de hortos e el estaba especialmente interesado. Máis adiante contarei por qué é especial esa zona e a súa xente. <br />
Eu tiña a mañá libre e quedei con Sara (que pasou a noite en casa de Celina) para ensinarlle o mercado de Granada, seica en Somoto non hai nada parecido e a froita, por exemplo, escasea e sae moito máis cara que aquí. Todo lle gustou agás o calor, alá no norte é máis fresco e dicía que non sabía cómo eu fora capaz de aguantar aquí todo este tempo, a verdade é que nin eu mesma o sei… <br />
Á unha marchou cara Managua. <br />
<br />
Ás catro e media fun cara “Calli-Tanday” dar a miña penúltima clase ós rapaces. Anuncieilles que ó día seguinte sería a despedida, sniff. <br />
Beta chegou de Aguas Agrias, deixaran alí dous semilleiros prantados e a finca do futuro horto toda limpiña; para rematar a xornada deuse un baño na poza que lle dá nome á zona e que está situada no medio do río de augas limpas e clarísimas. <br />
Ah, para rematar ese día, esa noite Beta matou un alacrán no baño da nosa habitación. <br />
<br />
<div><embed align="middle" flashvars="cy=bb&il=1&channel=3386706919819779379&site=widget-33.slide.com" name="flashticker" quality="high" salign="l" scale="noscale" src="http://widget-33.slide.com/widgets/slideticker.swf" style="height: 320px; width: 400px;" type="application/x-shockwave-flash" wmode="transparent"></embed><br />
<div style="text-align: left; width: 400px;"><a href="http://www.slide.com/pivot?cy=bb&at=un&id=3386706919819779379&map=1" target="_blank"><img border="0" ismap="ismap" src="http://widget-33.slide.com/p1/3386706919819779379/bb_t024_v000_s0un_f00/images/xslide1.gif" /></a> <a href="http://www.slide.com/pivot?cy=bb&at=un&id=3386706919819779379&map=2" target="_blank"><img border="0" ismap="ismap" src="http://widget-33.slide.com/p2/3386706919819779379/bb_t024_v000_s0un_f00/images/xslide2.gif" /></a> <a href="http://www.slide.com/pivot?cy=bb&at=un&id=3386706919819779379&map=F" target="_blank"><img border="0" ismap="ismap" src="http://widget-33.slide.com/p4/3386706919819779379/bb_t024_v000_s0un_f00/images/xslide42.gif" /></a><br />
</div></div><br />
<br />
<br />
<br />
</div><br />
<br />
<br />
<br />
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8698125510895909337.post-54938006744492158242009-11-19T13:17:00.000-08:002009-11-19T13:19:26.116-08:00Resumo do 9 ó 15 de novembro.<div style="text-align: justify;">Síntoo, non son capaz de levar a regularidade de antes. Para a semana que vén teredes o resumo seguinte.<br />
Apertas!<br />
<br />
Luns: <br />
Despois do concerto tivemos día de descanso e qué mellor ocasión para ensinarlle ó meu querido Beta o máis destacado de Granada. <br />
Nada máis erguernos fomos camiñando pola rúa principal, a Atravesada ou do Comercio, moi preto da nosa casa actual, cara a Casa dos Tres Mundos onde ía estar Oscar recollendo os últimos detalles do concerto. Botámoslle unha man e seguimos a ruta.<br />
O parque central e o mercado, que xa vos dixen mil veces que me encanta, así que cómo non tiña que facer de anfitriona nese lugar. Eu ía extasiada coma sempre ollando para a xente, os postos, o bule-bule xeral e Beta extasiado pola calor… así que paramos mercar unhas gafas de sol e mais unha pucha no posto de Ivania e Pedro. Continuamos e adentrámonos paseniñamente polas encrucilladas da froita, verduras, legumes, cereais, carnes, queixos… De súpeto Beta me rogou que por favor marcháramos de alí que lle ía mal! Ai, qué crueldade a miña para un primeiro día nica meter en pleno mediodía en semellante lugar a ese bendito neófito, non o pensei moito pero é que me gusta tanto ese lugar que estaba desexando que él tamén disfrutara del canto antes. Pero non sei se lle chegará a gustar tanto como a min, xa veremos, ó mellor xa o estropeei.<br />
<br />
Fomos comer onde Celina e recibíunos a avoa. Alí recollemos a bici nova e marchamos de excursión cara o lago Cocibolca. Na ruta paramos no taller ó que me gusta levar a compoñer as bicicletas para facerlle un par de apaños de última hora á bici “nova” e xa preparados emprendimos de novo a excursión. Pasámolo malecón e entramos cara o paseo fluvial e centro turístico. Nun dos chiringuitos da praia tomamos algo vendo cómo ameazaba choiva e mais unha fermosa garza branca pousar nun embarcadeiro de madeira. E comezou a chover, mellor dito diluviar, claro. Intentamos librarnos do peor correndo coma almas que leva o diaño cara o taller onde quedaramos para devolver 10 córdobas (non tiñan cambio para nos dar, qué raro neste país…) e chegamos completamente mollados e manchados polo lodo que nos autosalpicábamos. Alí resguardámonos un ratiño e en vista de que non tiña trazas de parar (penso que era unha choiva torrencial debida en parte ó furacán Ida que acababa de pasar pola costa Atlántica de Nicaragua) tivemos que saír sen remedio.<br />
<br />
E sen máis remedio Beta rompeu a chancla nada máis tocala auga coa forza que esta traía! Tivemos que subir cara o centro por unha “rúa” (por chamala de algunha maneira) que era puro lodo e corrente de auga! <br />
Podédesvos imaxinar cómo chegamos á casa, aiii, qué peniña dabamos…<br />
Non estivo nada mal para o primeiro día de inmersión nica (jajaja!) do meu querido Beta.<br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"></div><div style="text-align: justify;"><br />
Martes:<br />
Tamén lle metín caña levándoo á escola “Juan Diego”, onde a profesora de 5º grao lle deixou toda a clase para él, tódolos nenos de golpe para explicarlles divisións e multiplicacións por dúas cifras. Creo que houbo algún momento no que o pasou un pouquiño mal. E normal, na súa vida deu clase e por riba con estes túzaros “chavalos” coma primeira experiencia, toma! <br />
Para min foi a miña primeira experiencia en solitario (Quelo xa se despedira) e non me foi nada mal. Mais remato agotada desa tremenda fazaña de dar 50 minutos de clase a 5 graos de primaria, entre o calor e o percorrido que hai que facer para chegar ata alí… Pero así todo é moi gratificante.<br />
De volta en Granada tocoume “Calli-Tanday” pola tarde, eran máis que habitualmente, uns 7 cos que estiven ensinando a interpretar unhas partituras de percusión corporal. A clase foi moi boa.<br />
Contra as 7 da tarde Beta xa non podía máis, a falta de costume.<br />
<br />
<br />
Mércores:<br />
Tocáballe a Beta ir coa xente de “Calli-Tanday” a Malacatoya e Tepalón (como fixera eu unha vez). A min tocábame ó mediodía arrancar cara “Salomón de la Selva”. Fun buscar a Giuseppe e para alá fomos. Como o luns chovera tanto os famosos charcos que hai no percorrido cara a escoliña eran case piscinas e intentei ir preparada xa que a semana pasada non sei se lembrades metera o pé dereito enteiro coa bota en “puritito” lodo. Entón pensei en levar as miñas chanclas plásticas do mercado (típico modelo nica) para poñelas para atravesar o charco máis grande. E ó chegar á escola lavar os pés na mangueira que hai enchendo o pilón onde van beber os nenos.<br />
<br />
Nada máis chegar ó charco mudei de calzado e propúxenme seriamente cruzar polo medio, algo que sempre fan Giuseppe, Ryan e o profesor José con éxito, mollándose un pouco pero con éxito. O meu amigo Giuseppe cruzou primeiro e fixei a traxectoria por el feita para repetila. Encallei nas pedras! Para non perder o equilibrio non me quedou máis remedio que pousar o pé dereito no medio e medio da auga, puaj! A bici seguíu cara diante pola inercia e o pé saíu da auga sen chancla! E tiven que acabar de determe e cun pé desnudo voltar para atrás a tentar de recuperar a “chinela”, cómo? Pois metendo a man na zona onde cría que podia estar, puaj! Aiii, qué noxo me deu… o pobre Giuseppe veu socorrerme e tamén el entrou na auga comigo e cun pao afanouse por salvarme a “chinela” con consecuencias para el, non daba sacado o seu pé do lodo onde se meteu. En fin, que tiven que convencelo para que parara que total non pagaba a pena ese sufrimento por un par de chinelas que costaban 30 córdobas (1 euro). <br />
E ríndonos, por non chorar, fun cara a escola pedaleando cos pantalóns doblados por riba das rodillas, cunha chinela cutre-plástica verde no pé esquerdo, o dereito desnudiño e ámbolos dous manchados de “merda” ata as canelas. <br />
“Maloserá que ó chegar á escola non nos poidamos limpar coa auguiña da mangueira do pilón!” Xa! Aí non rematou a historia, xusto ese día, tiña que ser xusto ese día, rompera a tubería e a escola estaba sen auga! E isto é para a miña nai: as toalliñas húmidas antibacterianas que me mercache para traer salváronnos a vida, levaban no fondo da miña mochila exactamente un mes e sen usar e qué mellor ocasión. Tivemos que meter os pés no pilón pequeno (como dixo Giuseppe, o peor que podía pasar é que aí tivera bebido algunha vaca) e rematamos de limparnos coas benditas toalliñas húmidas. Os nenos que andaban por alí partíanse de risa coa historia da chinela e dicíanme que non me preocupara que seguro flotaba e a collía.<br />
<br />
Como inesperada compensación, unha nai que vive preto de alí apareceunos cun delicioso pratiño de yuca ben cocidiña con ensalada de repolo aliñada con laranxa agria (moi rico ese aliño), un para cada voluntario e profesor, qué riquiña!<br />
<br />
Como non había auga as clases remataron antes.<br />
Á volta para casa fun descalza todo o tempo. Menuda fregoteada me peguei na ducha.<br />
Beta chegou tamén con historias das comunidades. Gustoulle.<br />
<br />
<br />
Xoves:<br />
Tocábame voltar para a mesma escola e fíxeno con novas chinelas cutre-plásticas vermellas. Beta viña esta vez comigo. Chegamos ó famoso charco e a que non adiviñades qué pasaba esta vez? Unhas dez vacas andaban bebendo (e mais facendo outras cousas) arredor e no medio e medio! E houbo que pasar, claro. Esta vez fixen a traxectoria que fan os de aquí, pola beira da dereita e logo en diagonal polo centro; pois xa me vedes espantando unha vaca que me coincidía xusto diante da miña traxectoria! Algúns veredes o vídeo que o gracioso de Beta me gravou, para o recordo…<br />
Pero crucei, mollándome pero crucei. Esta vez sí había auga na escola e o aseo foi moito máis completo.<br />
Cando chegamos estaban os maiores estaban recibindo unha charla sobre os dereitos dos nenos e adolescentes.<br />
<br />
No receso todos xogaron ó baseball e Beta iniciouse no deporte de maior éxito en Nicaragua, penso eu. Nas rúas e case en calquer lugar sempre ves a alguén xogando a batear. <br />
Durante este receso houbo unha reunión de nais e pais cos profesores para falar dos usos que se lle ían dar na comunidade ó forno que hai no patio da escola e onde varias nais van cocer pan. Así que o partido durou moitísimo máis do normal. <br />
<br />
<br />
Venres:<br />
Día do meu primeiro obradoiro. <br />
Ás 8 da mañá comezaron a aparecer os primeiros alumnos e alumnas. E eu comezaba a poñerme un pouco nerviosa pola responsabilidade: un obradoiro dunhas 4 horas sobre percusión corporal a alumnos profesores nicas e estranxeiros, en xeral profesionais da música. <br />
Foi bastante ben, entretidos e moi agradecidos por todo o que lles transmitín, a maioría das cousas aprendidas por min noutros obradoiros onde fun eu moi ben ensinada. Rematei co xogo dos vasos e se os vírades alongando a duración do taller case unha hora máis, todos coma posuídos polo ritmo golpeando cadanseu vaso contra a mesa e sen poder parar, qué gratificante para min! A xente marchou mostrándome moito agradecemento. <br />
<div><embed align="middle" flashvars="cy=bb&il=1&channel=3386706919819507719&site=widget-07.slide.com" name="flashticker" quality="high" salign="l" scale="noscale" src="http://widget-07.slide.com/widgets/slideticker.swf" style="height: 320px; width: 400px;" type="application/x-shockwave-flash" wmode="transparent"></embed><br />
<div style="text-align: left; width: 400px;"><a href="http://www.slide.com/pivot?cy=bb&at=un&id=3386706919819507719&map=1" target="_blank"><img border="0" ismap="ismap" src="http://widget-07.slide.com/p1/3386706919819507719/bb_t024_v000_s0un_f00/images/xslide1.gif" /></a> <a href="http://www.slide.com/pivot?cy=bb&at=un&id=3386706919819507719&map=2" target="_blank"><img border="0" ismap="ismap" src="http://widget-07.slide.com/p2/3386706919819507719/bb_t024_v000_s0un_f00/images/xslide2.gif" /></a> <a href="http://www.slide.com/pivot?cy=bb&at=un&id=3386706919819507719&map=F" target="_blank"><img border="0" ismap="ismap" src="http://widget-07.slide.com/p4/3386706919819507719/bb_t024_v000_s0un_f00/images/xslide42.gif" /></a><br />
</div></div><br />
<br />
O malo foi a nova que me deu Beta nada máis saír do obradoiro, a bici que eu empreguei todo este tempo partira pola metade. Era visto que podía ocorrer pois xa ma prestaran soldada, un erro por parte da persoa que anteriormente a tivo pois foi unha solución temporal a que tomou e outro erro pola miña parte collela sabendo que estaba soldada; o caso é que de súpeto tivemos que solucionar nós o problema doutro. E menos mal que non rompeu baixando dende o Tepeyac, costa para abaixo, porque podía ter ocorrido algo peor. <br />
Cando na escoliña me deixaron a bici foi coa condición de amañala e por suposto devolvela ben así que tiña enriba a responsabilidade (non sei se xusta ou non) de solucionar a papeleta.<br />
O caso foi que ó chegar á casa onde agora estamos a parella que tamén están aquí de inquilinos en seguida nos quixeron axudar a atopar outro cadro para a bicicleta, de segunda man, claro, que aquí pódese conseguir por 150 córdobas perfectamente. E nós dixémoslles que a ver qué facíamos, que se o atopaban pois que vale pero que non se tomaran molestias que non lles correspondían…blablabla, o caso é que nese momento comezou un capítulo que nos está dando dende onte (martes 17) bastantes bastantes dores de cabeza. <br />
<br />
Esa tarde quedaramos coa Luísa para ir á súa casa rozarlle no patio de diante. Levaba dous meses vivindo coa Celina e o monte chegáballe á parte de diante da casa, dicía ela. Marchou o mércores para alá e fíxoo poñéndose moi triste; como Celina pillara a gripe e estaba un pouco mala, a Luísa cando se despedíu de min acabou cos ollos cheos de bágoas e pedíndome que lle botara un ollo á súa filla, “le pido que me mire por mi flaca”, susurrou. <br />
É tan linda a Luísa que non puiden evitar dicirlle que lle iriamos facer unha visita á súa casiña, a ela e máis á Carla, e que lle botaríamos unha man. E así foi. Aí quen máis deu o callo foi o Beta, con machete e pá.<br />
Coñecimos a súa pequena comunidade, un asentamento ó pé da estrada que vai cara Masaya onde a maioría son descendentes dela.<br />
Regalounos un “noni”, unha froita ben rara que seica ten diferentes propiedades terapéuticas.<br />
Dous dos detalles máis divertidos foron a tela coa que tiña tapadiños ós seus fillos verdes e con plumas, os “chocoyitos”, na súa gaiola, tiña exactamente as cores da bandeira de España e dixo que lla deran en Costa Rica; e o outro era a outra tela que facía de felpudo na casa, unha camiseta de propaganda para a campaña política dun congresista americano, Bob Duckworth.<br />
<br />
Foi moi agradable a visita. Para marchar acompañáronnos ata a parada do bus a avoa, a Carla e outros dous dos moitos netos que ten a Luísa, Carlos e Diana.<br />
<div><embed align="middle" flashvars="cy=bb&il=1&channel=3386706919819509037&site=widget-2d.slide.com" name="flashticker" quality="high" salign="l" scale="noscale" src="http://widget-2d.slide.com/widgets/slideticker.swf" style="height: 320px; width: 400px;" type="application/x-shockwave-flash" wmode="transparent"></embed><br />
<div style="text-align: left; width: 400px;"><a href="http://www.slide.com/pivot?cy=bb&at=un&id=3386706919819509037&map=1" target="_blank"><img border="0" ismap="ismap" src="http://widget-2d.slide.com/p1/3386706919819509037/bb_t042_v000_s0un_f00/images/xslide1.gif" /></a> <a href="http://www.slide.com/pivot?cy=bb&at=un&id=3386706919819509037&map=2" target="_blank"><img border="0" ismap="ismap" src="http://widget-2d.slide.com/p2/3386706919819509037/bb_t042_v000_s0un_f00/images/xslide2.gif" /></a> <a href="http://www.slide.com/pivot?cy=bb&at=un&id=3386706919819509037&map=F" target="_blank"><img border="0" ismap="ismap" src="http://widget-2d.slide.com/p4/3386706919819509037/bb_t042_v000_s0un_f00/images/xslide42.gif" /></a><br />
</div></div><br />
<br />
Cando chegamos de volta na casa xa nos conseguiran o cadro da bici, pedíronnos por él 200 córdobas e aceptamos pois nos dixo o inquilino que estaba moi ben e que blablabla… Púxose a montalo ipso facto. A verdade é que practicamente non houbo posibilidade de réplica e no momento alegrámonos moitísimo de xa ter solución para un problema que persoalmente me preocupou bastante cando xurdíu. A día de hoxe nunca me arrepentirei máis de ter aceptado o trato. Xa vos contarei, se teño humor.<br />
<br />
Máis tarde estaba prevista unha festa sorpresa de despedida para Quelo por parte de tódolos voluntarios de Ritmo en los Barrios. Era unha marcha moi especial despois dun ano aquí colaborando, un traballo e axuda moi importante durante este curso así que había que agradecerlle a súa inmensa adicación e interese. Pero foi unha sorpresa ó estilo nica, é dicir, o sorprendido apareceu antes ca maioría dos invitados, tan só o recibimos Sarah, Lenya e mais eu…bueno, e a Colibrí (nome artístico dunha rapaza que é cantante) que foi quen o trouxo case á forza ata a escola onde era a festa. <br />
Oscar dixérame que era unha festa de “trajes” e eu debido ó aviso de última hora asusteime pensando que era de disfraces e claro, non tiña nada preparado para min e Beta para as 7 da tarde pero xa Oscar me aclarou que unha festa de “trajes” significaba que cada un levaba algo de comer: “yo traje esto”, “él trajo lo otro”… Menos mal.<br />
<br />
Tamén veu Giuseppe, co que quedáramos para cear, e moita máis xente. Ó final entregóuselle un certificado ou diploma da súa participación de un ano no proxecto de Ritmo en los Barrios. Foi bonito.<br />
</div><div style="text-align: justify;"><div><embed align="middle" flashvars="cy=bb&il=1&channel=3386706919819509718&site=widget-d6.slide.com" name="flashticker" quality="high" salign="l" scale="noscale" src="http://widget-d6.slide.com/widgets/slideticker.swf" style="height: 320px; width: 400px;" type="application/x-shockwave-flash" wmode="transparent"></embed><br />
<div style="text-align: left; width: 400px;"><a href="http://www.slide.com/pivot?cy=bb&at=un&id=3386706919819509718&map=1" target="_blank"><img border="0" ismap="ismap" src="http://widget-d6.slide.com/p1/3386706919819509718/bb_t042_v000_s0un_f00/images/xslide1.gif" /></a> <a href="http://www.slide.com/pivot?cy=bb&at=un&id=3386706919819509718&map=2" target="_blank"><img border="0" ismap="ismap" src="http://widget-d6.slide.com/p2/3386706919819509718/bb_t042_v000_s0un_f00/images/xslide2.gif" /></a> <a href="http://www.slide.com/pivot?cy=bb&at=un&id=3386706919819509718&map=F" target="_blank"><img border="0" ismap="ismap" src="http://widget-d6.slide.com/p4/3386706919819509718/bb_t042_v000_s0un_f00/images/xslide42.gif" /></a><br />
</div></div><br />
</div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8698125510895909337.post-80925584478272519092009-11-12T09:25:00.000-08:002009-11-12T18:44:16.300-08:00Gran Día de mercado, cumpreanos e CONCERTO de RELB (7 e 8 de novembro)<div style="text-align: justify;">Antes de comezar a redacción de hoxe debo pedir desculpas pola tardanza destes días á que non teño acostumbrado dende que cheguei. Este fin de semana foi moi especial por moitas cousas e non achei tempo para escribir, non tiven un momento. Síntoo. Espero poñervos ó día con esta entrada que imaxinaredes longa.<br />
</div><div style="text-align: justify;">Para resumir: sábado pola mañá intenso de compras inxentes no mercado, sábado tarde celebración do meu cumpreanos e domingo de gran e exitoso concerto de Ritmo en los Barrios!<br />
</div><div style="text-align: justify;">Comezamos.<br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Este sábado foi día de compras “bárbaras” no mercado. Para o día do concerto houbo que preparar o almorzo e varios refrixerios para os nenos, acompañantes e voluntarios que van participar en toda a organización e en total vimos sendo unhas 200 persoas. A responsable de facer a comida é a muller de Don Desiderio, unha señorona valentísima que se ofreceu para facer tamaña tarefa. Deixou encargada unha lista que pasou por cantidades como as seguintes: 200 bananos, 60 piñas, 150 laranxas, 5 ducias de cenouras, outras tantas de “chiltoma” (pemento), 10 kilos ou máis de azúcar, non sei cantas libras de polo e mortadela… en fin, era un encargo inxente de comida que entre Oscar (un nica que traballa para a Building New Hope e levaba a camioneta), Sara (voluntaria de Ritmo en los Barrios), a mamá de Sara (que veu dende Washington para ver o concerto), Paco (un salvadoreño mozo de Sara) e mais eu levamos a cabo. A min tocoume con Paco e Oscar ir ó mercado e tivemos que facer varias viaxes para conseguir todo o que queriamos; Sara quedou no Palí (o supermercado) e a nai coidando da furgo.<br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">O peor foi que choveu intermitentemente durante a mañá e iso dificultou toda esta aventura. Mais finalmente conseguimos todo, xunto coa leña e as “pailas” (olas xigantes) para facer o fresco, o arroz á valenciana, e os sandwiches que se degustarían durante os ensaios da mañá do domingo e tarde.<br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Achegámosllo todo a Dona Coco e rápido comezou a súa heroicidade e seica non durmiron en case toda a noite para rematar o traballo.<br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div><br />
<embed flashvars="cy=bb&il=1&channel=3386706919818923273&site=widget-09.slide.com" name="flashticker" quality="high" salign="l" scale="noscale" src="http://widget-09.slide.com/widgets/slideticker.swf" style="height: 320px; width: 400px;" type="application/x-shockwave-flash" wmode="transparent" /><br />
<div style="text-align: left; width: 400px;"><a href="http://www.slide.com/pivot?cy=bb&at=un&id=3386706919818923273&map=1" target="_blank"><img border="0" ismap="true" src="http://widget-09.slide.com/p1/3386706919818923273/bb_t047_v000_s0un_f00/images/xslide1.gif" /></a> <a href="http://www.slide.com/pivot?cy=bb&at=un&id=3386706919818923273&map=2" target="_blank"><img border="0" ismap="true" src="http://widget-09.slide.com/p2/3386706919818923273/bb_t047_v000_s0un_f00/images/xslide2.gif" /></a> <a href="http://www.slide.com/pivot?cy=bb&at=un&id=3386706919818923273&map=F" target="_blank"><img border="0" ismap="true" src="http://widget-09.slide.com/p4/3386706919818923273/bb_t047_v000_s0un_f00/images/xslide42.gif" /></a><br />
</div></div><br />
<div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Pola tarde fun mercar un “queque” para obsequiar á miña familia por prepararme unha cea especial de cumpreanos. Idea de Celina, por suposto. <br />
</div><div style="text-align: justify;">Ata comemos na mesa do comedor que teñen na outra parte da casa, estivo moi ben. A familia ó completo polo meu cumpreanos ceando canelóns con polo, cea especial para ocasións especiais según Enrique. Finalmente o pastelón ese que é tan típico aquí presentar nos cumpreanos, non por ser comida tradicional senón simplemente por moda , bastante empalagoso por outro lado.<br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div><br />
<embed flashvars="cy=bb&il=1&channel=3386706919818923908&site=widget-84.slide.com" name="flashticker" quality="high" salign="l" scale="noscale" src="http://widget-84.slide.com/widgets/slideticker.swf" style="height: 320px; width: 400px;" type="application/x-shockwave-flash" wmode="transparent" /><br />
<div style="text-align: left; width: 400px;"><a href="http://www.slide.com/pivot?cy=bb&at=un&id=3386706919818923908&map=1" target="_blank"><img border="0" ismap="true" src="http://widget-84.slide.com/p1/3386706919818923908/bb_t000_v000_s0un_f00/images/xslide1.gif" /></a> <a href="http://www.slide.com/pivot?cy=bb&at=un&id=3386706919818923908&map=2" target="_blank"><img border="0" ismap="true" src="http://widget-84.slide.com/p2/3386706919818923908/bb_t000_v000_s0un_f00/images/xslide2.gif" /></a> <a href="http://www.slide.com/pivot?cy=bb&at=un&id=3386706919818923908&map=F" target="_blank"><img border="0" ismap="true" src="http://widget-84.slide.com/p4/3386706919818923908/bb_t000_v000_s0un_f00/images/xslide42.gif" /></a><br />
</div></div><br />
<div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">E o domingo, o CONCERTO de RELB.<br />
</div><div style="text-align: justify;">Ás 9 da mañá xa fun para a Casa dos Tres Mundos, comezaban a chegar rapaces e rapazas das escolas cos profesores acompañantes e voluntarios. <br />
</div><div style="text-align: justify;">Mentras os técnicos de son ultimaban algunhas cousas para comezar o ensaio, os nenos agardaban nervisos nas cadeiras do salón de actos ou entraban e saían a xogar ós patios da Casa. A media mañá déuselles o primeiro refrixerio, banano e galletas.<br />
</div><div style="text-align: justify;">Comezou o ensaio e proba de son dos instrumentos cos rapaces situados no esceario. A proba de voces agardaría ata a chegada de Carlos Mejía.<br />
</div><div style="text-align: justify;">Todo ía ben, dentro do horario previsto.<br />
<div><embed align="middle" flashvars="cy=bb&il=1&channel=3386706919818967622&site=widget-46.slide.com" name="flashticker" quality="high" salign="l" scale="noscale" src="http://widget-46.slide.com/widgets/slideticker.swf" style="height: 320px; width: 400px;" type="application/x-shockwave-flash" wmode="transparent" /><br />
<div style="text-align: left; width: 400px;"><a href="http://www.slide.com/pivot?cy=bb&at=un&id=3386706919818967622&map=1" target="_blank"><img border="0" ismap="ismap" src="http://widget-46.slide.com/p1/3386706919818967622/bb_t042_v000_s0un_f00/images/xslide1.gif" /></a> <a href="http://www.slide.com/pivot?cy=bb&at=un&id=3386706919818967622&map=2" target="_blank"><img border="0" ismap="ismap" src="http://widget-46.slide.com/p2/3386706919818967622/bb_t042_v000_s0un_f00/images/xslide2.gif" /></a> <a href="http://www.slide.com/pivot?cy=bb&at=un&id=3386706919818967622&map=F" target="_blank"><img border="0" ismap="ismap" src="http://widget-46.slide.com/p4/3386706919818967622/bb_t042_v000_s0un_f00/images/xslide42.gif" /></a><br />
</div></div><div><br />
</div><br />
</div><div style="text-align: justify;">Chegou o almorzo obra de dona Coco; houbo que ir buscar nunha furgoneta unhas 200 racións de arroz e dúas tinas de fresco que degustamos sentados no chan e rodeados de rapaces que en canto puideron foron repetir un prato máis.<br />
</div><div style="text-align: justify;">Xa comidos, todos foron poñer o uniforme e as bailarinas os seus traxes típicos e preparar peiteados con adornos de frores. <br />
</div><div style="text-align: justify;">E a iso da unha chegou Carlos Mejía. Puntual. Os nenos recoñecérono en canto entrou pola porta vestido de negro e algúns correron saudalo.<br />
<br />
<div><embed flashvars="cy=bb&il=1&channel=3386706919818967381&site=widget-55.slide.com" name="flashticker" quality="high" salign="l" scale="noscale" src="http://widget-55.slide.com/widgets/slideticker.swf" style="height: 320px; width: 400px;" type="application/x-shockwave-flash" wmode="transparent" /><br />
<div style="text-align: left; width: 400px;"><a href="http://www.slide.com/pivot?cy=bb&at=un&id=3386706919818967381&map=1" target="_blank"><img border="0" ismap="true" src="http://widget-55.slide.com/p1/3386706919818967381/bb_t042_v000_s0un_f00/images/xslide1.gif" /></a> <a href="http://www.slide.com/pivot?cy=bb&at=un&id=3386706919818967381&map=2" target="_blank"><img border="0" ismap="true" src="http://widget-55.slide.com/p2/3386706919818967381/bb_t042_v000_s0un_f00/images/xslide2.gif" /></a> <a href="http://www.slide.com/pivot?cy=bb&at=un&id=3386706919818967381&map=F" target="_blank"><img border="0" ismap="true" src="http://widget-55.slide.com/p4/3386706919818967381/bb_t042_v000_s0un_f00/images/xslide42.gif" /></a><br />
</div></div><br />
</div><div style="text-align: justify;">Para as 2.30 estaba previsto facer o ensaio de Carlos Mejía e os Palacagüina xunto cos nenos, probando micrófonos e sonorizando as voces. Rematada esta parte os músicos de RELB foron poñer as súas “cotonas”, uniforme elexido para a ocasión. <br />
</div><div style="text-align: justify;">Xa case todo estaba listo e a xente comezou a chegar a iso das 4. E chegaron moitos…polo que houbo un pequeno momento de confusión durante o cobro das entradas que conseguimos solventar rapidiño. A iso das 4.20 xa non podía entrar ninguén máis, estaba o salón de actos a reventar. Os nenos colocados nos seus lugares dispostísimos a cantar e cos nervios fervéndolles no sangue. <br />
</div><div style="text-align: justify;">O espectáculo comezou cunhas actuacións de baile típico por parte de Visión Mundial, unha media hora de variadas danzas ataviados con diferentes traxes tradicionais. Pero o concerto propiamente dito de RELB comezou coa apertura por parte dun pequeno grupo de alumnos da escola Mercedes Mondragón tocando o himno nacional con frautas doces. De aí en diante todos os grupos foron saíndo ó esceario a interpretar os temas que lles correspondían na súa maioría versións de Carlos Mejía; tódalas actuacións remataron con éxito e montóns de aplausos.<br />
<div><embed flashvars="cy=bb&il=1&channel=3386706919818969097&site=widget-09.slide.com" name="flashticker" quality="high" salign="l" scale="noscale" src="http://widget-09.slide.com/widgets/slideticker.swf" style="height: 320px; width: 400px;" type="application/x-shockwave-flash" wmode="transparent" /><br />
<div style="text-align: left; width: 400px;"><a href="http://www.slide.com/pivot?cy=bb&at=un&id=3386706919818969097&map=1" target="_blank"><img border="0" ismap="true" src="http://widget-09.slide.com/p1/3386706919818969097/bb_t042_v000_s0un_f00/images/xslide1.gif" /></a> <a href="http://www.slide.com/pivot?cy=bb&at=un&id=3386706919818969097&map=2" target="_blank"><img border="0" ismap="true" src="http://widget-09.slide.com/p2/3386706919818969097/bb_t042_v000_s0un_f00/images/xslide2.gif" /></a> <a href="http://www.slide.com/pivot?cy=bb&at=un&id=3386706919818969097&map=F" target="_blank"><img border="0" ismap="true" src="http://widget-09.slide.com/p4/3386706919818969097/bb_t042_v000_s0un_f00/images/xslide42.gif" /></a><br />
</div></div><br />
</div><div style="text-align: justify;">E a esperada actuación de Carlos Mejía chegou e non defraudou. A xente entregouse coreando cada unha das pezas que interpretou, practicamente todo o mundo as coñece por ser auténticos himnos desta terra: “Nicaragua Nicaragüita”, “Pobre la María” e “Quincho Barrilete”, adicada esta última ós nenos de Nicaragua e inspirada nun neno de barrio que vendía “barriletes”, ós que nós coñecemos como as cometas. <br />
</div><div style="text-align: justify;">Os nenos quedaban fitando para Carlos Mejía mentras cantaba, sobre todo durante o ensaio que resultou maior novidade. Foi para todos moi emocionante. O obxectivo cumplido. O soño cumplido. <br />
<div><embed align="middle" flashvars="cy=bb&il=1&channel=3386706919818969285&site=widget-c5.slide.com" name="flashticker" quality="high" salign="l" scale="noscale" src="http://widget-c5.slide.com/widgets/slideticker.swf" style="height: 320px; width: 400px;" type="application/x-shockwave-flash" wmode="transparent" /><br />
<div style="text-align: left; width: 400px;"><a href="http://www.slide.com/pivot?cy=bb&at=un&id=3386706919818969285&map=1" target="_blank"><img border="0" ismap="ismap" src="http://widget-c5.slide.com/p1/3386706919818969285/bb_t042_v000_s0un_f00/images/xslide1.gif" /></a> <a href="http://www.slide.com/pivot?cy=bb&at=un&id=3386706919818969285&map=2" target="_blank"><img border="0" ismap="ismap" src="http://widget-c5.slide.com/p2/3386706919818969285/bb_t042_v000_s0un_f00/images/xslide2.gif" /></a> <a href="http://www.slide.com/pivot?cy=bb&at=un&id=3386706919818969285&map=F" target="_blank"><img border="0" ismap="ismap" src="http://widget-c5.slide.com/p4/3386706919818969285/bb_t042_v000_s0un_f00/images/xslide42.gif" /></a><br />
</div></div><div><br />
</div></div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">A radio da Casa dos Tres Mundos (Radio Volcán) retransmitíu en directo o concerto e mesmo se fixo unha conexión con internet; e a televisión no Canal 48 emitíuno este luns.<br />
</div><div style="text-align: justify;">Rematamos contentos, felices e moi cansos por todo o esforzo do día e os que levaban meses preparando isto cunha sensación de recompensa por tódalas preocupacións e dores de cabeza que puido producir levar a cabo todo este gran evento. Participou dun ou outro xeito moitísima xente e foi gracias a esa xente que se puido levar a cabo. Todo polos nenos e as nenas das escolas, para que poidan ser un pouquiño máis felices a través da música.<br />
</div><br />
Unknownnoreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-8698125510895909337.post-87117661599679256212009-11-06T17:03:00.000-08:002009-11-06T17:05:16.863-08:00Para Bea, ela sabe por qué (5 novembro)<div style="text-align: justify;">Esta mañá tocoume ir ó banco con Oscar para ingresar unha recaudación moi importante para o proxecto de Ritmo en los Barrios. Algúns xa imaxinaredes a cal me refiro. GRACIAS!<br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Ás nove e media estabamos diante do banco. Eu non estou estes días en perfecto estado de saúde, é simplemente un resfriado; agora xa estou mellor. Todo veu a raíz de durmir o luns pola noite co ventilador posto e en realidade non facía calor e cando me decatei estaba na cama moqueando. Ó día seguinte amanecín bastante conxestionada, unido ó descenso en bici dende o Tepeyac dándome o sol no cogote… non fixen moi boa combinación e Voilá! Un pequeño catarriño, nada grave.<br />
</div><div style="text-align: justify;">O caso é que hoxe á mañá non andaba ó cen por cen e Óscar deume permiso para quedar na casa descansando en vez de voltar a “Salomón”, non fora ser que en vez de remitir isto vaia a máis. <br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Fun avisar a Giuseppe para que non me agardara e voltei para casa. Adiquei o resto do día a ler unha das novelas que merquei fai pouco. <br />
</div><div style="text-align: justify;">Unha vez que a auga voltou (houbo un corte ata despois do mediodía, máis ou menos) freguei os pratos acumulados no lavadoiro mentras a Luísa durmía. <br />
</div><div style="text-align: justify;">Xa máis tarde fun buscar a bici destartalada que pedín prestada para Beta e que deixara no taller; ía agardar por Celina para que me acompañara buscala pero parecíame que ía chover así que decidín ir eu soa. <br />
</div><div style="text-align: justify;">Collín cartos imaxinando que quizais me costara máis de 200 córdobas e a partires de aquí adico esta historia a Bea (lembras o do amaño da túa bicicleta…?): na miña bici houbo que amañar un “punchazo”, os frenos que estaba frouxos, cambialo eixe da roda de atrás e mais poñerlle a pata de cabra; á de Beta practicamente houbo que facerlle unha cirurxía completa, as dúas rodas “punchadas”, os pedais case soltos, a cadea nova e mais engrasado dos pratos e cambio do selector de marchas, estaba roto, e por suposto limpouna porque viña cun “pouco” de morralla a burriña de tanto tempo aparcada. Creo iso foi todo. <br />
</div><div style="text-align: justify;">Canto credes que me costaron estas pequenas reparacións? <br />
</div><div style="text-align: justify;">En total foron 110 córdobas! (ou sexa, pouco máis de tres euros!!!)<br />
</div><div style="text-align: justify;">Xa ves, Beíña, que llo digan a aquel tipo de Coruña…<br />
</div><br />
De volta en casa estiven de charleta coa Luísa, contoume moitas cousas da súa historia familiar. Dura.<br />
<br />
<div><embed align="middle" flashvars="cy=bb&il=1&channel=3386706919818324397&site=widget-ad.slide.com" name="flashticker" quality="high" salign="l" scale="noscale" src="http://widget-ad.slide.com/widgets/slideticker.swf" style="height: 320px; width: 400px;" type="application/x-shockwave-flash" wmode="transparent" /><br />
<div style="text-align: left; width: 400px;"><a href="http://www.slide.com/pivot?cy=bb&at=un&id=3386706919818324397&map=1" target="_blank"><img border="0" ismap="ismap" src="http://widget-ad.slide.com/p1/3386706919818324397/bb_t042_v000_s0un_f00/images/xslide1.gif" /></a> <a href="http://www.slide.com/pivot?cy=bb&at=un&id=3386706919818324397&map=2" target="_blank"><img border="0" ismap="ismap" src="http://widget-ad.slide.com/p2/3386706919818324397/bb_t042_v000_s0un_f00/images/xslide2.gif" /></a> <a href="http://www.slide.com/pivot?cy=bb&at=un&id=3386706919818324397&map=F" target="_blank"><img border="0" ismap="ismap" src="http://widget-ad.slide.com/p4/3386706919818324397/bb_t042_v000_s0un_f00/images/xslide42.gif" /></a><br />
</div></div><br />
Unknownnoreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-8698125510895909337.post-6747419153939383372009-11-05T12:34:00.003-08:002009-11-05T12:34:05.734-08:00Mercado pola mañá cedo e ata arriba de lodo (4 de novembro)<meta content="text/html; charset=utf-8" http-equiv="Content-Type"></meta><meta content="Word.Document" name="ProgId"></meta><meta content="Microsoft Word 11" name="Generator"></meta><meta content="Microsoft Word 11" name="Originator"></meta><link href="file:///C:%5CDOCUME%7E1%5Cuser%5CCONFIG%7E1%5CTemp%5Cmsohtml1%5C01%5Cclip_filelist.xml" rel="File-List"></link><style>
<!--
/* Font Definitions */
@font-face
{font-family:SimSun;
panose-1:2 1 6 0 3 1 1 1 1 1;
mso-font-alt:宋体;
mso-font-charset:134;
mso-generic-font-family:auto;
mso-font-format:other;
mso-font-pitch:variable;
mso-font-signature:1 135135232 16 0 262144 0;}
@font-face
{font-family:"\@SimSun";
panose-1:0 0 0 0 0 0 0 0 0 0;
mso-font-charset:134;
mso-generic-font-family:auto;
mso-font-format:other;
mso-font-pitch:variable;
mso-font-signature:1 135135232 16 0 262144 0;}
/* Style Definitions */
p.MsoNormal, li.MsoNormal, div.MsoNormal
{mso-style-parent:"";
margin:0cm;
margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:12.0pt;
font-family:"Times New Roman";
mso-fareast-font-family:SimSun;
mso-fareast-language:ZH-CN;}
@page Section1
{size:612.0pt 792.0pt;
margin:70.85pt 3.0cm 70.85pt 3.0cm;
mso-header-margin:36.0pt;
mso-footer-margin:36.0pt;
mso-paper-source:0;}
div.Section1
{page:Section1;}
-->
</style><br />
<div style="text-align: justify;">Esta mañá foi a que máis cedo tomei para ir ó mercado, ás nove. Había moito movemento e moita mercancía, xeralmente vou despois de comer e xa hai menos postos abertos e menos xente. E curiosamente os prezos son máis caros tamén pola tarde, cando eu pensaba que ó estar a piques de pechar baixarían o que piden por iso de vender a mercancía antes de rematar o día. <br />
Encántame ir e pasear entre os postos. Sempre te sorprende algo novo. Hoxe entrei no edificio do mercado, xeralmente camiño polos que están afora pero como tiña tempo permitinme ese luxo. Fun dar coa sección das pescadeiras, baixo o tellado do antigo mercado alí estaban as mulleres vendendo o seu peixe, abunda a “morraja” e o “wapote”, collidos no lago. <br />
<br />
Fixen unha boa compra, o peor foi levalo todo de volta ás costas, na mochila: 4 libras de arroz por 32 córdobas, 2 de frijoles por 19 córdobas, 1 boa piña por 15 e unha ducia de deliciosas laranxas por 10! <br />
Se o euro está a 30 córdobas, imaxinade qué pouco gastei. <br />
<br />
Máis tarde fun á “Quinta de los Chavalos”, a escola ó pé do lago, buscar unha das bicis defenestradas que alí teñen para compoñela para cando chegue Beta. De paso revisei algunha cousiña da miña; o señor do taller en canto viu a primeira xa dixo “Íjole, ésta es de la UCI, hay que resucitarla!”, pero seguro que a deixa moi ben. Os repostos das bicicletas aquí son baratísimos e os amaños tamén: hoxe merquei unha pata de cabra e costoume 32 córdobas (1 euro) e amañar un “punchazo” son uns 7 ou 8 córdobas. Xa vos direi canto foron as dúas bicis xuntas. <br />
Aquí as bicicletas son o transporte por excelencia, un non é nada sen ela, ademais de trasladarte facilmente tamén te sintes máis seguro paseando nela pola rúa sobretodo de noite. <br />
<br />
E hoxe mércores tocábame escola “Salomón de la Selva”. Giuseppe, Ryan e mais eu galopando cara alá a iso das 12.30. Na zona do charco xigante fun a pé apoiada na bici, que ía polo medio da auga, e eu tentando apoiarme na beira do camiño onde parecía que o lodo era menos brando e había aínda unha pouca de altura. Librei bastante ben. Pero á volta sí que foi imposible, o pé dereito acabou por completo dentro… Os tres valentes cruzaron polo medio da auga sen moitas consecuencias pero hai que pillarlle o truco. Creo que a partires de agora vou ir en “chinelas” a escoliña e cando chegue mudareinas polas botas perfectamente limpas. <br />
<br />
Outra cousa que me pasou foi que a miña bici non ten o gardabarros que impida que o lodo sexa escupido contra toda ti… Pois iso. <br />
<br />
A carón da escola, onde un regato que por alí pasa, hai un pilón con auga que está continuamente saíndo por unha mangueira e alí nos refrescamos ó chegar. Hoxe había catro dos rapaces dos maiores (3º, 4º e 5º grado) con catro machetes rozando a finca, o patio; estaban botando unha man á escola. Lástima da cámara! <br />
Os machetes son coma uns coitelos xigantes (e cando digo xigantes quero dicir enormes) que son ferramenta básica e meten un pouco de medo… Imaxinade esa escea nas nosas escolas. Impensable. <br />
<br />
</div><div style="text-align: justify;">Tocoume reforzo con Kevin e Luís, dous nenos de 1º grao con moitas dificultades: Luís ten un nivel baixísimo, os números cóstanlle un montón, non é capaz de formalos do dez en diante, tamén ten un sorriso branco, continuo e precioso e uns ollos tan lindos; cando traballo cos de preescolar ás veces se une a nós; é unha dozura de “chavalo”. Kevin é distinto, con moitísimos problemas de concentración e comportamento, encantador cando está tranquilo e responde pero costa conseguir iso (sobre todo cando levas tan pouco tempo coma min e vas estar tan pouco tempo coma min); desgraciadamente, penso que debe ter unha situación bastante dura na casa; sen embargo vai máis adiantado ca Luis aínda que ten moitas carencias. <br />
<br />
Traballei cos de preescolar, que en canto me viron entrar no recinto viñeron saudarme cun abrazo. Qué lindos! Son pouquiños, xa os vistes a semana pasada, e estaban desexando cantar. <br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
</div><br />
Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-8698125510895909337.post-13182130736869902512009-11-04T17:21:00.000-08:002009-11-04T17:22:18.494-08:00Día de defuntos e a boa xente nica (2 e 3 de novembro)<div style="text-align: justify;">O día de defuntos non houbo clase en Nicaragua e tamén foi a primeira vez na que en moitos traballos se deu todo o día coma festivo pois ata agora somentes libraban ata o mediodía.<br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
Dende Ritmo en los Barrios conseguiran unha entrevista nun canal de televisión con sede en Managua, o canal 2, para un programa matinal de éxito. Foron ata alá Oscar, Quelo, o profesor Juan, Lenya e Sara xunto con varios pequenos que tocaban a frauta. Ás 8 da mañá erguinme para ver o programa e tiven que agardar ata máis das nove para ver á xente. <br />
Fixéronlles unha entrevista non moi longa pero suficiente para publicitar o proxecto e sobre todo falar do vindeiro concerto. Oscar e Lenya foron os protagonistas da mesma e os nenos con Sara e Juan os que apareceron tocando.<br />
<br />
Ó mediodía quedara con Quelo para ir rematar con algúns dos patrocinios e tranquilamente fomos ó centro. Facía moi bo día, para variar, pero Granada parecía Lugo os domingos; non había ninguén pola rúa, notábase tanto que era festivo, eu imaxinaba que tal vez sairían pasear ó parque ou polas rúas pois algúns locais estaban abertos sen embargo reinaba o silencio. Foi moi agradable moverse na bici sen o tráfico de tódolos días, a xente, o ruído… E iso que Granada é tranquila sen embargo nótase que é unha cidade especialmente en certas rúas, como a Atravesada ou do Comercio, a máis transitada xa que é a que desemboca no mercado, nunha das principais paradas de buses, están a maioría dos locais comerciais por aí espallados, tendas, barberías, ventas, postos na rúa de CDs, “hot-dogs”, limpabotas, os cambistas… En fin, a máis bullangueira.<br />
Coa calor e o ir e vir apeteceunos tomar algo e Quelo comentoume dunha pequena pastelería onde servían un marabilloso doce de tres leites. Alá fomos.<br />
Huuummm, boísimo!<br />
<br />
Acabamos tendo unha interesante conversa acerca da actitude de algúns estranxeiros cando veñen aquí, un pouco paternalista con respecto á sociedade nicaragüense e quizais ás veces demasiado crítica ou cunha moralina insoportable. <br />
</div><div style="text-align: justify;">O que creo que sobre todo hai que facer é aprender da inocencia e espontaneidade que todavía posúen e que a nosa sociedade xa logo perdeu. Polo menos o que levo vivido ata agora nos sitios a onde fun é que a xente é na súa maioría moi cordial, amable, xenerosa e de falar cariñoso; ás veces chego a un lugar e miro a alguén e ó botarlle eu un sorriso sempre me respostan con outro, a pesares de ser “chela” (estranxeira) nunca atopei a ninguén que me mirara raro ou desconfiado ou me evitara. E sobre todo, a pesares de que a educación é moi moi básica en xeral, ler e escribir, son xente tremendamente correcta no trato, ata agora tampouco din con ninguén que fose bruto ou maleducado falando, xurase ou soltase expresións malsoantes. A dozura e corrección é a tónica. Mesmo nas escolas, por moitos problemas que poida haber nas casiñas e familias, problemas que ás veces ves claramente no comportamento ou reaccións dos rapaces, endexamais ningún neno ou nena me falou inadecuadamente nin me sentín agredida de ningún xeito.<br />
E a sinxeleza, a felicidade con tan pouco, o disfrute das cousiñas pequenas, a ilusión por aprender cousas novas, as cariñas de satisfacción e alegría (e moitas risas ás veces) provocado por algún xesto meu nas clases de música por exemplo son día a día recompensas nas que fixarse, levar para sempre e negarse a esquecer nunca.<br />
<br />
E algo coma isto é o que me pasa na escola “Juan Diego”, a dos martes. Hoxe fun coa guitarra e todos querían que tocara, que cantara… sempre hai os “Bos días, Belén!” ó chegar ou o “Adeus Belén!” ó marchar. Eles piden polas cancións que lles gustan e son case todas. E cantan emocionados berrando e piden sempre máis.<br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div><embed flashvars="cy=bb&il=1&channel=3386706919818114722&site=widget-a2.slide.com" name="flashticker" quality="high" salign="l" scale="noscale" src="http://widget-a2.slide.com/widgets/slideticker.swf" style="height: 320px; width: 400px;" type="application/x-shockwave-flash" wmode="transparent" /></embed><br />
<div style="text-align: left; width: 400px;"><a href="http://www.slide.com/pivot?cy=bb&at=un&id=3386706919818114722&map=1" target="_blank"><img border="0" ismap="true" src="http://widget-a2.slide.com/p1/3386706919818114722/bb_t024_v000_s0un_f00/images/xslide1.gif" /></a> <a href="http://www.slide.com/pivot?cy=bb&at=un&id=3386706919818114722&map=2" target="_blank"><img border="0" ismap="true" src="http://widget-a2.slide.com/p2/3386706919818114722/bb_t024_v000_s0un_f00/images/xslide2.gif" /></a> <a href="http://www.slide.com/pivot?cy=bb&at=un&id=3386706919818114722&map=F" target="_blank"><img border="0" ismap="true" src="http://widget-a2.slide.com/p4/3386706919818114722/bb_t024_v000_s0un_f00/images/xslide42.gif" /></a><br />
</div></div><br />
<br />
<div style="text-align: justify;"><br />
</div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8698125510895909337.post-20681638692409206982009-11-02T09:44:00.000-08:002009-11-02T15:46:20.681-08:00Illa Ometepe e ensaio para o concerto (30, 31 e 1 de novembro)<meta content="text/html; charset=utf-8" http-equiv="Content-Type"></meta><meta content="Word.Document" name="ProgId"></meta><meta content="Microsoft Word 11" name="Generator"></meta><meta content="Microsoft Word 11" name="Originator"></meta><link href="file:///C:%5CDOCUME%7E1%5Cuser%5CCONFIG%7E1%5CTemp%5Cmsohtml1%5C01%5Cclip_filelist.xml" rel="File-List"></link><style>
<!--
/* Font Definitions */
@font-face
{font-family:SimSun;
panose-1:2 1 6 0 3 1 1 1 1 1;
mso-font-alt:宋体;
mso-font-charset:134;
mso-generic-font-family:auto;
mso-font-format:other;
mso-font-pitch:variable;
mso-font-signature:1 135135232 16 0 262144 0;}
@font-face
{font-family:"\@SimSun";
panose-1:0 0 0 0 0 0 0 0 0 0;
mso-font-charset:134;
mso-generic-font-family:auto;
mso-font-format:other;
mso-font-pitch:variable;
mso-font-signature:1 135135232 16 0 262144 0;}
/* Style Definitions */
p.MsoNormal, li.MsoNormal, div.MsoNormal
{mso-style-parent:"";
margin:0cm;
margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:12.0pt;
font-family:"Times New Roman";
mso-fareast-font-family:SimSun;
mso-fareast-language:ZH-CN;}
@page Section1
{size:612.0pt 792.0pt;
margin:70.85pt 3.0cm 70.85pt 3.0cm;
mso-header-margin:36.0pt;
mso-footer-margin:36.0pt;
mso-paper-source:0;}
div.Section1
{page:Section1;}
-->
</style><br />
<div style="text-align: justify;">Xa reservada a habitación en Zapatera, á noite do xoves acompañei a Giueseppe a casa e atopámonos co seu veciño, un rapaz novo ó que o meu amigo Giuseppe se lle ocorreu preguntarlle que outra alternativa había para ir á illa Zapatera. Resulta que Quelo me dixera que á unha do mediodía do venres saía unha furgoneta dende a gasolinera do mercado para levar ós habitantes das isletas ata o lago e alí coller unha “panga” para cruzar ata a illa. O caso é que a Giuseppe parecíalle que chegaríamos a unha hora na que non poderíamos aproveitar demasiado a tarde dese venres xa que aquí vén oscurecendo a iso das 5.30 e confiamos no seu veciño para unha alternativa máis madrugadora e aproveitable: coller un bus ata Rivas e alí un taxi ata o porto de San Jorge, onde tomar un ferry para a illa. <br />
Así o fixemos. Ás 10.30 da mañá estabamos no porto de San Jorge. Pero… aquí veu a sorpresa: NON HABÍA FERRY A ZAPATERA! Nin que dicir ten que nos acordamos do rapaz en cuestión… <br />
<br />
Plan B: ou ir á outra illa á que se vai dende ese porto, illa Ometepe, ou coller cara a zona das praias do Pacífico, San Juan del Sur, por exemplo. <br />
Finalmente gañou Ometepe, a illa máis grande dentro dun lago. Unha illa por outra. <br />
<br />
Na barca xuntámonos con outros tres españois. E qué barca, sen comentarios. <br />
<br />
Chegamos unha hora despois a esa illa de dous volcáns: "Ometepetl" en lingua nahuatl significa dúas montañas, "ome"=dous e "tepe"=cerro; ten forma de oito e en cada unha das súas metades érguense imponentes o volcán Madera (o máis pequeno e cunha lagoa no seu cráter) e o Concepción (segundo volcán máis grande de Nicaragua e aínda activo). <br />
A barca atracou en Moyogalpa a iso das 12 do mediodía e decidimos coller un bus cara unha zona coñecida como Charco Verde. Eu imaxinaba que iso sería unha vila ó pé do lago, como unha zona turística con algún hoteliño. O bus chegou a un punto da estrada onde nos mandaron baixar; o único que alí había era un cartel que dicía “Welcome Charco Verde” ó pé dunha entrada cara un camiño longo. Dez minutos andando por ese vieiro entre fincas vaiadas con vacas pastando nelas e eu preguntándome que a onde ía dar. Finalmente chegamos a un recinto con cabañas de dous pisos e un restaurante baixo un gran porche de tella á beira do lago. Iso era Charco Verde. <br />
Alí quedamos. Comemos no restaurante e fomos facer as rutas que se marcaban. E aí atopei a razón de “Charco Verde”: o lago entra por unha zona da praia facendo unha lagoa pequena cara o interior da illa e con árbores “acuáticas” (non sei cómo se chamarían) nas beiras (fixádevos nas fotos). Para cruzar esa lingua de auga hai unha pequena pontiña de madeira e alí había varios pequenos pescando con rede á maneira tradicional, por suposto vestidos. Continuando a ruta puidemos ver xigantes nidos de termitas, árbores fermosas e paxaros incribles: a urraca nica, unha fermosísima ave de ás azuis e unha pequena cresta de dúas plumas da mesma cor; e o “pato chancho”: cando os escoitamos por primeira vez pensamos que había un chancho bañándose na lagoa pero cando comezamos a subir unha pequena colina seguimos escoitando máis e máis gruñidos que xa non sabía un se eran chanchos ou focas… Finalmente resultaron ser unha especie de ánade (creo que esa sería a especie) cun pico afiado e curvo e que emite ese son impresionante, moreas deles pousados nas árbores gruñindo coma chanchos, realmente, e mirando cara o mar pousados nas árbores. <br />
Voltamos ó hotel. <br />
<div><embed align="middle" flashvars="cy=bb&il=1&channel=3386706919817881537&site=widget-c1.slide.com" name="flashticker" quality="high" salign="l" scale="noscale" src="http://widget-c1.slide.com/widgets/slideticker.swf" style="height: 320px; width: 400px;" type="application/x-shockwave-flash" wmode="transparent" /><br />
<div style="text-align: left; width: 400px;"><a href="http://www.slide.com/pivot?cy=bb&at=un&id=3386706919817881537&map=1" target="_blank"><img border="0" ismap="ismap" src="http://widget-c1.slide.com/p1/3386706919817881537/bb_t042_v000_s0un_f00/images/xslide1.gif" /></a> <a href="http://www.slide.com/pivot?cy=bb&at=un&id=3386706919817881537&map=2" target="_blank"><img border="0" ismap="ismap" src="http://widget-c1.slide.com/p2/3386706919817881537/bb_t042_v000_s0un_f00/images/xslide2.gif" /></a> <a href="http://www.slide.com/pivot?cy=bb&at=un&id=3386706919817881537&map=F" target="_blank"><img border="0" ismap="ismap" src="http://widget-c1.slide.com/p4/3386706919817881537/bb_t042_v000_s0un_f00/images/xslide42.gif" /></a><br />
</div></div><br />
<br />
<br />
Ó día seguinte Giuseppe e Carlos (un rapaz co que nos xuntamos e que traballa para Inxenieiros sen fronteiras en Jinotega, ó norte do país preto da fronteira con Honduras) querían ir pescar. Erguéronse moi cedo. <br />
Ó espertar fun almorzar o de sempre, o de case tódolos días aquí: gallopinto (arroz mesturado cos frijoles que tiñen o arroz lixeiramente dunha cor morada), queixo frito e ovos, esta vez sen maduro. Despois un baño no lago. <br />
A idea para ese sábado en Ometepe era subir ó volcán Concepción, de 1600 metros de altura dos que só está permitido subir uns 1200. Voltamos a Moyogalpa e alí buscamos un guía que por 200 córdobas por cada un nos organizou a saída. <br />
Unha furgoneta levounos ata La Concepción, o pobo onde sae a ruta cara o volcán. <br />
Comezamos a camiñata: a primeira parte máis sinxela por ser case cha pero ai, a segunda! Subir como por unha escaleira de escalóns pequenos ou grandes, feitos por raíces ou por terra e cunha pendente máis que pronunciada onde máis que un kilómetro parece que fixéramos 10. Iso era o que parecía se por exemplo un me vía a min, literalmente empapada en suor, qué digo empapada, ¡chorreando! Foi dura a subida esa, chegou un punto no que case me arrepinto de ter aceptado pero nese momento quedaban uns 400 metros, os 400 metros peores da miña vida! <br />
<br />
O peor de todo foi que cando por fin chegamos á zona que chaman o mirador, sentámonos sen remedio a coller folgos e estaba un pouquiño nublado; agardamos, respiramos e cando nos decatamos, a néboa cubría irremediablemente todo ó noso arredor. Foi o peor que podía ocorrer, perdemos unha vista única dende alá arriba e ese era o obxectivo primeiro. <br />
<br />
O mellor foi todo o bosque tropical que cruzamos, as prantas, os animais e os seus ruídos e cómo non tódalas cousas que nos contou Luís, o guía: os indíxenas que habitaban Ometepe eran os “chorotegas”, adoraban á ceiba (gran árbore), facían sacrificios nos volcáns e fumaban “chiltagre”, unha folla que enrollaban para facer tabaco; ensinounos prantas con follas poderosas como remedios naturais diferentes, unhas frotándose serven como repelente de insectos e outras tiñan auténtico olor a allo, estas maceradas e tratadas non lembro cómo servían para facer cataplasmas para dores de músculos ou osos; puidemos observar ó “mono congo”, manadas deles que nos observaban dende as pólas das árbores e ruxían no medio do bosque facendo un estruendo case atemorizador; e lembrei a Fernando cando vin tantos tipos de formigas diferentes ás que vira ata agora, unhas vermellas transportando trozos de folliñas que quintuplicaban o seu tamaño, mesmo unha levaba a outra formiga subida enriba da folla, impresionante! E a máis impresionante foi unha que vin en Charco Verde destacando sobre unha vaia branca, ese sí que é un formigón xigante, os formigóns mencionados en veces anteriores non tiñan nada que ver con ese, xúrovos que era de longa coma o meu meñique, negra e cuns pedazo de dentes asomando da cabeza… Luís contou que a mordida é moi doorosa, como a dunha avespa. <br />
E capítulo aparte son as volvoretas, cantos tipos e qué fermosas! O de que son enormes xa volo comentara, pois puidemos ver algunha con cada á como cada unha das miñas mans; dende que cheguei e as vin por primeira vez veuse á miña memoria un conto esquecido que lin de cativa, creo que era un cómic e para ser máis exactos, xuraría que era de Tintín (Miguel, axúdame!) e ocorría que os protagonistas chegaban nas súas andainas a un val que estaba ateigado de volvoretas xigantes e de moitas cores diferentes; sempre me gustaba aquela imaxe daquel lugar plagado de volvoretas de fantasía e aquí son verdadeiramente así: hai unha especialmente fermosa que era gris escura pero cando se abre por completo ten toda unha gran mancha azul brillante dun extremo ó outro, é a “morfo”; e outra é a “ojo de búho”, cun gran ollo debuxado no seu lateral inferior, desta conseguín unha boa foto; tamén está a “tigre”… Imaxinádeas acompañándoas continuamente na ruta e voando tan tranquilas ó teu arredor, magníficas. <br />
Seica nese bosque tamén hai “mono cara branca” e “monos araña”, máis agresivos e mesmo teñen visto boas constrictor. Por sorte nós non vimos ningún destes últimos. <br />
<br />
A baixada do volcán foi a mil por hora, seguindo a Luís coma unha frecha. As rodillas tremaban coma varas. Conseguímolo finalmente. Ó parecer a subida ó outro volcán, o Madera, é mesmo peor, son 4 horas de subida e 4 de baixada e un dos tramos afundido no lodo; pero seica compensa cando ó chegar ó cráter se pode ver unha lagoa de auga xeada no seu interior. A verdade é que despois de baixar do Concepción o noso pensamento era o de dilatar ó máximo calquer subida a outro volcán. <br />
<div><embed align="middle" flashvars="cy=bb&il=1&channel=3386706919817883400&site=widget-08.slide.com" name="flashticker" quality="high" salign="l" scale="noscale" src="http://widget-08.slide.com/widgets/slideticker.swf" style="height: 320px; width: 400px;" type="application/x-shockwave-flash" wmode="transparent" /><br />
<div style="text-align: left; width: 400px;"><a href="http://www.slide.com/pivot?cy=bb&at=un&id=3386706919817883400&map=1" target="_blank"><img border="0" ismap="ismap" src="http://widget-08.slide.com/p1/3386706919817883400/bb_t042_v000_s0un_f00/images/xslide1.gif" /></a> <a href="http://www.slide.com/pivot?cy=bb&at=un&id=3386706919817883400&map=2" target="_blank"><img border="0" ismap="ismap" src="http://widget-08.slide.com/p2/3386706919817883400/bb_t042_v000_s0un_f00/images/xslide2.gif" /></a> <a href="http://www.slide.com/pivot?cy=bb&at=un&id=3386706919817883400&map=F" target="_blank"><img border="0" ismap="ismap" src="http://widget-08.slide.com/p4/3386706919817883400/bb_t042_v000_s0un_f00/images/xslide42.gif" /></a><br />
</div></div><br />
<br />
Para baixar ata Moyogalpa outra vez Luís conseguíunos un “rai” nunha furgoneta por 10 córdobas cada un. Xa no pobo buscamos un hostal rexentado por unha parella de norteamericanos, ben maiores, que levaban 10 anos vivindo no Caribe e viñan de Nova York. Era un sitio que en principio non chamaba nada de nada a atención pero en cambio daba gusto ver as habitacións, relimpias e cun grande ventilador no teito. Pagamos 10 dólares cada un. <br />
Fomos cear a un restaurante, “Ranchitos”, ben posto a modo de porche de madeira e palla, como algún tipo de cabana. <br />
Era noite de Halloween e algunha xente nova ía disfrazada pola rúa. <br />
<br />
Á mañá seguinte había que voltar para Granada cedo porque tiñamos o primeiro ensaio de “Ritmo en los barrios” a iso das 9 da mañá. Collimos o primeiro ferry ás 6, ese sí que era unha barca en condicións e non o do primeiro día. <br />
</div><div style="text-align: justify;"><div><embed align="middle" flashvars="cy=bb&il=1&channel=3386706919817883923&site=widget-13.slide.com" name="flashticker" quality="high" salign="l" scale="noscale" src="http://widget-13.slide.com/widgets/slideticker.swf" style="height: 320px; width: 400px;" type="application/x-shockwave-flash" wmode="transparent" /><br />
<div style="text-align: left; width: 400px;"><a href="http://www.slide.com/pivot?cy=bb&at=un&id=3386706919817883923&map=1" target="_blank"><img border="0" ismap="ismap" src="http://widget-13.slide.com/p1/3386706919817883923/bb_t024_v000_s0un_f00/images/xslide1.gif" /></a> <a href="http://www.slide.com/pivot?cy=bb&at=un&id=3386706919817883923&map=2" target="_blank"><img border="0" ismap="ismap" src="http://widget-13.slide.com/p2/3386706919817883923/bb_t024_v000_s0un_f00/images/xslide2.gif" /></a> <a href="http://www.slide.com/pivot?cy=bb&at=un&id=3386706919817883923&map=F" target="_blank"><img border="0" ismap="ismap" src="http://widget-13.slide.com/p4/3386706919817883923/bb_t024_v000_s0un_f00/images/xslide42.gif" /></a><br />
</div></div><br />
</div><div style="text-align: justify;"></div><div style="text-align: justify;"><br />
Un capítulo un pouco escuro desta viaxe de volta de hoxe foi o “mangante” do cobrador do bus Rivas-Granada, que nos cobrou a cada un 25 córdobas de máis, o dobre do prezo do billete! Discutímoslle que a mesma viaxe de ida nos costara 24 córdobas pero non houbo maneira, 55 córdobas nos mangou. Pero agora xa aprendín, se un non sabe o prezo co cal non está preparado para dar os cartos xustos sen ningún atisbo de dúbida, hai que preguntar a algún outro pasaxeiro e despois, no caso de que o tipo siga insistindo, definitivamente negarse a pagar. Máis tarde Quelo me diría que os dos autobuses de Managua (este facía Rivas-Managua) eran especialmente falsos (por dicilo suavemente). <br />
<br />
<br />
<br />
Baixamos no empalme para Granada e alí agardamos un bus que fai a ruta Nandaime-Granada. E sentado atrás ía Óscar, o coordinador de “Ritmo en los Barrios”, tamén cara o ensaio. E na seguinte parada subiron a profesora e tan só tres nenos dos da escoliña “Juan Diego” (deberían ser 14). Eses tres valentes viñan completamente empapados (completamente…) xa que levaba chovendo toda a mañá: Franklin, Jason e Melva. Os únicos que se atreveron a desafiar ó tempo e que cumpriron máis que responsablemente co seu compromiso. <br />
<br />
Non puiden evitar sentirme un pouco responsable da súa molladura… Víalos tiritar polo frío que estaban a coller. Busquei unha solución. <br />
<br />
<br />
Ó ensaio faltaron un montón de nenos seguramente pola choiva, é que de feito aquí cando chove moito momentos previos ás horas de clase os nenos xa non aparecen. Imaxinade estar durante 5 horas coas roupas por completo molladas enriba dun… por non falar de cómo se poñen os camiños. <br />
<br />
Portáronse xenial os que estiveron, de marabilla: atentos, escoitando en todo momento as recomendacións dos profes, facendo os exercicios de quecemento para a voz, mirando para os compañeiros das outras escolas, mesmo a afinación era moito mellor do que un podía imaxinar vendo cómo o facían nos ensaios durante as clases de música… Víaselles moi nerviosos tan só por esta proba, Melva dicíame que lle sudaban as mans. <br />
<br />
E foi moi emocionante escoitar cada unha das cancións, sobre todo cando cantaron todos xuntos “Nicaragua, Nicaragüita”… Imaxinade o que pode ser o día do concerto, non quero nin pensalo: co esceario preparado, os profesores e colaboradores todos con uniforme de “cotona” (camisa típica) que imos poñer, as nenas que bailan cos seus traxes típicos, o Carlos Mejía cos Palacagüina… Máis de unha van precisar panos. <br />
<br />
Este fin de semana estivo moi cargado de aventura e anécdotas.<br />
<br />
<div><embed align="middle" flashvars="cy=bb&il=1&channel=3386706919817911848&site=widget-28.slide.com" name="flashticker" quality="high" salign="l" scale="noscale" src="http://widget-28.slide.com/widgets/slideticker.swf" style="height: 320px; width: 400px;" type="application/x-shockwave-flash" wmode="transparent" /><br />
<div style="text-align: left; width: 400px;"><a href="http://www.slide.com/pivot?cy=bb&at=un&id=3386706919817911848&map=1" target="_blank"><img border="0" ismap="ismap" src="http://widget-28.slide.com/p1/3386706919817911848/bb_t047_v000_s0un_f00/images/xslide1.gif" /></a> <a href="http://www.slide.com/pivot?cy=bb&at=un&id=3386706919817911848&map=2" target="_blank"><img border="0" ismap="ismap" src="http://widget-28.slide.com/p2/3386706919817911848/bb_t047_v000_s0un_f00/images/xslide2.gif" /></a> <a href="http://www.slide.com/pivot?cy=bb&at=un&id=3386706919817911848&map=F" target="_blank"><img border="0" ismap="ismap" src="http://widget-28.slide.com/p4/3386706919817911848/bb_t047_v000_s0un_f00/images/xslide42.gif" /></a><br />
</div></div><br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
</div><br />
Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-8698125510895909337.post-19630617270726963342009-11-01T15:48:00.000-08:002009-11-01T15:48:58.450-08:00Novo voluntario e máis clases (29 de outubro)<br />
<div style="text-align: justify;">Para variar fixo moito calor. <br />
Ás 12.30 tócame saír cara a escola “Salomón de la Selva” e son xusto as horas de máis sol; con gorra, gafas de sol e mais protector solar factor 60 me equipo e andando. <br />
<br />
Giuseppe estaba hoxe un pouco enfermo e quedou na casa pero aínda así non fun soa, apareceu un voluntario de Minnesotta chamado Ryan que ó parecer estivo por máis dun ano tamén en Nicaragua. Foi quen lles fixo un columpio cunha roda ós nenos da escola. Como non atopou traballo de volta a EEUU decidíu regresar a Nicaragua por 2 meses. <br />
<br />
Hoxe tiven reforzo de lingua e matemáticas con Irma e Ruth, dúas nenas encantadoras de 1º grao. Ruth é moi boa coas letras, Irma vai moito máis lenta; as conta cóstanlles ás dúas. Despois, durante o receso, estiven cos de preescolar; xa me viñeron buscar onde estaba para cantar e estaban tan emocionados e pedían outra e outra… Pedíronme o “Chuchuwuá”, que é unha canción para facer en formación de trenecito e que lles encantou. O outro día estaban moi tímidos pero hoxe soltáronse moito máis. <br />
<br />
Máis tarde veu Josué, de Ritmo en los Barrios, e boteille unha man nas súas clases; cos de 1º e 2º grao ó principio parecía que me ía costar que atenderan pero pouco a pouco foron entrando e ó final estaban moi atentos e entregados, sobre todo un neno, Ricardo, colocado en frente de min, que non quitaba ollo ó que eu facía e que pillaba os ritmos perfectamente. Finalmente rematei cos maiores pero a sensación foi distinta, son moito máis pasotas que os pequenos e cando lles ensinei un pouquiño da percusión corporal e os ritmos mirábanme moi raro... Normal, na súa vida viran cousa igual pero é un traballo o rítmico que precisan traballar máis a miúdo; a ensinanza aquí é basicamente cancións e xogos, que está moi ben, pero o dominio do ritmo véxoo fundamental para incluso aplicalo ás outras actividades e pola implicación que ademais ten co seu propio corpo. Coxean moito nese aspecto. E para os profesores nicas é xenial ver cómo outros damos as clases, as posibilidades de capacitacións e formación aquí son moi escasas e están desexando a marioría aprender cousas novas.<br />
<br />
Rematou a xornada en “Salomón” e voltamos a Granada. Con Giuseppe fomos chamar a un hospedaxe na Illa Zapatera, para ir este fin de semana. Ten moi boa pinta. Espero ter fotos bonitas! <br />
<div><br />
<embed align="middle" flashvars="cy=bb&il=1&channel=3386706919817804199&site=widget-a7.slide.com" name="flashticker" quality="high" salign="l" scale="noscale" src="http://widget-a7.slide.com/widgets/slideticker.swf" style="height: 320px; width: 400px;" type="application/x-shockwave-flash" wmode="transparent" /><br />
<div style="text-align: left; width: 400px;"><a href="http://www.slide.com/pivot?cy=bb&at=un&id=3386706919817804199&map=1" target="_blank"><img border="0" ismap="ismap" src="http://widget-a7.slide.com/p1/3386706919817804199/bb_t003_v000_s0un_f00/images/xslide1.gif" /></a> <a href="http://www.slide.com/pivot?cy=bb&at=un&id=3386706919817804199&map=2" target="_blank"><img border="0" ismap="ismap" src="http://widget-a7.slide.com/p2/3386706919817804199/bb_t003_v000_s0un_f00/images/xslide2.gif" /></a> <a href="http://www.slide.com/pivot?cy=bb&at=un&id=3386706919817804199&map=F" target="_blank"><img border="0" ismap="ismap" src="http://widget-a7.slide.com/p4/3386706919817804199/bb_t003_v000_s0un_f00/images/xslide42.gif" /></a><br />
</div></div><br />
<br />
<br />
</div>Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-8698125510895909337.post-23049659589257300812009-10-29T10:00:00.000-07:002009-10-29T10:01:21.016-07:00Malacatoya e Tepalón (28 de outubro)<div style="text-align: justify;">Qué día máis bo o de hoxe!<br />
</div><div style="text-align: justify;">Como vos dixen onte fun acompañando á xente de “Calli-Tanday” ás comunidades rurais de Malacatoya e Tepalón. <br />
</div><div style="text-align: justify;">Ás 8.15 quedara na casa comunal para coller a camioneta. Recollimos polo camiño a Dona Chilo, Dona Dora e Eliza, que comigo iamos dentro da furgoneta, pero Emmanuel (outro membro da organización) ía sentado atrás onde vai a carga e con él acabaron subidos 10! Durante o percorrido van facendo “ray” e recollendo a xente, entre eles algúns profesores que van ata Malacatoya dar clase ou algún que outro comerciante.<br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">O camiño vai dirección norte e sempre bordeando a beira do lago ata que un se vai adentrando nos grandes arrozais e deixa de ver a auga, pero sempre queda moi cerca. A estrada é de terra e ó longo dela vas atopando grandes pozas pero grandes grandes que ás veces eu pensaba que era incrible realmente que a furgoneta pasara… Nalgunhas metíamonos coa auga cubrindo ata a metade do vehículo! Seica máis dunha vez teñen quedado varados no medio e tiveron que empurrar, por suposto cubertos de auga.<br />
</div><div style="text-align: justify;">Vas vendo dende o coche as casiñas das familias que viven nesa zona, a maioría viven da pesca que van sacando do lago e máis da recolleita do arroz. E a carón das súas casiñas, aínda preto de Granada, están as grandes quintas das familias “importantes” da cidade e que usan para os seus fins de semana. Moito contraste.<br />
</div><div style="text-align: justify;">Son uns 30 kms pero tárdase en percorrelos unha hora. <br />
</div><div style="text-align: justify;">Imprescindible cruzar o río Panaloya que cruza a comunidade de El Paso; cóllese unha barcaza na que os homes axudan mover tirando dun cable de aceiro que vai dunha beira á outra do río, un enorme río que desemboca no lago Cocibolca.<br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div><embed align="middle" flashvars="cy=bb&il=1&channel=3386706919817432211&site=widget-93.slide.com" name="flashticker" quality="high" salign="l" scale="noscale" src="http://widget-93.slide.com/widgets/slideticker.swf" style="height: 320px; width: 400px;" type="application/x-shockwave-flash" wmode="transparent" /><br />
<div style="text-align: left; width: 400px;"><a href="http://www.slide.com/pivot?cy=bb&at=un&id=3386706919817432211&map=1" target="_blank"><img border="0" ismap="ismap" src="http://widget-93.slide.com/p1/3386706919817432211/bb_t011_v000_s0un_f00/images/xslide1.gif" /></a> <a href="http://www.slide.com/pivot?cy=bb&at=un&id=3386706919817432211&map=2" target="_blank"><img border="0" ismap="ismap" src="http://widget-93.slide.com/p2/3386706919817432211/bb_t011_v000_s0un_f00/images/xslide2.gif" /></a> <a href="http://www.slide.com/pivot?cy=bb&at=un&id=3386706919817432211&map=F" target="_blank"><img border="0" ismap="ismap" src="http://widget-93.slide.com/p4/3386706919817432211/bb_t011_v000_s0un_f00/images/xslide42.gif" /></a><br />
</div></div><br />
<div style="text-align: justify;">Máis adiante un xa chega á comunidade de Malacatoya, moi humilde. Alí a asociación FUNDAVI (Fundación Apostamos por la Vida) xunto coa colaboración de “Calli-Tanday” traballan nunha casa comunal que pertence xuridicamente á xente, o goberno non ten ningún dereito sobre ela. Alí teñen un dispensario de medicamentos que venden á xente a un prezo moito máis baixo do que se ofertan nas farmacias: unha xeringa custa 1,50 córdobas fronte ás 4.50 da farmacia; Jeanette, a rapaza que leva o local, contoume que un medicamento para a súa nena alí conseguíuno por 19 córdobas e que na farmacia costáballe 90. Eliza contoume que eles non fan negocio coa venda de medicamentos, simplemente co gañado páganlle a Jeanette e mais costean os gastos da luz e auga da casa comunal. E cando non dispoñen dos medicamentos as familias (moi humildes) teñen que trasladarse ata Granada (percorrido que xa imaxinaredes nada doado, non hai nin moitos buses que o fagan) co conseguinte gasto económico e perda de tempo ademais de ter que pagar moitísimo máis do que en realidade se puideran permitir.<br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Coñecín con Eliza a Lesbia Brizuela, unha líder da comunidade pertencente a unha organización do goberno que é o CPC (-----) e que presionando e presionando conseguíu que en Malacatoya se levasen a cabo os módulos de educación para mulleres adultas para a obtención dos títulos de Primaria e Secundaria que nunca puideron obter por ter que deixar de estudiar no seu momento. Na nosa conversa xurdiron varios temas, outro foi o do maltrato que moitas mulleres sofren e que se negan a denunciar e cómo están intentando conciencialas nesa dirección; explicounos o caso dunha muller que coñece maltratada polo home e que este cando a agrede esperta ó neno para que o vexa. <br />
</div><div style="text-align: justify;">Cambiando de tema, falou da estrada pola que viñemos e que están amañando pero que cree que non chegará ata nin siquera á comunidade de El Paso, o cal é un terrible erro xa que é fundamental o bo estado desa vía para o traballo que se fai nesta zona, a de maior cultivo arrozal de Nicaragua; falaba de levar ós agricultores, recolectores e familias a protestar alí onde están as máquinas.<br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">E todo o van conseguindo estas asociacións por medio da loita, loita continua dende xa fai moitos anos conseguindo pequenos avances por parte dos gobernos e da propia xente das comunidades, que é vital que desenrolen a conciencia do fundamental que é a organización deles mesmos para ir conseguindo eses cambios progresivos e tan beneficiosos. E son as mulleres as grandes protagonistas destes cambios, son as que realmente teñen máis interés e dan os verdadeiros pasos.<br />
</div><div style="text-align: justify;">Como por exemplo Ama Claudia, unha señora que vive na comunidade do Tabacal, cruzando ó outro lado do río Malacatoya. Según Eliza é unha muller única, xa maior pero con moitas ganas de facer cousas e que sempre traballou con honestidade en todo o que se propuxo e lle propuxeron. Entre algunhas das cousas feitas, con outras mulleres levou a cabo o proxecto dun muíño, moi importante para a súa economía.Unha vez alí, invitounos a comer un peixe chamado "mojarra", riquísimo, con arroz e plátano cocido.<br />
</div><div style="text-align: justify;">Na casa comunal do Tabacal reciben na tempada de verán en España a voluntarios e voluntarias que traballan en proxectos de alfabetización e ó mesmo tempo convivindo estreitamente coas familias.<br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div><embed align="middle" flashvars="cy=bb&il=1&channel=3386706919817434248&site=widget-88.slide.com" name="flashticker" quality="high" salign="l" scale="noscale" src="http://widget-88.slide.com/widgets/slideticker.swf" style="height: 320px; width: 400px;" type="application/x-shockwave-flash" wmode="transparent" /><br />
<div style="text-align: left; width: 400px;"><a href="http://www.slide.com/pivot?cy=bb&at=un&id=3386706919817434248&map=1" target="_blank"><img border="0" ismap="ismap" src="http://widget-88.slide.com/p1/3386706919817434248/bb_t024_v000_s0un_f00/images/xslide1.gif" /></a> <a href="http://www.slide.com/pivot?cy=bb&at=un&id=3386706919817434248&map=2" target="_blank"><img border="0" ismap="ismap" src="http://widget-88.slide.com/p2/3386706919817434248/bb_t024_v000_s0un_f00/images/xslide2.gif" /></a> <a href="http://www.slide.com/pivot?cy=bb&at=un&id=3386706919817434248&map=F" target="_blank"><img border="0" ismap="ismap" src="http://widget-88.slide.com/p4/3386706919817434248/bb_t024_v000_s0un_f00/images/xslide42.gif" /></a><br />
</div></div><br />
<div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Toda a historia de “Calli-Tanday” e FUNDAVI é moi longa e teño medo de non sabela contar pero sí quixera mencionar a labor que unha muller de Lugo coñecida como Ana María, fundadora de FUNDAVI e pertencente a AXUNICA realizou e realiza dende fai moitísimos anos. Todo o mundo a coñece aquí e axudou a moitas mulleres destes lugares a unirse e traballar xuntas.<br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Dende Malacatoya agardamos un bus (o último que pasa por alí, á unha do mediodía) que nos achegou a Tepalón. Nesta área hai dúas casas comunais, Tepalón I e Tepalón II. Na primeira Dona Dora estaba reunida cunhas mulleres que levan o proxecto do comedor escolar para os nenos da zona, un incentivo para que vaian á escola e para garantizarlles unha boa comida ó día. E Dona Chilo leva un obradoiro de costura con outro grupo.<br />
</div><div style="text-align: justify;">A Eliza tocáballe ir a Tepalón II onde a agardaba un grupo bastante numeroso de mulleres e algún home para falar do proxecto da auga potable e mais da electrificación. O proxecto de electrificación está subencionado nun 30% polo Concello de Lugo e pretende levar luz a toda esa zona, onde nunca tiveron luz e hai mulleres que levan vivindo alí dende comezos do sandinismo, fará uns 35 anos. <br />
</div><div style="text-align: justify;">As reunións que leva a cabo Eliza prolongaranse durante 5 meses e buscará fomentar a conciencia de grupo e de cooperación entre eles. Comezará falando dos valores humanos e a súa importancia pois son vitais para o éxito destes proxectos xa que se trata de poñer a auga ou a luz de xeito legal e hai xente que non paga e decide “pegar” o seu suministro, o cal é un perxuízo para todos pois cantos máis estén unidos sempre lles sairá máis barato.<br />
</div><div style="text-align: justify;">Pouco a pouco van conseguindo que esta xente esté máis ilusionada e colabore, polo menos nesta zona o resultado está sendo bo pero noutras, coma no Tabacal, contábame Eliza que despois de percorrer casa por casa (debaixo do sol…) falando con toda a xente especialmente mulleres para que se animaran a participar, chegado o día da reunión non apareceu ningunha. Hai moitas razóns, unha son os homes que non lles deixan vincularse por medo a qué sei eu (doado de imaxinar, por outra parte) e outras a xuventude e pasotismo doutras que prefiren quedar diante do televisor vendo a telenovela. <br />
</div><div style="text-align: justify;">Os esforzos por tanto son moitísimos, a loita polos seus dereitos vén delas mesmas e non poden agardala por parte dos gobernos que fan máis ben pouco; resulta moi gratificante cando ves imaxes de satisfacción como as de Tepalón.<br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Nesta área de Tepalón as casas sitúanse cos patios cara o río Malacatoya e cando hai as enchentas de outubro (non é o caso deste ano de sequía) chega a inundar todo ata o camiño; cando o furacán Mitch dicíame Eliza que ela e Dona Chilo fixeron longas camiñadas polo medio da auga ata chegar a onde estaban as familias para que así sentiran que non estaban soas. Por iso tamén a importancia das casas comunais, moitas veces son un lugar de refuxio para estas situacións de desastres naturais, están levantadas algunha a un metro de altura do chan para poder resguardar á xente.<br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Toda a inmensidade de terra que se pode alcanzar coa vista en Tepalón pertencen a un só home, un terratenente que decidíu entregar unha pequena porción de terras ós agricultores pero sen ningún documento que lles outorgue a posesión dos mesmos, é dicir, a terra é súa e non é súa. Poderían perdela en calquer momento, de feito dito terratenente vende precisamente os inmensos terreos que hai máis alá do río (por creo 5 millóns de dólares) e aí en medio viven moitas familias.<br />
</div><div style="text-align: justify;">Onte vin moita pobreza (casiñas feitas de plásticos e paos, por exemplo) mais Eliza me dixo que aínda hai zonas peores ás que eles acoden.<br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">A volta fixémola con dúas máquinas de coser na parte de atrás da furgo e esta vez animeime a ir sentada aí, facendo auténtico “ray”. Foi divertido e intenso, a verdade, ver dende aí cómo o “carro” cruzaba as enormes pozas e aguantar os tumbos que a furgo vai dando polos continuos baches. Se unha muller de 50 anos pode facelo dende logo eu tamén tiña que poder.<br />
</div><div style="text-align: justify;">Cheguei moi cansada onte a casa.<br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div><embed align="middle" flashvars="cy=bb&il=1&channel=3386706919817436449&site=widget-21.slide.com" name="flashticker" quality="high" salign="l" scale="noscale" src="http://widget-21.slide.com/widgets/slideticker.swf" style="height: 320px; width: 400px;" type="application/x-shockwave-flash" wmode="transparent" /><br />
<div style="text-align: left; width: 400px;"><a href="http://www.slide.com/pivot?cy=bb&at=un&id=3386706919817436449&map=1" target="_blank"><img border="0" ismap="ismap" src="http://widget-21.slide.com/p1/3386706919817436449/bb_t042_v000_s0un_f00/images/xslide1.gif" /></a> <a href="http://www.slide.com/pivot?cy=bb&at=un&id=3386706919817436449&map=2" target="_blank"><img border="0" ismap="ismap" src="http://widget-21.slide.com/p2/3386706919817436449/bb_t042_v000_s0un_f00/images/xslide2.gif" /></a> <a href="http://www.slide.com/pivot?cy=bb&at=un&id=3386706919817436449&map=F" target="_blank"><img border="0" ismap="ismap" src="http://widget-21.slide.com/p4/3386706919817436449/bb_t042_v000_s0un_f00/images/xslide42.gif" /></a><br />
</div></div><br />
<div style="text-align: justify;"><br />
</div><br />
Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-8698125510895909337.post-17374864701935568692009-10-28T19:26:00.000-07:002009-10-28T19:26:28.982-07:00Obras en "Juan Diego" e as miñas clases (27 de outubro)<div style="text-align: justify;">Coma tódolos martes dende que cheguei, dirección escuelita “Juan Diego”, no Tepeyac.<br />
</div><div style="text-align: justify;">Agarro bici dirección cementerio e alí collo un bus; hoxe non me cobraron de máis, sen case mirar ó rapaz que cobraba dinlle 10 córdobas e nin me rechistou, ou sexa, que ese é o prezo, e nada de doce como me cobraron dous listillos as veces pasadas. Ó ser considerada “gringa” aprovéitanse da miña suposta ignorancia dos prezos e mesmo che discuten, como me fixo un a última vez pero nesta ocasión asegureime e pasei a levar eu a iniciativa, nada de preguntar canto é. E saíu ben.<br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Atopeime con Quelo no camiño á escola, despois de baixar do autobús. De novo él fixo a ruta en bici. <br />
</div><div style="text-align: justify;">A escoliña está en obras e lembrei cando estabamos nós coas nosas… pero creo que as medidas de seguridade sonche bastante diferentes, os nenos aquí seguen xogando nos columpios a pesares de que o soldador está xusto á súa beiriña. Ademais, se xa non tiñan moito espacio agora unha das aulas é un taller, provisional, está claro pero están na recta final de curso e andan coas pesadas cadeiras de aquí para alá facendo traslados según as necesidades.<br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div><br />
<embed align="middle" flashvars="cy=bb&il=1&channel=3386706919817372738&site=widget-42.slide.com" name="flashticker" quality="high" salign="l" scale="noscale" src="http://widget-42.slide.com/widgets/slideticker.swf" style="height: 320px; width: 400px;" type="application/x-shockwave-flash" wmode="transparent" /><br />
<div style="text-align: left; width: 400px;"><a href="http://www.slide.com/pivot?cy=bb&at=un&id=3386706919817372738&map=1" target="_blank"><img border="0" ismap="ismap" src="http://widget-42.slide.com/p1/3386706919817372738/bb_t024_v000_s0un_f00/images/xslide1.gif" /></a> <a href="http://www.slide.com/pivot?cy=bb&at=un&id=3386706919817372738&map=2" target="_blank"><img border="0" ismap="ismap" src="http://widget-42.slide.com/p2/3386706919817372738/bb_t024_v000_s0un_f00/images/xslide2.gif" /></a> <a href="http://www.slide.com/pivot?cy=bb&at=un&id=3386706919817372738&map=F" target="_blank"><img border="0" ismap="ismap" src="http://widget-42.slide.com/p4/3386706919817372738/bb_t024_v000_s0un_f00/images/xslide42.gif" /></a><br />
</div></div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Hoxe tedes fotos das miñas clases, de dúas polo menos, cos de 1º grao e preescolar. Traballei cos de 2º, 3º e 4º e 5º, que en música están xuntos. Quelo xa me deu hoxe aínda máis protagonismo para ir facendo pouco a pouco a transición de profesores pois cando el marche eu me encargarei das súas clases e xa que leva todo o curso él con eles pois se faría un pouco duro que de súpeto ocupara eu o seu lugar. <br />
</div><div style="text-align: justify;">Traballei ritmos sinxelos con percusión corporal, cancións con xestos e movemento e mais cantamos algunha canción tocando eu a guitarra ou acompañándome Quelo. <br />
</div><div style="text-align: justify;">Estivo en xeral moi ben. E son tan cariñosos, xa só coa mirada son cariñosos.<br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div><br />
<embed align="middle" flashvars="cy=bb&il=1&channel=3386706919817370041&site=widget-b9.slide.com" name="flashticker" quality="high" salign="l" scale="noscale" src="http://widget-b9.slide.com/widgets/slideticker.swf" style="height: 320px; width: 400px;" type="application/x-shockwave-flash" wmode="transparent" /><br />
<div style="text-align: left; width: 400px;"><a href="http://www.slide.com/pivot?cy=bb&at=un&id=3386706919817370041&map=1" target="_blank"><img border="0" ismap="ismap" src="http://widget-b9.slide.com/p1/3386706919817370041/bb_t047_v000_s0un_f00/images/xslide1.gif" /></a> <a href="http://www.slide.com/pivot?cy=bb&at=un&id=3386706919817370041&map=2" target="_blank"><img border="0" ismap="ismap" src="http://widget-b9.slide.com/p2/3386706919817370041/bb_t047_v000_s0un_f00/images/xslide2.gif" /></a> <a href="http://www.slide.com/pivot?cy=bb&at=un&id=3386706919817370041&map=F" target="_blank"><img border="0" ismap="ismap" src="http://widget-b9.slide.com/p4/3386706919817370041/bb_t047_v000_s0un_f00/images/xslide42.gif" /></a><br />
</div></div><br />
<div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">O paseo de volta a Granada sempre é agradable. Parei nunha boa panadería preto do cemiterio (creo que xa vola mencionei, El Esfuerzo) e alí merquei de novo pan e hoxe trouxen tamén uns pasteis riquísimos e grandes, cada un 6 córdobas.<br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Ás catro tiña clase en “Calli-Tanday” pero antes pasei por unha tenda de artesanía para turistas e había unhas chinelas idénticas ás que merquei no mercado de Masaya e de non costarme máis de 20 córdobas (menos dun euro) nesa tenda pasaban a 100 córdobas!<br />
</div><div style="text-align: justify;">Fixen unha foto á casa na que se inspira a noveliña que estou lendo e mais doutras casas de camiño á casa comunal. Xa as veredes máis abaixo.<br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">E hoxe en “Calli-Tanday” tamén houbo moi poucos nenos, só 6. Cando cheguei estaban a facer artesanía na aula de preescolar que alí teñen, artesanía que despois venden e por exemplo tamén os españois que veñen de voluntarios (moitos de Lugo con Axunica) as traen para vender aquí. <br />
</div><div style="text-align: justify;">Pero a clase foi moi ben, aprenden rápido e creo que lles gustan as clases pois sempre me decato de que estiveron practicando, o que é boa sinal. <br />
</div><div style="text-align: justify;">Encántame esta clase, quizais porque son maiores que a maioría dos nenos onde dou clase e estou máis acostumada a esa idade ou por eles mesmos probablemente, a verdade é que son encantadores e reaccionan con todo o proposto, teñen ilusión e son divertidos e boa xente. <br />
</div><div style="text-align: justify;">Voltei para casa camiñando con Verónica e Marbelý, que me foron ensinando palabras nicas; creo que me van ensinar moitas máis das que eu aprendería soa ademais porque é un falar que algunha xente vai perdendo, por exemplo a propia Marbelý comentaba que ela falaba moito máis “nica” do que o facía agora, quizais por abandoar a súa comunidade e vir para a cidade e estudiar unha lingua máis estandarizada, o “español”, que é como lle chaman.<br />
</div><div style="text-align: justify;">Foi un paseo moi agradable e constructivo. <br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div><br />
<embed align="middle" flashvars="cy=bb&il=1&channel=3098476543665702129&site=widget-f1.slide.com" name="flashticker" quality="high" salign="l" scale="noscale" src="http://widget-f1.slide.com/widgets/slideticker.swf" style="height: 320px; width: 400px;" type="application/x-shockwave-flash" wmode="transparent" /><br />
<div style="text-align: left; width: 400px;"><a href="http://www.slide.com/pivot?cy=bb&at=un&id=3098476543665702129&map=1" target="_blank"><img border="0" ismap="ismap" src="http://widget-f1.slide.com/p1/3098476543665702129/bb_t047_v000_s0un_f00/images/xslide1.gif" /></a> <a href="http://www.slide.com/pivot?cy=bb&at=un&id=3098476543665702129&map=2" target="_blank"><img border="0" ismap="ismap" src="http://widget-f1.slide.com/p2/3098476543665702129/bb_t047_v000_s0un_f00/images/xslide2.gif" /></a> <a href="http://www.slide.com/pivot?cy=bb&at=un&id=3098476543665702129&map=F" target="_blank"><img border="0" ismap="ismap" src="http://widget-f1.slide.com/p4/3098476543665702129/bb_t047_v000_s0un_f00/images/xslide42.gif" /></a><br />
</div></div><br />
<div style="text-align: justify;">Mañá vou cos de “Calli-Tanday” a unha comunidade rural nun lugar chamado Malacatoya, onde para ir hai que cruzar en barcaza, qué emocionante! Leva unha hora chegar alí. Espero ter fotos e información interesante para ensinarvos. Teño que levar a comida e auga, Celina acompañoume a unha venta preto da casa para comprar pan de molde, queixo “amarelo” e xamón, todo carísimo comparado coa relación cantidade-prezo que se manexa noutros productos no mercado: o pan de molde 21 córdobas, cada loncha de queixo 3,50 (merquei 5) e o paquetiño doutras 5 lonchas de xamón 26 córdobas.<br />
</div><div style="text-align: justify;">Voltamos para casa eu correndo e xogando ó pilla-pilla con Yasir, foi divertidísimo pero cheguei chorreando (tampouco é moi raro). E mentras me refrescaba coa piña Celina decatouse de que levaba a camiseta do revés, andivera con ela mal posta toda a tarde coas etiquetas colgando! E comenteille que iso en España significaba que che darían un regalo e efectivamente tiven un regalo pois cando cheguei do cíber despois das clases Celina me tiña preparado un prato cunha especie de tortilla española no centro e rodeada por trociños de maduro frito facendo unha especie de debuxo culinario, todo un detalle. Ese foi o meu regalo.<br />
</div><br />
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8698125510895909337.post-84270796019896103712009-10-27T19:01:00.000-07:002009-10-28T18:50:42.178-07:00O posto de Ivania e Pedro, hamaca e vocabulario (26 de outubro)<div style="text-align: justify;">Xa teño a miña primeira hamaca! Aconsellados por Pedro, fomos Giuseppe e mais eu a buscalo á súa tenda, diante da porta principal do mercado, para que nos acompañase a mercar o material necesario para facer as hamacas. Nun posto mercamos o que se chama “forro” ou hamaca feita con tela de saco (a máis barata) e o “mecate”, a corda para colgala; o forro xa trae a costura nos extremos para por aí introducir o cordón. A señora do posto deixounos o kit completo por 60 córdobas cada un. <br />
</div><div style="text-align: justify;">Pasei despois por algúns locais do centro cos que quedara fai tempo para solicitar patrocinio e citáronme todos para a tarde seguinte. A estas horas xa podo dicir que as respostas foron negativas.<br />
<br />
Pola tarde tocábame clase en “Calli-Tanday” pero antes pasei pola escuelita “Yo Puedo” para ver cómo vai o ensaio do grupo de nenos que alí ensaian a canción “Pobre la María”, de Carlos Mejía.<br />
Subín para as catro e media a “Calli-Tanday”.<br />
</div><div style="text-align: justify;">Pero onte eramos pouquiños na clase, varios rapaces están enfermos e outros estaban de día de descanso; 5 alumnos e mais eu, traballamos ben, gústalles o que facemos pero penso que a hora e media que teño programada lles resulta un pouco dura ás veces… Eles tiveron clase dende as 7 da mañá e teñen as súas tarefas que facer e aquí o día agota, ou polo menos así a min me pasa. Por exemplo, precisamente o meu agotamento onte era enorme a iso das 3.30 e realmente non fixera practicamente nada en todo o día pero o calor é tanto que ata que dan as 5 da tarde e o sol comeza a desaparecer non me dou revitalizado. Sorpréndome a min mesma aguantando como aguanto pero sei que unha tempada longa aquí me custaría bastante soportalo.<br />
<br />
Volvendo para casa trouxen a Marbelý unha das alumnas da casa comunal, na bici facendo “ray”. Foi o meu primeiro “ray” completo e leveina moi ben para ser a primeira vez. Vive preto da miña casa, na Villa; vive cunha señora que está soa pero a súa familia vive ós pés do Mombacho nunha comunidade ó pé dun río pero na semana, mentras estudia a secundaria, pasa a vida en Granada; e a súa familia pódese permitir iso porque está becada precisamente pola Casa Comunal e por iso participa das actividades que alí se organizan. No futuro tamén lle axudaran coa universidade.<br />
Contoume que lle tocaba planchar ó chegar á casa.<br />
<br />
Como non teño moito que contar vou seguir coa miña recopilación de vocabulario e expresións nicas:<br />
-“A la orden”: expresión para “de nada” despois do gracias.<br />
-“arrecho/a”: enfadado/a (“Se puso arrecha”)<br />
-“fregar”: molestar (“Ai, no fregués!”)<br />
-“razón”: mensaxe, recado (“¿Vos podés darle una razón?”)<br />
-“estar parado”: estar de pé (“Párense, pues!”)<br />
-“botar”: tirar (“Boto los frijoles que están malos a la basura”)<br />
-“chapa”: pendiente (“Vos tenés una chapa en la nariz”)<br />
-“qué salvaje!”: qué bueno, “guay”<br />
-“aplastáte!”: senta e queda quieto<br />
-“zipote”: neno, pero lido con “s” líquida en vez de “z”<br />
-“chigüín/a”: neno, nena<br />
-“butaco”: mecedora (que en tódalas casas hai, mobiliario básico coa hamaca)<br />
-“brizar”: chuviscar, pequena choiva que soe preceder á torrencial, tamén lido con “s” líquida<br />
-“pillar”: o piar dos paxaros<br />
<br />
Ata aí.<br />
</div><div><br />
<div><br />
<embed align="middle" flashvars="cy=bb&il=1&channel=3386706919817253990&site=widget-66.slide.com" name="flashticker" quality="high" salign="l" scale="noscale" src="http://widget-66.slide.com/widgets/slideticker.swf" style="height: 320px; width: 400px;" type="application/x-shockwave-flash" wmode="transparent" /><br />
<div style="text-align: left; width: 400px;"><a href="http://www.slide.com/pivot?cy=bb&at=un&id=3386706919817253990&map=1" target="_blank"><img border="0" ismap="ismap" src="http://widget-66.slide.com/p1/3386706919817253990/bb_t042_v000_s0un_f00/images/xslide1.gif" /></a> <a href="http://www.slide.com/pivot?cy=bb&at=un&id=3386706919817253990&map=2" target="_blank"><img border="0" ismap="ismap" src="http://widget-66.slide.com/p2/3386706919817253990/bb_t042_v000_s0un_f00/images/xslide2.gif" /></a> <a href="http://www.slide.com/pivot?cy=bb&at=un&id=3386706919817253990&map=F" target="_blank"><img border="0" ismap="ismap" src="http://widget-66.slide.com/p4/3386706919817253990/bb_t042_v000_s0un_f00/images/xslide42.gif" /></a><br />
</div></div><br />
<br />
</div>Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-8698125510895909337.post-20027883348729619242009-10-26T13:34:00.000-07:002009-10-26T13:35:41.067-07:00San Juan de Oriente (25 de outubro)<div style="text-align: justify;">Esta noite espertei de súpeto pensando que o tellado da casa caera. Ás tantas da madrugada houbo un estruendo nas planchas de cinc tremendo e como non escoitei que ninguén da casa se erguera pois tampouco o fixen eu (saír da mosquitera dáme un pouco de pereza). Ó final resultaron ser os gatos, coma tódalas noites; gatos da rúa que se pasean, corren, pelexan… nos tellados das casas e causan tremendo ruído rebotando no cinc.<br />
<br />
Con Celina, Yasir, unha parella de rapaces amigos deles e mais Giuseppe fomos de excursión a outro dos chamados “pueblos blancos”, San Juan de Oriente. Cando lía a guía pensaba que se chamaban así por seren de casiñas brancas e non é o caso. A peculiaridade que teñen é que venden artesanía e en San Juan a especialidade é a artesanía precolombina, artística e utilitaria, pezas fermosas en barro reproducindo formas mitolóxicas aztecas ou con decoración animal, vexetal ou xeométrica. Algúns son pintados rematada a cocción (son de colores máis vivos) e outros se decoran antes da cocción facendo con punzóns os diferentes relevos que despois conforman o debuxo.<br />
<br />
É realmente bonita esa artesanía e moi barata, baratísima tendo en conta o prezo ó que se pagaría algo feito artesanalmente en Galicia, por exemplo, e se un busca nas casas onde hai fornos aí sae aínda máis barato pois eles despois o distribúen a outras tendas onde xa lle suben un pouco o prezo pero aínda así segue saíndo moi barato. Por exemplo, por un portavelas de mesa do tamaño dun coco grande (para que vos fagades unha idea), todo decorado e coas ventás para a luz con formas de estrelas pedíannos 80 córdobas, que veñen sendo menos de 3 euros! <br />
A excursión foi con Pedro e Ivania, a parella amiga de Celina, que se tomaron o domingo día libre. Teñen unha tendiña enfronte da porta principal do mercado onde venden roupa principalmente e abren tódolos días, seica o de onte foi unha excepción na súa rutina.<br />
Con eles andivemos de paseo por San Juan e cruzamos a estrada para ir de novo ó mirador de Catarina, xa é a segunda vez para min e Giuseppe e na entrada ó estranxeiros cóbrannos 20 córdobas e ós nicas 2 así que pensamos en non entrar pero Ivania fixo presión ó garda e deixounos entrar por 5 córdobas a cada un. Nótase que traballando no mercado o seu é a negociación.<br />
Mereceu a pena estar de novo alí porque a luz do día era distinta e distinguíase moito mellor o que había ó lonxe máis alá da lagoa, víase perfectamente Granada e o lago Cocibolca e mesmo as montañas ó fondo deste. <br />
Xa voltando cara a parada do bus antoxóuselles un “raspado”, un invento nica feito con xeo raiado co que fan unha boliña e despois cuberto por mel de piña, de tamarindo e leite condensado cos que crean un cadro de cores moi brillantes. A máquina para raiar o xeo era ben curiosa. Podedes vela nas fotos.<br />
<br />
Chegamos a Granada e pasamos mercar ós últimos postos abertos do mercado: arroz, frijoles e aceite, que mercan por litros en bolsiñas de plástico. E falando das bolsiñas de plástico, cando alá hai grandes campañas de concienciación para que deixemos de empregalas aquí están sendo realmente un problema, utilízanas a cotío e sobre todo á hora de servir os “frescos” e os xeados, véndenos en bolsas de plástico ás que lles fan un furadiño nunha esquina para ir despois chupando do zume ou do xeado; e a pesares de que hai papeleiras (tampouco moitas) a xente ten o costume horrible de tiralo todo ó chan, dende os buses caen os botes de coca-cola ou “gaseosas” (bebidas con gas de diferentes sabores), nas rúas rematado o “fresco” a bolsa vai ó piso… A verdade é que en xeral non hai coidado dos espacios públicos, urbanos e naturais, e uns lugares tan fermosos estanse vendo inundados de non paralo pronto pola marea das bolsas. <br />
<br />
Á noite fun ó cíber da esquina. Ultimamente cambiei a outro tamén cerca de casa que é máis barato e máis rápido co cal evitei ó dono de relixioso fervor durante uns días pero onte tiven que voltar e de novo sáin rindo de alí. Xa me mira raro, quédaseme fitando como analizándome e eu simplemente non reacciono ata que me fai cuestións como de novo as que me fixo onte ó ir marchar:<br />
-Señorita, usted de dónde es si me lo permite?<br />
-De España.<br />
-Ah, y allí en España hablan así como usted?<br />
-Disculpe?<br />
-Pues si por eso usted habla así, como una española.<br />
-Supongo que sí, soy de España y hablo como una española, no es lo normal? Buenas noches!<br />
Por suposto que a súa pregunta tiña un dobre sentido; a estas alturas xa non me asusto pero un día vou acabar dicíndolle que se limite a darme o ordenador e punto.<br />
</div><div style="text-align: justify;"><div><embed align="middle" flashvars="cy=bb&il=1&channel=3386706919817104552&site=widget-a8.slide.com" name="flashticker" quality="high" salign="l" scale="noscale" src="http://widget-a8.slide.com/widgets/slideticker.swf" style="height: 320px; width: 400px;" type="application/x-shockwave-flash" wmode="transparent" /><br />
<div style="text-align: left; width: 400px;"><a href="http://www.slide.com/pivot?cy=bb&at=un&id=3386706919817104552&map=1" target="_blank"><img border="0" ismap="ismap" src="http://widget-a8.slide.com/p1/3386706919817104552/bb_t047_v000_s0un_f00/images/xslide1.gif" /></a> <a href="http://www.slide.com/pivot?cy=bb&at=un&id=3386706919817104552&map=2" target="_blank"><img border="0" ismap="ismap" src="http://widget-a8.slide.com/p2/3386706919817104552/bb_t047_v000_s0un_f00/images/xslide2.gif" /></a> <a href="http://www.slide.com/pivot?cy=bb&at=un&id=3386706919817104552&map=F" target="_blank"><img border="0" ismap="ismap" src="http://widget-a8.slide.com/p4/3386706919817104552/bb_t047_v000_s0un_f00/images/xslide42.gif" /></a><br />
</div></div><br />
<br />
</div>Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-8698125510895909337.post-67368903978684203522009-10-25T17:15:00.000-07:002009-10-25T17:15:58.400-07:00Formigas, piñata e superavoa (24 de outubro)<div style="text-align: justify;">Hoxe foi outro día deses tranquilos; bueno, o espertar gracias a unha formiga non foi tan agradable. Á mañá estaban os maduros enriba dun arcón e apareceron cheos de formigas así que fun lavar un e cando o tiña na man notei unha formiga enriba do dedo meñique da man esquerda, mirei e unha formiguiña pegoume xusto nese momento un pedazo mordisco! Cómo morden ou pican as desgraciadas e mira que son cativas! <br />
Hai moitos tipos de formigas aquí pero as principais son catro: dous tipos de formigóns, uns negros e outros vermellos que son doentes e cunhas antenas enormes (a formiga en sí é enorme) e logo hai outros dous tipos de formiguiñas máis pequenas, unhas que non fan nada e son tranquilas no seu camiñar e outras que andan moi rápidas e ás que chaman “hormigas locas” precisamente polo descontrol e rapidez do seu movemento, unha desas foi a que me picou. Tremenda! <br />
<br />
Amañecín cedo e aprobeitei para ir a internet e mais ler un pouco. Despois de comer baixei ó centro a un lugar de segunda man onde merquei un par de pezas de roupa para trote. Merquei un vaquero corto noviño por un euro e medio. Había tres seccións na tenda, a premium e outras dúas, xa na premium era barata imaxinade as outras dúas... Na última sección xa non che deixan "tallar" (probar) a roupa, lévala a ollo. Tamén tiñan xoguetes de segunda man pero a verdade bastante feitos polvo...<br />
<br />
Ás tres quedara con Celina para ir á piñata da neta da súa mellor amiga. Isto da piñata é algo aburrido para os adultos pois están aí sentados entre os nenos e apenas se relacionan entre eles; mesmo algúns nenos non se levantan das súas cadeiras en todo o tempo que dura a piñata, que por outra banda non é moi longa, unhas dúas horas entre recibir ós invitados, reventar a piñata e máis repartir a comida para os asistentes, que para a ocasión poñen as mellores galas; Celina foi toda guapa. <br />
A nena de hoxe volvía a ir vestida de amarelo e como se fose unha princesiña (para o meu gusto un pouco cursi…). Nós sentamos fóra da casa e recibimos a comida e bebida, un prato de arroz á valenciana e un fresco de cacao. <br />
Durante a merenda ían aparecendo os cans da rúa, sempre famélicos in extremis; dá moita mágoa velos apañando calquer cousa que ula a comida, o outro día vin un comer unha bolsa de plástico completamente baleira e hoxe outro devorou a servilleta na que envolveran un trociño do “cake” do cumpreanos. <br />
Ó remate a mamá da nena veu falar con nós e eu pregunteille se custaba moito preparar a piñata (globos, aluguer de cadeiras, a comida, o vestido da nena e regaliños para os nenos que acuden) e respostoume que levaba 7 meses aforrando para a dichosa piñata! Que lle propuxo á filla ou ir de cea coa familia ou piñata e por suposto gañou piñata. É que o que ela nunca tivera llo quería dar á súa nena.<br />
<br />
Máis tarde fomos en bici Celina e mais eu tomar algo á zona de bares, La Calzada. Pedimos un batido riquísimo de papaya, piña e sandía. Había un grupo grande de mozos bailando breakdance no medio da rúa e mentras facían cada un o seu número poñíanse diante dos coches e obrigaban a parar o tráfico durante ó mellor uns 10 minutos, así gañan algúns cartos pasando despois a gorra. Outros cativos moito máis pequenos van pasando á túa beira mentras tomas algo e intentan venderche case calquer cousa. Nada agradable.<br />
<br />
Falando con Celina sobre a súa historia persoal quedei abraiada cando me dixo que ela era a 5ª de de 21 irmáns!!! Ai, a abuelita Luísa é a caña, mi madriña! Como dixo Celina, naqueles anos non había televisor.<br />
Deses 21 fillos xa morreron nove (uns por enfermidade ou accidente, un deles morreu nunha manifestación a prol de Daniel Ortega, unha furgoneta da policía bateu contra os asistentes; e varias mulleres finaron por complicacións no parto; Carla é a máis pequena de todos e tiña unha irmá xemelga pero morreu ó nacer) ; outros viven en Costa Rica, onde a emigración nica é moi forte pois a diferencia salarial é enorme. O fillo máis novo de Celina (con 21 anos) de feito está alá.<br />
A Luísa, qué pedazo de muller tan enerxética e activa traballando na casa e con tan boísimo humor, sempre de risas e contando contos… Sufrindo da asma, coas “calenturas” que a deitan na cama e aínda levanta facéndoche unha broma e cun sorriso. Bícame as mans e dáme apertas. Ten 79 anos.<br />
</div><div><embed align="middle" flashvars="cy=bb&il=1&channel=3386706919817012944&site=widget-d0.slide.com" name="flashticker" quality="high" salign="l" scale="noscale" src="http://widget-d0.slide.com/widgets/slideticker.swf" style="height: 320px; width: 400px;" type="application/x-shockwave-flash" wmode="transparent" /><br />
<div style="text-align: left; width: 400px;"><a href="http://www.slide.com/pivot?cy=bb&at=un&id=3386706919817012944&map=1" target="_blank"><img border="0" ismap="ismap" src="http://widget-d0.slide.com/p1/3386706919817012944/bb_t047_v000_s0un_f00/images/xslide1.gif" /></a> <a href="http://www.slide.com/pivot?cy=bb&at=un&id=3386706919817012944&map=2" target="_blank"><img border="0" ismap="ismap" src="http://widget-d0.slide.com/p2/3386706919817012944/bb_t047_v000_s0un_f00/images/xslide2.gif" /></a> <a href="http://www.slide.com/pivot?cy=bb&at=un&id=3386706919817012944&map=F" target="_blank"><img border="0" ismap="ismap" src="http://widget-d0.slide.com/p4/3386706919817012944/bb_t047_v000_s0un_f00/images/xslide42.gif" /></a><br />
</div></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8698125510895909337.post-81131688086522461962009-10-24T09:46:00.001-07:002009-10-24T10:31:13.627-07:00Folklore, cociña alemana e teatro (23 de outubro)<div style="text-align: justify;">Na Casa dos Tres Mundos ás 8 da mañá había un concurso folklórico de varias escolas públicas de Granada e arredores. Quelo estaba entre o xurado. Os gañadores foron o grupo de Nandaime, varias nenas con cestiñas na cabeza como complemento no traxe típico. Según a zona ou o tipo de baile os traxes cambian. Eu teño ganas de levar para España un traxe típico nica, polo menos unha falda como as das fotos con moito voo; no mercado de Masaya venden o traxe de adulto enteiro por uns 350 córdobas. <br />
As “chinelas” son as sandalias de coiro que usan e a “cotona” a camisola bordada. <br />
<br />
<div><embed align="middle" flashvars="cy=bb&il=1&channel=3386706919816854925&site=widget-8d.slide.com" name="flashticker" quality="high" salign="l" scale="noscale" src="http://widget-8d.slide.com/widgets/slideticker.swf" style="height: 320px; width: 400px;" type="application/x-shockwave-flash" wmode="transparent" /><br />
<div style="text-align: left; width: 400px;"><a href="http://www.slide.com/pivot?cy=bb&at=un&id=3386706919816854925&map=1" target="_blank"><img border="0" ismap="ismap" src="http://widget-8d.slide.com/p1/3386706919816854925/bb_t047_v000_s0un_f00/images/xslide1.gif" /></a> <a href="http://www.slide.com/pivot?cy=bb&at=un&id=3386706919816854925&map=2" target="_blank"><img border="0" ismap="ismap" src="http://widget-8d.slide.com/p2/3386706919816854925/bb_t047_v000_s0un_f00/images/xslide2.gif" /></a> <a href="http://www.slide.com/pivot?cy=bb&at=un&id=3386706919816854925&map=F" target="_blank"><img border="0" ismap="ismap" src="http://widget-8d.slide.com/p4/3386706919816854925/bb_t047_v000_s0un_f00/images/xslide42.gif" /></a><br />
</div></div><br />
<br />
Tralo concurso de baile houbo outro moi interesante: Concurso de Lectura en Voz Alta. Tamén, varios nenos de diferentes escolas saían diante dun xurado e de nós (público asistente) a ler un conto cada un, iso a primeira proba; despois o xurado seleccionaba un fragmento dun conto para ler a primeira vista e sobre o que despois se lles facían preguntas de comprensión. <br />
Ó parecer durante a época sandinista (anos 80), houbo inxentes esforzos por parte da revolución de alfabetización do pobo. Según Quelo, o analfabetismo é dun 3%. E os esforzos son grandes porque algúns profesores (como o señor José, de “Salomón de la Selva”) percorren duros camiños tódolos días; mesmo hai algunha escoliña de preescolar preto de Granada que en realidade se ubica na casa dunha veciña, por non haber local para os nenos (é un proxecto da organización do Tío Antonio). <br />
Durante a celebración do concurso unha señora foi repartindo zume e pan doce frito ós asistentes. Un agradable detalle a media mañá. <br />
<br />
<div><embed align="middle" flashvars="cy=bb&il=1&channel=3386706919816857355&site=widget-0b.slide.com" name="flashticker" quality="high" salign="l" scale="noscale" src="http://widget-0b.slide.com/widgets/slideticker.swf" style="height: 320px; width: 400px;" type="application/x-shockwave-flash" wmode="transparent" /><br />
<div style="text-align: left; width: 400px;"><a href="http://www.slide.com/pivot?cy=bb&at=un&id=3386706919816857355&map=1" target="_blank"><img border="0" ismap="ismap" src="http://widget-0b.slide.com/p1/3386706919816857355/bb_t024_v000_s0un_f00/images/xslide1.gif" /></a> <a href="http://www.slide.com/pivot?cy=bb&at=un&id=3386706919816857355&map=2" target="_blank"><img border="0" ismap="ismap" src="http://widget-0b.slide.com/p2/3386706919816857355/bb_t024_v000_s0un_f00/images/xslide2.gif" /></a> <a href="http://www.slide.com/pivot?cy=bb&at=un&id=3386706919816857355&map=F" target="_blank"><img border="0" ismap="ismap" src="http://widget-0b.slide.com/p4/3386706919816857355/bb_t024_v000_s0un_f00/images/xslide42.gif" /></a><br />
</div></div><br />
<br />
Hoxe cociñaba Lenya e fixo un prato típico alemán: Kartoffeln Puffer (un guiño para Carmen, jeje!, que saibas que non practico nada). A Celina gustoulle: unha base de “papas” raiadas (patacas) con ovo, fariña e sal coa que se preparan unhas tortas coas que despois se acompaña unha mestura de trociño de mazá con canela, zume de limón e azúcar. Sinxelo e rico.<br />
<div><embed align="middle" flashvars="cy=bb&il=1&channel=3386706919816857691&site=widget-5b.slide.com" name="flashticker" quality="high" salign="l" scale="noscale" src="http://widget-5b.slide.com/widgets/slideticker.swf" style="height: 320px; width: 400px;" type="application/x-shockwave-flash" wmode="transparent" /><br />
<div style="text-align: left; width: 400px;"><a href="http://www.slide.com/pivot?cy=bb&at=un&id=3386706919816857691&map=1" target="_blank"><img border="0" ismap="ismap" src="http://widget-5b.slide.com/p1/3386706919816857691/bb_t000_v000_s0un_f00/images/xslide1.gif" /></a> <a href="http://www.slide.com/pivot?cy=bb&at=un&id=3386706919816857691&map=2" target="_blank"><img border="0" ismap="ismap" src="http://widget-5b.slide.com/p2/3386706919816857691/bb_t000_v000_s0un_f00/images/xslide2.gif" /></a> <a href="http://www.slide.com/pivot?cy=bb&at=un&id=3386706919816857691&map=F" target="_blank"><img border="0" ismap="ismap" src="http://widget-5b.slide.com/p4/3386706919816857691/bb_t000_v000_s0un_f00/images/xslide42.gif" /></a><br />
</div></div><br />
<br />
Ás 4 quedei con Óscar para falar sobre o meu horario e de paso fomos ata o mercado e ó Palí a comparar prezos para a preparación do que será o almorzo e o refrixerio que recibirán os nenos máis os asistentes ó concerto, algo parecido ó do concurso de lectura. Vai cociñar a muller de Don Desiderio, un señor que dá clase de guitarra en “Calli-Tanday” e que vai colaborar con Ritmo en los Barrios para o día do concerto, e por suposto vai ser axudada por voluntarios e outras mamás xa que cociñar 50 libras de arroz non debe ser cousa doada. <br />
Eu aprobeitei e merquei un montón de cousas: xabón, té de rosa de Jamaica (boísimo fervido con canela e tomado frío con azúcar), arroz, piña (outra vez, slurp!), “chilote” (como mazorquiñas pequenas e estreitas coas que a señora Luísa fai un guiso riquísimo), plátano maduro (o de freír) e outras froitas: guayaba de mesa (que nin a señora Luísa nin Enrique coñecían ¡¿?¡ e que estaba moi áceda, botámoslle sal) e “pitaya”, unha froita fermosísima que seica nace dunha pranta que vive coma parásito noutros “palos” (árbore), é de espiñas cun nome que non lembro e ás veces os que cultivan esta froita insertan a pranta no tronco doutras árbores para que floreza ou tamén nace salvaxe desta maneira (púxenvos unha foto no último slide).<br />
<br />
</div><div style="text-align: justify;">Ás 7 quedara con Giuseppe para ver unha obra de teatro na Casa, tamén (é o centro cultural da cidade). A compañía era Teatro Justo Rufino de Managua e a obra “Sopa de Muñecas”. Falaba sobre a violencia intrafamiliar e estivo bastante ben; houbo un breve coloquio ó final onde a xente estivo comentando algunha cousa. <br />
</div><div style="text-align: justify;">O problema da violencia doméstica en Nicaragua é moi forte, todavía custa moito facelo público e a xente esconde todo tipo de abusos e maltratos, a mulleres e nenos especialmente. <br />
<br />
Unha vez rematada a obra fomos ata un local máis ben de "gringos" (estranxeiros), o Imagine, onde un cantante de Managua bastante coñecido en Granada daba un concerto con guitarra, voz e percusión. É Moisés Gadea, de tradición musical pois o seu tío ó parecer xa foi ou é un cantautor recoñecido. Quizais lembre o nome noutro momento. <br />
<br />
<div><embed align="middle" flashvars="cy=bb&il=1&channel=3386706919816859167&site=widget-1f.slide.com" name="flashticker" quality="high" salign="l" scale="noscale" src="http://widget-1f.slide.com/widgets/slideticker.swf" style="height: 320px; width: 400px;" type="application/x-shockwave-flash" wmode="transparent" /><br />
<div style="text-align: left; width: 400px;"><a href="http://www.slide.com/pivot?cy=bb&at=un&id=3386706919816859167&map=1" target="_blank"><img border="0" ismap="ismap" src="http://widget-1f.slide.com/p1/3386706919816859167/bb_t011_v000_s0un_f00/images/xslide1.gif" /></a> <a href="http://www.slide.com/pivot?cy=bb&at=un&id=3386706919816859167&map=2" target="_blank"><img border="0" ismap="ismap" src="http://widget-1f.slide.com/p2/3386706919816859167/bb_t011_v000_s0un_f00/images/xslide2.gif" /></a> <a href="http://www.slide.com/pivot?cy=bb&at=un&id=3386706919816859167&map=F" target="_blank"><img border="0" ismap="ismap" src="http://widget-1f.slide.com/p4/3386706919816859167/bb_t011_v000_s0un_f00/images/xslide42.gif" /></a><br />
</div></div><br />
<br />
<br />
<br />
<br />
</div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8698125510895909337.post-14630077738230984272009-10-23T13:56:00.000-07:002009-10-23T13:57:25.413-07:00Rica "repocheta" (22 de outubro)<div style="text-align: justify;">A mañá foi de repouso en casa lendo a noveliña nova ata a hora na que debía ir buscar a Giuseppe para ir á escola “Salomón de la Selva”. <br />
A viaxe na bici é unha aventura, xa volo contei, atravesas a cidade e despois de pasar a ponte que hai un pouco despois do mercado comezas a subir unha rúa semi asfaltada para despois ter que tomar á esquerda onde todo o camiño pasa a ser de terra, con moitísimos baches, pedras e máis pedras; e vas pasando por entre as casiñas de tablóns de madeira e de pranchas de cinc, cruzándote cos cans, os nenos, as bicis… e pouco a pouco un se vai adentrando na zona rural onde algunha casa xa ten un pouco gando, vacas cunha papada enorme que baila ó elas moverse, algún porco, cabras… pero son granxiñas moi pobres, onte parámonos diante dunha que tiñan bastanes vacas pero a casiña era un pendelliño de madeira, pequeno pequeno, onde vive toda a familia. <br />
E como chovera o día anterior había bastante lodo, sobre todo nalgunhas zonas onde se formaban graaandes charcos e para pasar eu preferín bordealos e apoiarme na bici, que metía polo medio da auga; o barro era resbaladizo e as botas acabaron completamente enlamadas. Pero todo isto fai o camiño máis interesante que ir en bus e chegar á escola directo, claro que tamén é moito máis cansado porque polo menos dende a miña casa é un traxecto de media hora ata a escoliña.<br />
<br />
Xa alí, asignáronme a dúas neniñas de 1º grao, Ruth e Marta Elena, teñen 6 ou 7 anos e son tan pequenas e tan lindas… Estivemos repasando as vocais, as sílabas coa b, v e r… Marta vai máis atrás ca Ruth e precisa máis traballo de reforzo. Non deixan de sorrir, sobre todo Ruth, basta con que a mires para que bote unha risotada. Xa farei fotos a semana que vén para que as coñezades.<br />
Durante o receso coñecín a unha nena de preescolar á que lle pedín que me ensinara a súa aula, un galpón de madeira que hai nun lateral da finca e que está cheo de moscas, é que xusto ó lado hai unha granxa. <br />
Eran uns 5 nenos os de preescolar e despois de coñecelos propúxenlles cantar unha canción e acabamos cantando 5 ou 6. Estaban sentados ó meu arredor e pedían máis e máis. Vendo a súa ilusión propúxenlle á profesora se quería que cando eu fose alí lle botara unha man ensinándolles cancións que quizais a ela despois lle poderían servir para a clase e aceptou. Será un pracer para min. Tamén vos ensinarei fotos a semana que vén.<br />
<br />
As 5 voltamos Giuseppe, o profesor José, Josué (de Ritmo en los Barrios) e mais eu para Granada. Chegamos xa anoitecendo e prontísimo se fixo escuro. Aquí os solpores non duran case nada, son moi rápidos, en torno ás 5.30 comeza a caer a luz e pouco despois xa é noite pecha.<br />
Pasei polo hostal do francés mercar brioches pero non tiñan ata hoxe.<br />
Ó chegar á casa pegueime unha boa ducha e a roupa non estaba tan manchada coma podería estalo despois da travesía, sí as miñas botas, esas sí que metían medo. Deixeinas fóra.<br />
<br />
Ía ir con Celina cear “quesadillas” a un local na rúa de bares e cafeterías principal de Granada, La Calzada, bastante recente por certo a apertura de todos eses locais, ten uns 5 anos e son máis ben para turistas. E seica en La Hacienda é onde a súa amiga fai ese prato riquísimo; pero Celina chegou máis tarde do que pensaba e cambiamos os plans, suxeríu ir mercar unhas “repochetas” e unhas “papas” e qué rica a “repocheta”: a base de “tortilla”, (como unha folla de pan que estala ó mordela), frijoles “machucados” ou aplastados facendo unha masa sobre a que despois vai queixo de crema e finalmente ensalada de repolo. Huuuummm, boísimo!<br />
</div><div><embed flashvars="cy=bb&il=1&channel=3386706919816763949&site=widget-2d.slide.com" name="flashticker" quality="high" salign="l" scale="noscale" src="http://widget-2d.slide.com/widgets/slideticker.swf" style="height: 320px; width: 400px;" type="application/x-shockwave-flash" wmode="transparent" /></embed><br />
<div style="text-align: left; width: 400px;"><a href="http://www.slide.com/pivot?cy=bb&at=un&id=3386706919816763949&map=1" target="_blank"><img border="0" ismap="true" src="http://widget-2d.slide.com/p1/3386706919816763949/bb_t000_v000_s0un_f00/images/xslide1.gif" /></a> <a href="http://www.slide.com/pivot?cy=bb&at=un&id=3386706919816763949&map=2" target="_blank"><img border="0" ismap="true" src="http://widget-2d.slide.com/p2/3386706919816763949/bb_t000_v000_s0un_f00/images/xslide2.gif" /></a> <a href="http://www.slide.com/pivot?cy=bb&at=un&id=3386706919816763949&map=F" target="_blank"><img border="0" ismap="true" src="http://widget-2d.slide.com/p4/3386706919816763949/bb_t000_v000_s0un_f00/images/xslide42.gif" /></a><br />
</div></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8698125510895909337.post-20114528273740280482009-10-22T09:52:00.000-07:002009-10-22T09:52:46.647-07:00A marea de choiva (21 de outubro)<meta content="text/html; charset=utf-8" http-equiv="Content-Type"></meta><meta content="Word.Document" name="ProgId"></meta><meta content="Microsoft Word 12" name="Generator"></meta><meta content="Microsoft Word 12" name="Originator"></meta><link href="file:///C:%5CDOCUME%7E1%5CEQUIPO%7E1%5CCONFIG%7E1%5CTemp%5Cmsohtmlclip1%5C01%5Cclip_filelist.xml" rel="File-List"></link><link href="file:///C:%5CDOCUME%7E1%5CEQUIPO%7E1%5CCONFIG%7E1%5CTemp%5Cmsohtmlclip1%5C01%5Cclip_themedata.thmx" rel="themeData"></link><link href="file:///C:%5CDOCUME%7E1%5CEQUIPO%7E1%5CCONFIG%7E1%5CTemp%5Cmsohtmlclip1%5C01%5Cclip_colorschememapping.xml" rel="colorSchemeMapping"></link> <m:smallfrac m:val="off"> <m:dispdef> <m:lmargin m:val="0"> <m:rmargin m:val="0"> <m:defjc m:val="centerGroup"> <m:wrapindent m:val="1440"> <m:intlim m:val="subSup"> <m:narylim m:val="undOvr"> </m:narylim></m:intlim> </m:wrapindent><style>
<!--
/* Font Definitions */
@font-face
{font-family:SimSun;
panose-1:2 1 6 0 3 1 1 1 1 1;
mso-font-alt:宋体;
mso-font-charset:134;
mso-generic-font-family:auto;
mso-font-format:other;
mso-font-pitch:variable;
mso-font-signature:1 135135232 16 0 262144 0;}
@font-face
{font-family:"Cambria Math";
panose-1:2 4 5 3 5 4 6 3 2 4;
mso-font-charset:1;
mso-generic-font-family:roman;
mso-font-format:other;
mso-font-pitch:variable;
mso-font-signature:0 0 0 0 0 0;}
@font-face
{font-family:"\@SimSun";
panose-1:0 0 0 0 0 0 0 0 0 0;
mso-font-charset:134;
mso-generic-font-family:auto;
mso-font-format:other;
mso-font-pitch:variable;
mso-font-signature:1 135135232 16 0 262144 0;}
/* Style Definitions */
p.MsoNormal, li.MsoNormal, div.MsoNormal
{mso-style-unhide:no;
mso-style-qformat:yes;
mso-style-parent:"";
margin:0cm;
margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:12.0pt;
font-family:"Times New Roman","serif";
mso-fareast-font-family:SimSun;
mso-ansi-language:ES;
mso-fareast-language:ZH-CN;}
.MsoChpDefault
{mso-style-type:export-only;
mso-default-props:yes;
font-size:10.0pt;
mso-ansi-font-size:10.0pt;
mso-bidi-font-size:10.0pt;
mso-fareast-font-family:SimSun;}
@page Section1
{size:595.3pt 841.9pt;
margin:70.85pt 3.0cm 70.85pt 3.0cm;
mso-header-margin:35.4pt;
mso-footer-margin:35.4pt;
mso-paper-source:0;}
div.Section1
{page:Section1;}
-->
</style></m:defjc></m:rmargin></m:lmargin></m:dispdef></m:smallfrac><br />
<div style="text-align: justify;">O día comezou hoxe un pouco peor do que rematou. <br />
<br />
Fun á escola “Angela Morales” a acompañar á profesora para observar as súas clases alí e ver cómo traballaba e coñecer ós nenos. Como esa mañá choveu poucos nenos se presentaron. E tampouco saquei fotos da escola porque non me provocou a mesma boa impresión que outras. Foi xa estrano dende o comezo, os nenos facían o que lles daba a real gana sen practicamente ningún tipo de control e carecían de total orde na realización das tarefas. Varias cousas me provocaron unha sensación estrana pero non quero extenderme con este sentimento un pouco máis negativo que o doutros días, supoño que tamén tocaba. <br />
<br />
Cheguei pronto a Granada e fun mercar un par de libros á Casa dos Tres Mundos, un precisamente ambientado en Granada: La casa de la piedra Bocona, de Martine Dreyfus Bendaña, escritora de Managua. Faime ilusión ler unha noveliña que recrea a vida nesta cidade e na que se mencionan lugares que xa coñezo, é coma estar un pouco máis aquí dentro. <br />
Máis tarde contaríame Guillem que esa pedra existe realmente e que todavía se pode ver na esquina da casa. Teño que fixarme ben. <br />
<br />
Así que como hoxe tiña tempo merquei ingredientes e cociñei un prato de pasta con verduras, nada do outro mundo. Costoume coller o punto ó sal, o que aquí empregan é distinto ó noso e é moitísimo máis suave. Tampouco conseguín sacarlle o sabor que quería, ó mellor é polo aceite de “ajonjolí”. Pero comeuse case todo. <br />
<br />
A tarde foi relaxada na casa e aproveitei para sacar fotos a Luísa, Celina, Yasir… hoxe deulle por disfrazarse de superpolicía do espacio! <br />
Acompañei a Celina a internet para aclararlle algunhas cousas do correo porque non todavía non o entende moi ben e así botarlle unha man. E por certo, outra que tamén ten facebook. <br />
<br />
Quedara con Guillem a iso das 5 e pico e antes pasei polo mercado para coller un par de piñas (non sei qué me pasa aquí que teño antoxo de piña, pero bestial!); e alá fun cara o Hospital Viejo (a zona onde vive), cargada con dúas pedazo piñas, tres plátanos maduros e unha libra de queixo de freír. E soltóuseme a cadea da bici; nada máis baixar un señor púxoseme ó lado para botarme unha man. A xente polo xeral é tremendamente amable e entregada. <br />
Guillem levoume ver un hospedaxe que vai montar cunha socia “tica” (de Costa Rica) porque ó mellor cambio de lugar de residencia para un máis fresco por razóns que contarei máis adiante, pero debo aclarar que non é nunca por atoparme mal onde estou; ó contrario, a idea de marchar prodúceme moita tristeza xa que cada vez estou mellor coa familia pero vai ter que ser así. <br />
<br />
Comezou a diluviar mentras nos desplazábamos coas bicis ata a casiña verde que será en breve unha bonita e agradable hospedería e chegamos máis ou menos secos, o problema veu cando non daba parado e a min non me quedaba outro remedio máis que vir para casa. E o de onte aínda non foi nada comparado coa tromba de hoxe, cómo arreciou miña naiciña! Así cheguei, coma se me tiveran tirado enteiriños vinte baldes de auga por riba… Pero foi divertido, sí. <br />
Ó chegar á casa da miña familia nica a auga estaba caendo xa pola parede do salón e facendo tremendos charcos no porche; e así continuou looooongo rato. Lembrei as casiñas que estes días vou vendo que se erguen enriba da terra, directamente enriba, e que non son máis que de taboleiros de madeira ou planchas simples de cinc. Aillamento nulo. E nada máis saír de Granada hai zonas rurais sen siquera luz pública, cómo o deben de pasar cando hai trombas deste tipo… <br />
Seica estamos aínda no estación de inverno do trópico (a húmida); tan só distinguen dúas, verán e inverno. Cara novembro vai comezando o verán que pega duro en abril e maio (cómo será, se eu agora xa me derreto...). O caso é que, apesares do que eu estou a contarvos sobre a choiva, este ano está sendo de bastante sequía; outubro é o mes dos furacáns e as enormes tormentas que traen a auga necesaria para os cultivos de millo e frijol e realmente dende que eu cheguei e xa dende antes case non está a chover nada, así está a ocorrer que a moitos agricultores que invirten moito esforzo e cartos neses cultivos se lles están estragando, o que provocará non só o maior empobrecemento desas familias labregas senón tamén a subida xeral do prezo dos cereais para toda a poboación.<br />
</div><div style="text-align: justify;">Nicaragua é un país de inmensa fermosura e inmensa miseria.<br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
Despois de cear comimos unha das piñas enteiriña! Celina ensinoume que ela lle bota sal cando está un pouco áceda e, a min que non me gusta mesturar doce con salgado (para min a piña entra dentro da categoría de doce), encantoume! Así foi, que entre Celina, Lenya e máis eu (sobre todo a gran devoradora fun eu…) papamos unha “mazotroncha” piña. Qué ben me sentou. <br />
Seguín sacando algunha foto e estivemos de conversa, falando de pan, de comidas, da marea que nos ía arrastrar pola noite… Foi moi agradable. <br />
<div><embed flashvars="cy=bb&il=1&channel=3386706919816622470&site=widget-86.slide.com" quality="high" salign="l" scale="noscale" src="http://widget-86.slide.com/widgets/slideticker.swf" style="height: 320px; width: 400px;" type="application/x-shockwave-flash" wmode="transparent" /><br />
</div></div><br />
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8698125510895909337.post-73495472792149390992009-10-22T09:08:00.000-07:002009-10-22T09:08:09.847-07:00"Juan Diego", "Calli-Tanday" empapada e relixión no cíber (20 de outubro)<meta content="text/html; charset=utf-8" http-equiv="Content-Type"></meta><meta content="Word.Document" name="ProgId"></meta><meta content="Microsoft Word 12" name="Generator"></meta><meta content="Microsoft Word 12" name="Originator"></meta><link href="file:///C:%5CDOCUME%7E1%5CEQUIPO%7E1%5CCONFIG%7E1%5CTemp%5Cmsohtmlclip1%5C01%5Cclip_filelist.xml" rel="File-List"></link><link href="file:///C:%5CDOCUME%7E1%5CEQUIPO%7E1%5CCONFIG%7E1%5CTemp%5Cmsohtmlclip1%5C01%5Cclip_themedata.thmx" rel="themeData"></link><link href="file:///C:%5CDOCUME%7E1%5CEQUIPO%7E1%5CCONFIG%7E1%5CTemp%5Cmsohtmlclip1%5C01%5Cclip_colorschememapping.xml" rel="colorSchemeMapping"></link> <m:smallfrac m:val="off"> <m:dispdef> <m:lmargin m:val="0"> <m:rmargin m:val="0"> <m:defjc m:val="centerGroup"> <m:wrapindent m:val="1440"> <m:intlim m:val="subSup"> <m:narylim m:val="undOvr"> </m:narylim></m:intlim> </m:wrapindent><style>
<!--
/* Font Definitions */
@font-face
{font-family:SimSun;
panose-1:2 1 6 0 3 1 1 1 1 1;
mso-font-alt:宋体;
mso-font-charset:134;
mso-generic-font-family:auto;
mso-font-format:other;
mso-font-pitch:variable;
mso-font-signature:1 135135232 16 0 262144 0;}
@font-face
{font-family:"Cambria Math";
panose-1:2 4 5 3 5 4 6 3 2 4;
mso-font-charset:1;
mso-generic-font-family:roman;
mso-font-format:other;
mso-font-pitch:variable;
mso-font-signature:0 0 0 0 0 0;}
@font-face
{font-family:"\@SimSun";
panose-1:0 0 0 0 0 0 0 0 0 0;
mso-font-charset:134;
mso-generic-font-family:auto;
mso-font-format:other;
mso-font-pitch:variable;
mso-font-signature:1 135135232 16 0 262144 0;}
/* Style Definitions */
p.MsoNormal, li.MsoNormal, div.MsoNormal
{mso-style-unhide:no;
mso-style-qformat:yes;
mso-style-parent:"";
margin:0cm;
margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:12.0pt;
font-family:"Times New Roman","serif";
mso-fareast-font-family:SimSun;
mso-ansi-language:ES;
mso-fareast-language:ZH-CN;}
.MsoChpDefault
{mso-style-type:export-only;
mso-default-props:yes;
font-size:10.0pt;
mso-ansi-font-size:10.0pt;
mso-bidi-font-size:10.0pt;
mso-fareast-font-family:SimSun;}
@page Section1
{size:612.0pt 792.0pt;
margin:70.85pt 3.0cm 70.85pt 3.0cm;
mso-header-margin:36.0pt;
mso-footer-margin:36.0pt;
mso-paper-source:0;}
div.Section1
{page:Section1;}
-->
</style></m:defjc></m:rmargin></m:lmargin></m:dispdef></m:smallfrac><br />
<div style="text-align: justify;">Martes, así que tocaba escoliña “Juan Diego”. Quelo, moi valente, subíu en bicicleta todo o camiño; para min é demasiado así que fun en bus, coa bici no tellado do bus ata o enganche do camiño. <br />
Cheguei antes ca el. Madia leva. <br />
<br />
Cando ía na bici cara a parada do bus pasei ó carón dunha zona onde aparcan camións e puiden ver algúns camioneiros deitados en hamacas que colgaban dos baixos do camión. <br />
<br />
Os martes son un día duro, de 7 a 12 Quelo pasa por tódolos graos da escola, onde sí hai ata 5º (creo que o outro día escribira que ata 3º tan só). Todo sen descanso; e tocando madrugar tanto como madrugamos (eu erguinme ás 5.30) e co calor… a iso das 11 eu xa non podía máis e iso que non din as clases enteiras, Quelo comezaba cada sesión e deixábame o final para min para facer algunha actividade; dependendo do curso fixen máis ou menos, cancións, xogos rítmicos e de movemento que parece lles gustaron. Hai unha canción que aprendín do famoso “CantaJuego” que é o “Chuchuwuá”, unha canción para facer en formación de trenecito na que vas mandando ós nenos usar diferentes partes do corpo sucesivamente: brazos extendidos, puño pechado, cabeza cara atrás, culete cara atrás… e aí cometín sen querer ó parecer unha vulgaridade, oops! Resulta que Quelo me dixo que dicir “culete” é feo… seica eles empregan normalmente “nalgas”. <br />
<br />
Os mellores momentos foron varios, encantoume a clase con 1º grao, son tantos… pero moi atentos e participativos; os de 3º quedaron tan caladiños cando me despedín cantándolles á guitarra o “Xan de Outeiro” (do disco PeloGato24, moi recomendable), explicáralles antes que onde eu veño falan un idioma diferente, semellante ó portugués, e como a canción fala de animais funlles preguntando estrofa a estrofa qué animais crían eles que eran os nomeados e acertáronos todos! O boi, o galo, a ovella… Mesmo me pediron ó final que llela cantara toda seguidiña, sen parar. Foi un gustazo. <br />
E derretinme cos “piquiniños” de preescolar…uns 8 cativiños que non vexades cómo cantan o “Volando Voy” que Quelo lles ensinou (sí, sí, a de Camarón, toda a escola a coñece, jeje). <br />
<br />
Cheguei morta a casa. <br />
<br />
De volta parei nunha panadería preto do cemiterio que se chama “El Esfuerzo” e teñen moi bo pan (aquí “pan” chámanllo a algo parecido ó pan de molde branco pero con formas diferentes como pequenos cadrados) e doces. Levei para casa unha bolsa boa por 20 córdobas e encantoulles, a Luísa díxome que era moi bo. <br />
Despois de comer baixei ó centro con tempo para ir ó supermercado e xusto comezaba a chover e cando aquí comeza a chover, bueno, xa sabedes, pouco despois arrecia. E pilloume a tromba bastante máis ca onte! Cheguei á clase das 4.30 co grupo de “Calli-Tanday” coma un pitiño remollado… <br />
Hoxe había tres nenas máis e faltaba Yamilé, a máis pequeniña de todos. Gustoume moito a clase e creo que a eles tamén. Teñen moita curiosidade por todo o que lles propoño, sobretodo sorprendeulles a gota de auga que se fai coa boca e todos están desexando conseguila. Pero é que incluso estiveron practicando cousiñas dende onte ata hoxe! É xenial. E non cantan mal, probei unha pequeniña canción africana e foi bastante ben. <br />
Ten boa pinta este grupo, ó ser poucos creo que imos aprender todos moitas cousas, tanto eles coma min. A ver se pronto vos ensino algunha foto para que os coñezades. <br />
<br />
Dende alí voltei andando para casa con dúas das rapazas do curso, Eugenia e Marbely; a primeira está no segundo ano de carreira (becada por “Calli-Tanday”) facendo algo de administración e banca e a segunda está en segundo ano de secundaria. Fomos falando todo o camiño e tiñan curiosidade por saber cousas de España e falamos das mulleres aquí e alí; cando lles dixen a miña idade fixeron as dúas “iiiiiiihh…” (o “i” aspirado) que é algo moi habitual nas formas de expresión nicas para a sorpresa (lémbrame a Bouba, para quen a coñezades, ela facía igual); a maior botábame 25, qué ben! Claro, preguntáronme que se estaba casada ou tiña fillos e comentaban que as nicas é normal que moi moi moi noviñas xa teñan líos dese tipo, pero xa dende ó mellor os 14-15 anos. <br />
<br />
Había ás 6 clase de baile pero como me mollara tanto preferín vir á casa e deixar o suor da danza para outro momento. <br />
Ó chegar fun ó cíber. E lembrade ó señor do cíber co que mantiven aquela conversación estrana da outra vez? Pois debe estar preocupado pola miña espiritualidade, digo eu; a conversa de hoxe comezou así… <br />
Señor do cíber: “Y digo yo, es usted la misma?” <br />
Eu: “Sí, claro, la misma de todos estes días” (eu tonta de min, entendín outra cousa, se era a mesma “rapaza física” de sempre) <br />
Señor: “No ha cambiado nada en usted?” <br />
Eu: (olliplática) “No, creo que no” <br />
Señor: “Quiero decir, sigue usted estando tan buena?” (evidentemente referíase á miña bondade de alma) <br />
Eu: “Mire, es que no sé qué contestarle, yo sólo quería usar internet” <br />
Brevemente, aí rematou todo porque por fin apareceu unha máquina libre para min que senón… bautízame alí mesmo! <br />
<br />
Aquí hai moitísima influencia da relixión (de tódalas que se profesan, católicos, evanxelistas, testigos, mormóns…), alá onde mires hai nomes de locais relacionados con isto ou frases alusivas pintadas en muros e paredes; e a partir de certa hora do día atopas predicadores celebrando as súas reunións en pequenos garaxes ou baixos nas diferentes rúas. Lémbranme ós famosos predicadores americanos. Pero paralelamente hai grandes festas paganas, de feito a do 7 de decembro (que creo que é impresionante) ten esa orixe. <br />
<br />
Ceei e estiven a sacarlle fotos a Yasir mentras ceaba os seus cereais.<br />
</div><div style="text-align: justify;"><div><embed flashvars="cy=bb&il=1&channel=3386706919816617565&site=widget-5d.slide.com" quality="high" salign="l" scale="noscale" src="http://widget-5d.slide.com/widgets/slideticker.swf" style="height: 320px; width: 400px;" type="application/x-shockwave-flash" wmode="transparent" /><span lang="ES" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 14pt;"><o:p><br />
</o:p></span><br />
</div><br />
</div>Unknownnoreply@blogger.com0